Zuidoost-Azië : onderschatte sporten & oplichters
Door: Joyce & Steven
Blijf op de hoogte en volg Steven en Joyce
14 December 2017 | Thailand, Krabi
Op vrijdagnacht 8 december zetten we voet aan grond in Singapore. We verblijven er enkele nachten bij Gilles en Marily, een bevriend koppel die daar leven als expats. Ook Leen vergezelt ons, een vriendin die toevallig op hetzelfde moment een reis maakt door Zuid-Oost Azië. Een toffe bende dus en ideaal om een weekendje Singapore mee door te brengen. Als kers op de taart vieren we maandag 11 december Gilles zijn dertigste verjaardag!
Na een korte nacht gaan we zaterdagochtend met z’n allen ontbijten om wat reisverhalen uit te wisselen. Marily moet zich verontschuldigen gezien zij zich in volle examenperiode bevindt en het grootste deel van de dag met haar neus in de boeken moet doorbrengen. Aansluitend bezoeken we een bijzonder boeiend museum in Singapore centrum, met name ‘The Singapore City Gallery’. Een fascinerende expositie over de manier waarop Singapore op 60 jaar is uitgegroeid van arm Maleisisch vissersdorp tot een onafhankelijke metropool met één van de grootste en drukste havens ter wereld. Singapore is een eiland dat met drie bruggen verbonden is aan het Maleisische vasteland. De ruimtelijke ordening is er bijzonder doordacht opgebouwd : stadsdelen met sociale woonblokken waar zo’n 80% van de gewone Singaporezen woont, wijken met comfortabele kondo’s voor de expats en het bloeiende financiële hart van de stad met als paradepaardje de ‘Marina Bay Sands’, het bekende hotel met een gigantisch bootvormige structuur op het dak. Daarnaast is er plaats gemaakt voor groene parken en zelfs jungle en wordt er continu land opgespoten opdat de Singaporese haven de boomende economie kan blijven volgen. In het museum wordt ook de toekomstvisie uit de doeken gedaan, met duidelijke plannen voor de komende 50 jaar.
Een ironische noot is dat we op dezelfde dag vernemen dat Brussel geen match van het EK 2020 mag organiseren omdat het geharrewar en de onduidelijkheid omtrent het Eurostadion maar blijft aanhouden. Het contrast met deze snel ontwikkelende, perfect georganiseerde stadstaat kan niet groter zijn. Infrastructurele projecten waar in België 20 jaar over gediscussieerd wordt worden hier op max 2 jaar volledig gerealiseerd. Een beetje angstaanjagend om te beseffen dat waar België tot enkele decennia geleden één van de meest ontwikkelde landen ter wereld was, we nu al jaren achter zitten op wereldsteden zoals Singapore en Hong Kong. Terwijl men zich hier blijft ontplooien, discussiëren wij over te zwarte pieten en slagen we er maar niet in ringen rond steden volledig rond te maken waardoor de achterstand elke dag groter wordt. Maar genoeg fatalisme, de Belgische biertjes blijven de beste!
Na de middag vergezellen we onze gastheer naar de golfbaan, waar we enkele balletjes slaan op de driving range. Het is de eerste keer dat we een golfclub in onze handen hebben maar we willen het zeker eens proberen. Mama Lieve houdt er namelijk aan om op elk familiefeest te benadrukken dat haar florist gezegd heeft dat ‘golfen de meest onderschatte sport is’. Wij zijn nu eens benieuwd om dat aan den lijve te ondervinden. Conclusie is dat het er gemakkelijker uitziet dan het is, maar of de florist gelijk heeft daar laten we u liever zelf over beslissen.
Op zaterdagavond neemt Gilles ons mee naar een verjaardagsetentje van zijn vriend Safak. Safak is een corpulente doch goedlachse Turkse Limburger die al enkele jaren in Singapore woont. Hij steelt de show met zijn t-shirt met opschrift : ‘Why have abs when you can have kebabs’. Aansluitend trekken we naar een beachfestival genaamd ‘Zoukout’. Het is een zeer kleine versie van Tomorrowland met twee podia en voornamelijk elektromuziek. Naast enkele bekende namen zoals Robin Schulz, is het vooral smullen van de vele Aziatische pubers die volledig uit hun dak gaan. Zondag slapen we uit en in de namiddag wandelen we wat rond door Singapore city. We aperitieven op de Marina Bay Sands met zicht op een spectaculair onweer dat rond de wolkenkrabbers tekeer gaat. Na een lekkere maaltijd aan een foodcourt trekken we ons terug in de Vanhouwe-Vannevel mansion om nog een glaasje te drinken op Gilles zijn dertigste verjaardag.
Maandagavond is er nog een afscheidsetentje gepland en uiteraard is er geen betere manier dan dit te doen met een Steve’s superspaghetti. Er komen nog enkele vrienden van Gilles langs en na een geslaagde avond nemen we allemaal afscheid. Leen trekt terug naar België, Gilles en Marily blijven nog even in Singapore en Joyce en ik trekken noordwaarts naar Maleisië. We zijn nogal nieuwsgierig naar Maleisië omdat de meningen van diverse gesprekspartners bijzonder ver uit mekaar liggen. Sommigen vinden het één van de prachtigste landen die ze al gezien hebben, anderen beweren bij hoog en bij laag dat er absoluut niets te zien is en raden zelfs ten stelligste aan om het land over te slaan. Er is maar één manier om onze eigen mening te kunnen vormen dus besluiten we toch een drietal dagen, op een drafje, door Maleisië te huppelen.
Op dinsdagochtend nemen we de bus van Singapore naar Kuala Lumpur. Een groot, comfortabel voertuig met ongezien veel beenruimte (niet ironisch!) brengt ons op zo’n 6 uur naar onze bestemming. De eerste indruk is – tegen de verwachtingen in – dat de stad totaal anders is dan Singapore. Het is opvallend hoeveel meer moslims in het straatbeeld te zien zijn, waarbij de vrouwen allemaal strikt gesluierd en soms zelfs in boerka rondlopen. We nemen de monorail naar een noordelijke wijk in de stad waar we een hotel geboekt hebben. De laatste wandelroute naar het hotel levert niet bepaald het meest opgewekte beeld op van de stad : vuile wegen, veel daklozen en een sjofele sfeer. ’s Avonds trekken we dan het financiële district in waar de moderne wolkenkrabbers te bezichtigen zijn. Het moment van de dag is wanneer we een mooi zicht krijgen op de Petronas Twin Towers. Deze torens worden ongeveer halverwege verbonden met een glazen brugconstructie en zijn vooral bekend uit de film ‘Entrapment’ met Sean Connery en Catherine Zeta-Jones in de hoofdrollen. Gezien ik een natuurlijke voorliefde heb voor indrukwekkende tweelingen vind ik ook deze prachtexemplaren fenomenaal! We nemen enkele koddige kiekjes en duiken het oude centrum in om een hapje te gaan eten.
Op woensdag trekken we alweer verder aan ons gebruikelijke verschroeiende tempo. We hebben beiden het gevoel dat Kuala Lumpur niet zo veel speciaals meer te bieden heeft, dus nemen we een korte binnenlandse vlucht noordwaarts naar Penang, een eiland vlak voor de Maleisische kust. Daar overnachten we in de stad George Town in een bijzonder scruffy hotelletje (15€/nacht) in de wijk ‘Little India’. De rest van de dag flaneren we door het gezellige stadje. De straten en steegjes worden opgesmukt met diverse vormen van street art, wat een extra cachet geeft aan de kleurrijke taferelen. Een bont allegaartje aan geuren dringt onze neusgaten binnen bij het ronddolen door de straten. Na een intensieve dag ronddwalen in de warme temperaturen strijken we neer op een bijzonder hip en gezellig terrasje. De gastvrouw blijkt een Duitse moslima te zijn die enkele jaren geleden in Maleisië de liefde gevonden heeft. We eten er een typisch Maleisisch gerecht waarvan de pikantheid alle andere smaken verdrijft. Jammer, want in basis is de dis best te pruimen.
We hebben vernomen dat diverse andere bezienswaardigheden op Penang gesloten zijn omwille van een overstroming enkele weken geleden. We besluiten daarom verder te trekken en ons te focussen op één van de volgende hoogtepunten van de reis : duiken in Zuid-Thailand! Gilles zal ons vrijdagavond opnieuw vervoegen op het eiland Koh Phi Phi Don, van waaruit we enkele duiken gaan doen in het Koh Phi Phi National Marine Park. Leen, Joyce en ik hebben hem de duiken cadeau gedaan voor zijn verjaardag. Bedoeling is bovendien dat ik er mijn PADI Open Water (=duikcertificaat) behaal, waarvoor ik eerst nog enkele intensieve theoretische en praktische testen moet doorstaan. Maar goed, first things first : eerst van Penang tot in Koh Phi Phi geraken. Gedreven door onze ideologie van ‘over land van Singapore naar Hanoi’ (waar we eigenlijk al tegen gezondigd hebben in Maleisië) wandelen we, met een gezonde dosis naïviteit, een louche Indisch reisbureautje binnen in George Town. De minibusreis naar Krabi, Thailand, kost 70 Maleisische Ringit per persoon, wat neerkomt op zo’n 14€. Dat is best ok gezien we meer dan 500 km moeten afleggen. De duurtijd is zo’n 8 uur, maar dat kan een tikje uitlopen in functie van het verkeer. Gretig en gemotiveerd gooien we 140 flappies op tafel en de louche doch vriendelijke Indiër verzekert ons dat er op donderdagochtend om 5u een minibusje aan ons hotel zal klaarstaan. Het busje zal ons feestelijk aan de pier van Krabi Town afzetten, waar we een ferry kunnen nemen naar Koh Phi Phi Don.
Zo gezegd zo gedaan, en tot onze lichtelijke verbazing staat er om 5u stipt een minibusje aan ons hotel. We zijn de eerste dus pikken we de beste plekjes in net achter de chauffeur, met zoveel beenruimte dat we zelfs beiden gemakkelijk onze benen kunnen strekken. De norse chauffeur host wat rond en pikt nog zo’n 8 andere mensen op, alvorens het ruime asfalt te kiezen richting de grens met Thailand. We zitten bijzonder comfy en de weg glijdt onder ons door als een zacht zoemend bijtje dat onschuldig rond een lavendelstruik zweeft. In heel Australië en Nieuw-Zeeland hebben we zo geen mooie en moderne autostrade gezien! We komen al snel aan de grens, waar we mits een 45 minuten aanschuiven al bij al vlot over geraken. Het busje rijdt nog een uurtje verder en de wegen zijn meteen veel smaller en woeliger waardoor we ons even in Afrika wanen! Omstreeks 10u30 worden we gedropt in een Thais stadje. Een al even norse Thai verzekert ons dat we binnen een half uurtje opgepikt zullen worden door een ander minibusje dat ons naar Krabi zal brengen. Wis en waarachtig staat er om 11u stipt een ander busje klaar, met zo mogelijk een nog norsere chauffeur. Begeleid door enkele onverstaanbare, brute kreten van el sympatico kruipen we op de achterbank, maar in tegenstelling tot het eerste busje moeten we nu haast onze benen in onze nek leggen om op ons plekje te kunnen. Gelukkig zijn we twee lenige panters en wringen we ons gezwind in positie.
In plaats van linea recta koers te zetten naar Krabi Town blijft de antipathieke Thai ronddolen door het stadje. Om de tien minuten stopt hij om een sigaretje te roken en wat te paljassen met de lokale zelfstandigen. Hij probeert overal reizigers te ronselen tot zijn busje afgeladen vol zit. We delen onze achterbank nog met twee locals en onze rugzakken zodat we driedubbelgevouwen zitten. Wanneer we 2 uur later dan toch koers zetten richting Krabi blijft onze chauffeur (lees : irritante kutkoter) pertinent om het half uur tussenstops maken zodat de rit absoluut niet vooruit gaat. Uiteindelijk worden we om 17u gedropt in Krabi, zo’n 5 uur later dan gepland! Een snelle blik rondom mij leert dat er in de verste verte geen water, dus laat staan een pier te zien is. We staan voor een ‘reisbureau’ waarbij een schreeuwerige Thai ons van alles toeroept in half verstaanbaar Engels. Blijkt dat we op zo’n 5 km buiten Krabi centrum gedropt zijn en zo’n 10 km van de pier zelf. Bovendien is de laatste ferry om 15u al vertrokken naar Koh Phi Phi… Om het busje verder te nemen naar het centrum moeten we bijbetalen, wat we pertinent weigeren. De meeste van de inzittenden doen dat wel en al snel rijdt het busje verder en staan we alleen met de reisbureaugangster. Na een half uur onderhandelen (en dreigen te voet te vertrekken) sluiten we een deal met de pipo voor een overnachting in Krabi centrum, ferry overtocht en alle nodige transporten. Onze eerste ontmoeting met de Thaise bevolking laat dus meteen weinig aan de verbeelding over. We zijn niets meer dan een naïeve wandelende portefeuille waar elke listige Thai een graantje wil van meepikken. Degoutant.
We blazen wat stoom af met een wandeling doorheen Krabi centrum. Hier hangt wel een vrij aangename sfeer en we kuieren wat rond op avondmarkt. We tafelen in een bijzonder gezellig etablissement, uitgebaat door een Fransman. Hij gaat er prat op om lekker eten, Franse wijnen en Belgische bieren te serveren. Met een bijzonder smakend La Chouffeke maken we een einde aan de bewogen dag. We kijken uit naar het weekend : zon, zee en duiken. Een verslagje daarover volgt spoedig!
Na een korte nacht gaan we zaterdagochtend met z’n allen ontbijten om wat reisverhalen uit te wisselen. Marily moet zich verontschuldigen gezien zij zich in volle examenperiode bevindt en het grootste deel van de dag met haar neus in de boeken moet doorbrengen. Aansluitend bezoeken we een bijzonder boeiend museum in Singapore centrum, met name ‘The Singapore City Gallery’. Een fascinerende expositie over de manier waarop Singapore op 60 jaar is uitgegroeid van arm Maleisisch vissersdorp tot een onafhankelijke metropool met één van de grootste en drukste havens ter wereld. Singapore is een eiland dat met drie bruggen verbonden is aan het Maleisische vasteland. De ruimtelijke ordening is er bijzonder doordacht opgebouwd : stadsdelen met sociale woonblokken waar zo’n 80% van de gewone Singaporezen woont, wijken met comfortabele kondo’s voor de expats en het bloeiende financiële hart van de stad met als paradepaardje de ‘Marina Bay Sands’, het bekende hotel met een gigantisch bootvormige structuur op het dak. Daarnaast is er plaats gemaakt voor groene parken en zelfs jungle en wordt er continu land opgespoten opdat de Singaporese haven de boomende economie kan blijven volgen. In het museum wordt ook de toekomstvisie uit de doeken gedaan, met duidelijke plannen voor de komende 50 jaar.
Een ironische noot is dat we op dezelfde dag vernemen dat Brussel geen match van het EK 2020 mag organiseren omdat het geharrewar en de onduidelijkheid omtrent het Eurostadion maar blijft aanhouden. Het contrast met deze snel ontwikkelende, perfect georganiseerde stadstaat kan niet groter zijn. Infrastructurele projecten waar in België 20 jaar over gediscussieerd wordt worden hier op max 2 jaar volledig gerealiseerd. Een beetje angstaanjagend om te beseffen dat waar België tot enkele decennia geleden één van de meest ontwikkelde landen ter wereld was, we nu al jaren achter zitten op wereldsteden zoals Singapore en Hong Kong. Terwijl men zich hier blijft ontplooien, discussiëren wij over te zwarte pieten en slagen we er maar niet in ringen rond steden volledig rond te maken waardoor de achterstand elke dag groter wordt. Maar genoeg fatalisme, de Belgische biertjes blijven de beste!
Na de middag vergezellen we onze gastheer naar de golfbaan, waar we enkele balletjes slaan op de driving range. Het is de eerste keer dat we een golfclub in onze handen hebben maar we willen het zeker eens proberen. Mama Lieve houdt er namelijk aan om op elk familiefeest te benadrukken dat haar florist gezegd heeft dat ‘golfen de meest onderschatte sport is’. Wij zijn nu eens benieuwd om dat aan den lijve te ondervinden. Conclusie is dat het er gemakkelijker uitziet dan het is, maar of de florist gelijk heeft daar laten we u liever zelf over beslissen.
Op zaterdagavond neemt Gilles ons mee naar een verjaardagsetentje van zijn vriend Safak. Safak is een corpulente doch goedlachse Turkse Limburger die al enkele jaren in Singapore woont. Hij steelt de show met zijn t-shirt met opschrift : ‘Why have abs when you can have kebabs’. Aansluitend trekken we naar een beachfestival genaamd ‘Zoukout’. Het is een zeer kleine versie van Tomorrowland met twee podia en voornamelijk elektromuziek. Naast enkele bekende namen zoals Robin Schulz, is het vooral smullen van de vele Aziatische pubers die volledig uit hun dak gaan. Zondag slapen we uit en in de namiddag wandelen we wat rond door Singapore city. We aperitieven op de Marina Bay Sands met zicht op een spectaculair onweer dat rond de wolkenkrabbers tekeer gaat. Na een lekkere maaltijd aan een foodcourt trekken we ons terug in de Vanhouwe-Vannevel mansion om nog een glaasje te drinken op Gilles zijn dertigste verjaardag.
Maandagavond is er nog een afscheidsetentje gepland en uiteraard is er geen betere manier dan dit te doen met een Steve’s superspaghetti. Er komen nog enkele vrienden van Gilles langs en na een geslaagde avond nemen we allemaal afscheid. Leen trekt terug naar België, Gilles en Marily blijven nog even in Singapore en Joyce en ik trekken noordwaarts naar Maleisië. We zijn nogal nieuwsgierig naar Maleisië omdat de meningen van diverse gesprekspartners bijzonder ver uit mekaar liggen. Sommigen vinden het één van de prachtigste landen die ze al gezien hebben, anderen beweren bij hoog en bij laag dat er absoluut niets te zien is en raden zelfs ten stelligste aan om het land over te slaan. Er is maar één manier om onze eigen mening te kunnen vormen dus besluiten we toch een drietal dagen, op een drafje, door Maleisië te huppelen.
Op dinsdagochtend nemen we de bus van Singapore naar Kuala Lumpur. Een groot, comfortabel voertuig met ongezien veel beenruimte (niet ironisch!) brengt ons op zo’n 6 uur naar onze bestemming. De eerste indruk is – tegen de verwachtingen in – dat de stad totaal anders is dan Singapore. Het is opvallend hoeveel meer moslims in het straatbeeld te zien zijn, waarbij de vrouwen allemaal strikt gesluierd en soms zelfs in boerka rondlopen. We nemen de monorail naar een noordelijke wijk in de stad waar we een hotel geboekt hebben. De laatste wandelroute naar het hotel levert niet bepaald het meest opgewekte beeld op van de stad : vuile wegen, veel daklozen en een sjofele sfeer. ’s Avonds trekken we dan het financiële district in waar de moderne wolkenkrabbers te bezichtigen zijn. Het moment van de dag is wanneer we een mooi zicht krijgen op de Petronas Twin Towers. Deze torens worden ongeveer halverwege verbonden met een glazen brugconstructie en zijn vooral bekend uit de film ‘Entrapment’ met Sean Connery en Catherine Zeta-Jones in de hoofdrollen. Gezien ik een natuurlijke voorliefde heb voor indrukwekkende tweelingen vind ik ook deze prachtexemplaren fenomenaal! We nemen enkele koddige kiekjes en duiken het oude centrum in om een hapje te gaan eten.
Op woensdag trekken we alweer verder aan ons gebruikelijke verschroeiende tempo. We hebben beiden het gevoel dat Kuala Lumpur niet zo veel speciaals meer te bieden heeft, dus nemen we een korte binnenlandse vlucht noordwaarts naar Penang, een eiland vlak voor de Maleisische kust. Daar overnachten we in de stad George Town in een bijzonder scruffy hotelletje (15€/nacht) in de wijk ‘Little India’. De rest van de dag flaneren we door het gezellige stadje. De straten en steegjes worden opgesmukt met diverse vormen van street art, wat een extra cachet geeft aan de kleurrijke taferelen. Een bont allegaartje aan geuren dringt onze neusgaten binnen bij het ronddolen door de straten. Na een intensieve dag ronddwalen in de warme temperaturen strijken we neer op een bijzonder hip en gezellig terrasje. De gastvrouw blijkt een Duitse moslima te zijn die enkele jaren geleden in Maleisië de liefde gevonden heeft. We eten er een typisch Maleisisch gerecht waarvan de pikantheid alle andere smaken verdrijft. Jammer, want in basis is de dis best te pruimen.
We hebben vernomen dat diverse andere bezienswaardigheden op Penang gesloten zijn omwille van een overstroming enkele weken geleden. We besluiten daarom verder te trekken en ons te focussen op één van de volgende hoogtepunten van de reis : duiken in Zuid-Thailand! Gilles zal ons vrijdagavond opnieuw vervoegen op het eiland Koh Phi Phi Don, van waaruit we enkele duiken gaan doen in het Koh Phi Phi National Marine Park. Leen, Joyce en ik hebben hem de duiken cadeau gedaan voor zijn verjaardag. Bedoeling is bovendien dat ik er mijn PADI Open Water (=duikcertificaat) behaal, waarvoor ik eerst nog enkele intensieve theoretische en praktische testen moet doorstaan. Maar goed, first things first : eerst van Penang tot in Koh Phi Phi geraken. Gedreven door onze ideologie van ‘over land van Singapore naar Hanoi’ (waar we eigenlijk al tegen gezondigd hebben in Maleisië) wandelen we, met een gezonde dosis naïviteit, een louche Indisch reisbureautje binnen in George Town. De minibusreis naar Krabi, Thailand, kost 70 Maleisische Ringit per persoon, wat neerkomt op zo’n 14€. Dat is best ok gezien we meer dan 500 km moeten afleggen. De duurtijd is zo’n 8 uur, maar dat kan een tikje uitlopen in functie van het verkeer. Gretig en gemotiveerd gooien we 140 flappies op tafel en de louche doch vriendelijke Indiër verzekert ons dat er op donderdagochtend om 5u een minibusje aan ons hotel zal klaarstaan. Het busje zal ons feestelijk aan de pier van Krabi Town afzetten, waar we een ferry kunnen nemen naar Koh Phi Phi Don.
Zo gezegd zo gedaan, en tot onze lichtelijke verbazing staat er om 5u stipt een minibusje aan ons hotel. We zijn de eerste dus pikken we de beste plekjes in net achter de chauffeur, met zoveel beenruimte dat we zelfs beiden gemakkelijk onze benen kunnen strekken. De norse chauffeur host wat rond en pikt nog zo’n 8 andere mensen op, alvorens het ruime asfalt te kiezen richting de grens met Thailand. We zitten bijzonder comfy en de weg glijdt onder ons door als een zacht zoemend bijtje dat onschuldig rond een lavendelstruik zweeft. In heel Australië en Nieuw-Zeeland hebben we zo geen mooie en moderne autostrade gezien! We komen al snel aan de grens, waar we mits een 45 minuten aanschuiven al bij al vlot over geraken. Het busje rijdt nog een uurtje verder en de wegen zijn meteen veel smaller en woeliger waardoor we ons even in Afrika wanen! Omstreeks 10u30 worden we gedropt in een Thais stadje. Een al even norse Thai verzekert ons dat we binnen een half uurtje opgepikt zullen worden door een ander minibusje dat ons naar Krabi zal brengen. Wis en waarachtig staat er om 11u stipt een ander busje klaar, met zo mogelijk een nog norsere chauffeur. Begeleid door enkele onverstaanbare, brute kreten van el sympatico kruipen we op de achterbank, maar in tegenstelling tot het eerste busje moeten we nu haast onze benen in onze nek leggen om op ons plekje te kunnen. Gelukkig zijn we twee lenige panters en wringen we ons gezwind in positie.
In plaats van linea recta koers te zetten naar Krabi Town blijft de antipathieke Thai ronddolen door het stadje. Om de tien minuten stopt hij om een sigaretje te roken en wat te paljassen met de lokale zelfstandigen. Hij probeert overal reizigers te ronselen tot zijn busje afgeladen vol zit. We delen onze achterbank nog met twee locals en onze rugzakken zodat we driedubbelgevouwen zitten. Wanneer we 2 uur later dan toch koers zetten richting Krabi blijft onze chauffeur (lees : irritante kutkoter) pertinent om het half uur tussenstops maken zodat de rit absoluut niet vooruit gaat. Uiteindelijk worden we om 17u gedropt in Krabi, zo’n 5 uur later dan gepland! Een snelle blik rondom mij leert dat er in de verste verte geen water, dus laat staan een pier te zien is. We staan voor een ‘reisbureau’ waarbij een schreeuwerige Thai ons van alles toeroept in half verstaanbaar Engels. Blijkt dat we op zo’n 5 km buiten Krabi centrum gedropt zijn en zo’n 10 km van de pier zelf. Bovendien is de laatste ferry om 15u al vertrokken naar Koh Phi Phi… Om het busje verder te nemen naar het centrum moeten we bijbetalen, wat we pertinent weigeren. De meeste van de inzittenden doen dat wel en al snel rijdt het busje verder en staan we alleen met de reisbureaugangster. Na een half uur onderhandelen (en dreigen te voet te vertrekken) sluiten we een deal met de pipo voor een overnachting in Krabi centrum, ferry overtocht en alle nodige transporten. Onze eerste ontmoeting met de Thaise bevolking laat dus meteen weinig aan de verbeelding over. We zijn niets meer dan een naïeve wandelende portefeuille waar elke listige Thai een graantje wil van meepikken. Degoutant.
We blazen wat stoom af met een wandeling doorheen Krabi centrum. Hier hangt wel een vrij aangename sfeer en we kuieren wat rond op avondmarkt. We tafelen in een bijzonder gezellig etablissement, uitgebaat door een Fransman. Hij gaat er prat op om lekker eten, Franse wijnen en Belgische bieren te serveren. Met een bijzonder smakend La Chouffeke maken we een einde aan de bewogen dag. We kijken uit naar het weekend : zon, zee en duiken. Een verslagje daarover volgt spoedig!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
