Wyoming and Utah – stars, stripes & canyons

We worden op dinsdag 19 september in Las Vegas verwacht en besluiten om de dagen ervoor de nationale parken Bryce en Zion te bezoeken. Deze stonden oorspronkelijk niet op de planning, maar werden ons aangeraden door enkele mensen in Alaska. Ze liggen quasi op de route van Grand Teton naar Las Vegas en gezien we vroeger vertrokken zijn dan voorzien uit Banff, hebben we nu enkele dagen over om deze parken nader te inspecteren. In dit deel van de roadtrip doorkruisen we ook de prairie van midden amerika, namelijk de oerconservatieve staten Wyoming, Utah en Idaho.

De afstand tussen Grand Teton en Bryce bedraagt ca 800km en op donderdagnamiddag rijden we al een eindje zuidwaarts vanuit Grand Teton. We overnachten in Cokeville, een dorpje in Wyoming waar de tijd ogenschijnlijk heeft stilgestaan. Het is al vrij donker en we besluiten om iets kleins te eten in de lokale ‘tavern’. Ik vraag welke biertjes ze hebben maar de uitbaatster meldt me dat ze geen alcohol mogen serveren, bovendien wordt er nergens in Cokeville alcohol verkocht. Een vreemde gedachtenkronkel, maar bon het eten is lekker en goedkoop. We overnachten op de parking van Flying J’s, een tankstation met supermarkt en een grote parking voor truckers. Ze zijn 24/7 open, wat uiteraard very convenient is voor eventuele ongewenste nachtelijke toiletbezoeken. Er zijn zelfs netjes verzorgde douches, wat op zijn beurt alweer bijzonder welkom is na de ‘vuile’ dagen in Yellowstone en Grand Teton. Binnen in de supermarkt wordt onze aandacht getrokken door enkele t-shirts met amusante en verwelkomende opschriften zoals : ‘If this flag offends you, i’ll help you pack’ , ‘gun safety rule #1 : carry one’ , ‘Family, Faith, Firearms and Freedom’ of ‘keep calm and carry guns’.

Op vrijdag 15 september rijden we het grootste stuk van de dag en ‘s avonds komen we aan in Bryce, een nationaal park ten noordoosten van Las Vegas. We zitten op een hoogte van ca 2500m en voor zonsondergang is de temperatuur ca 20 graden. We kokerellen in een picnic area en moeten aan den lijve ondervinden dat de temperatuur op een uurtje zo’n 15 graden daalt. De nacht is dan ook onze koudste tot nu, met temperaturen die zakken tot net onder het vriespunt. Gelukkig hebben we een extra slaapzak zodat we ons toch een beetje kunnen warmhouden in de campervan.

De volgende ochtend maken we een lange wandeling doorheen de Bryce canyon. Het landschap is met niets te vergelijken dat we ervoor al gezien hebben. De omgeving bestaat namelijk uit een ‘halve Canyon’ : een steile rotswand die uitzicht geeft op een grote vallei waarin een soort ‘jurassic park’ landschap te zien is onder de vorm van zeer grote en bijzonder grillige rode rotsformaties. Het lijkt of enkele reuzen steentjes gestapeld hebben. De meest frappante zijn de ‘hoodoo’s’, alleenstaande torens van ogenschijnlijk wankel gestapelde rotsblokken. Het gesteente is afkomstig van vulkanische activiteit ettelijke miljoenen jaren geleden. Gezien het gaat om een vorm van lava zijn de stenen wat ‘zachter’ waardoor ze onder invloed van regen en wind gestaag eroderen. Hierdoor ontstaan de grillige en spectaculaire vormen. Na verloop van tijd kan de erosie zo ver doorzetten dat zo’n hoodoo instort, al gaan daar natuurlijk duizenden/miljoenen jaren over. Het wandelpad leidt ons steil naar beneden in de canyon en kronkelt tussen de ruwe rotsmassieven. De voormiddagzon ,die ondertussen de temperatuur opnieuw naar 20 graden gekieteld heeft, valt in op de koperhoudende rotsen wat een prachtige oranjerode gloed oplevert.

Na deze pittige wandeling rijden we het park door langs de canyon en stoppen aan de verschillende uitkijkpunten. Joyce krijgt niet genoeg van het uitzicht, terwijl Steven na een tijdje vindt dat de rotsformaties wat eentonig beginnen worden. ‘De gustibus et coloribus non disputandum est’ zei een wijze profeet ooit, maar we zijn het er beide over eens dat Bryce een absolute meerwaarde is voor onze roadtrip en kunnen het alleen maar aanraden moest u een roadtrip door zuidwest Amerika zou willen maken. We besluiten om zaterdagnamiddag Bryce al achter ons te laten en door te rijden naar Zion, dat een pak lager ligt en bijgevolg ook aangenamere nachttemperaturen heeft.

We vinden een campeerplaats net buiten Zion national park en besluiten er twee nachten te blijven (tot maandagochtend). Tot op heden is dit nog maar de tweede plaats waar we meer dan één nacht na mekaar verblijven. Het zegt wel wat over het tempo waarmee we rondreizen. We besluiten om het zondag iets rustiger aan te doen en maken er een wasdag van. De camping is voorzien van een wassalon, dus kunnen onze limoentjesfrisse kledingsstukken eindelijk eens uit onze waszak en opnieuw fris gewassen worden. In de namiddag trekken we toch al eens het park in om een korte wandeling te maken.

Zion National park is, in tegenstelling tot Bryce, een ‘volledige’ of ‘gesloten’ canyon, met steile rotswanden aan beide zijden en een rivier diep beneden. De canyon ontstond tijdens de ijstijden en werd gevormd door eroderende werking van de rivier enerzijds, maar ook door gletsjers anderzijds. Op dag van vandaag is er geen sneeuw te zien, maar heerst er een aangename temperatuur van om en bij de dertig graden. Het uitzicht hier is weer volledig verschillend van dat in Bryce, ook zal zijn beide parken maar een kleine 150 km van mekaar verwijderd. Waar je in Bryce vreemd gestapelde rotsformaties zag, heb je hier een bijzonder diepe canyon waarvan de hoogteverschillen tussen vallei en pieken vlotjes over de 1000m gaan.

De kloof is vrij smal en er loopt één weg beneden langs de rivier. Dit is meteen één van de grote verschillen tussen Bryce en Zion : waar het vertrekpunt bij Bryce steeds bovenaan de canyon is, vertrek je in Zion steeds van in de diepe kloof. De weg mag enkel bereden worden door shuttle bussen dus parkeren we ons aan de ingang van het park en de shuttle brengt ons naar de start van de ‘hidden canyon trail’. Een trail van ca 3,5 km die ons 450m hoger naar de ingang van een bijzonder smalle kloof brengt. We kunnen de kloof nog wat verder in en moeten over rotsblokken en bomen klimmen zodat we meer ‘canyoning’ aan het doen zijn dan wandelen, maar het is wel een zeer toffe trail. Zion heeft heel wat te bieden voor de avontuurlijke wandelaar. De hidden canyon trail was niet zo moeilijk maar wel eens tof en op sommige plaatsen moet je op een nauw padje langs een afgrond van honderden meters diep laveren en je vasthouden aan kettingen in de rotswand. Daarnaast is er ook ‘the narrows’ , een wandeling waarbij je ca 8 km lang door de rivier in de vallei kan waden. We hebben geen tijd voor deze wandeling (lees : geen zin in natte voeten), maar wandelen wel eens tot aan het startpunt van deze trail, waar de weg eindigt en de wandelaars de steeds nauwer wordende canyon kunnen induiken.

Wij besluiten onze energie te sparen voor de bekendste en meest beruchte trail van Zion : angel’s landing. Het is een trail van ca 6 km die in het dal vertrekt met als eindpunt een smalle uitstekende rots die zoals een schiereiland verbonden is met de rand van de canyon. Op het eindpunt sta je ca 900m boven de vallei met een prachtig uitzicht. Om daar te geraken moet je de laatste kilometer van de trail klauteren over rotsen en laveren over smalle richels, langs afgronden van honderden meters diep. Sinds 2005 hebben 6 mensen de trail niet overleefd door een val. De trail is desondanks zeer populair en net daardoor ook vrij gevaarlijk aangezien er zeer veel volk het klauterwerk over het smalle pad tot een goed einde wil brengen. Bovendien moet iedereen langs hetzelfde pad terug naar beneden, wat soms hachelijke kruisingen met zich meebrengt. We beginnen maandag omstreeks 11h00 aan de trail. De duizelingwekkende hoogtes en bijhorende hoogtevrees levert zelfs gediplomeerde pantoffelhelden als onszelf op sommige momenten wat knikkende knieën op maar na zo’n twee uur wandelen en klauteren kunnen we toch helemaal bovenaan smullen van het prachtige uitzicht over de volledige canyon van Zion. We geraken vlot beneden, kuieren nog wat rond door de vallei en besluiten in de late namiddag nog een stukje door te rijden richting Las Vegas. Hierbij verlaten we Utah en rijden we Arizona binnen.

We vinden een gratis plekje voor onze campervan in Beaverdam, een dorpje op zo’n 100 mijl van Las Vegas en midden in de woestijn. We staan op een open terrein waar vroeger een tankstation geweest is, maar nu enkel nog wat trailerwoningen staan en een bar met winkeltje is. Na het kokerellen besluiten we nog eentje te gaan drinken in de bar. Deze is misschien nog best te vergelijken met Moe’s tavern uit de Simpsons, met dat verschil dat in Beaverdam Linda achter de toog staat, een praatgrage deerne van 73. De overige stamgasten aan de toog staren ons aan met een glazige blik en weten hoogstwaarschijnlijk niet meer van welke parochie ze zijn. Linda vraagt van waar we zijn en vindt het nodig om dat met de hele bar te delen. De meeste stamgasten hebben haar vermoedelijk niet eens gehoord maar er is toch eentje die uitroept : ‘how the hell did you get to Beaverdam? You got dropped by an UFO?’.

Op zich is de avond wel nog gezellig en we keuvelen wat met Linda, die ons vertelt dat er in Utah bijzonder veel mormonen leven. Een geloof/sekte waarbij de leden worden gedwongen om op bijzonder conservatieve en diepgelovige manier te leven. Ze worden gestimuleerd om veel kinderen te krijgen, wat uiteraard op termijn een kostelijk zaakje wordt. Maar de mormonengemeenschap verleent hen hierbij financiële steun, in ruil voor onvoorwaardelijke trouw aan de gemeenschap. De mensen rollen dus eigenlijk in een systeem waarbij ze afhankelijk worden van de mormonenleiders en op termijn de gemeenschap niet meer mogen/kunnen verlaten. Ze vertelt ons ook dat Arizona een veel progressievere staat is dan Utah. In Utah is een loterij verboden, alsook de verkoop van dranken met meer dan 6% alcohol. Geen lucratieve afzetmarkt dus voor de belgische brouwers!

We hebben doorheen onze trip wel al gemerkt dat er een speciale sfeer hangt in de centraal amerikaanse staten. Zo trokken we door Montana, Wyoming, Utah en een klein stukje Idaho. Sterk gelovig, bijzonder conservatief en gebrand op wapenbezit zijn enkele van de kenmerken die wij sterk hebben ervaren bij de mensen. Opvallend ook is dat we in bovengenoemde staten geen enkele afro-amerikaan of Mexicaan gezien hebben in het straatbeeld! Voor de neutrale lezer van deze blog geef ik graag een korte beschrijving van de doorsnee amerikaan die we in deze staten en de parken wél konden spotten. Ik noem hem voor het gemak ‘average Joe’.

Average Joe is steevast voorzien van een petvormig hoofddeksel dat in de jaren 70 vermoedelijk wel even in de mode zal geweest zijn. Het hoofddeksel heeft bij voorkeur een pattriotistisch getint opschrift en wordt in de regel nooit afgezet. Op de bus, in de auto, in de supermarkt, op restaurant : average Joe koestert zijn kostbare hersencel en zal deze dan ook nooit onbeschermd blootstellen aan de maatschappij. Wij vermoeden dat het hoofddeksel ook gedragen wordt tijdens het douchen en de zwanendans der geliefden, maar kunnen dit vooralsnog niet formeel bevestigen.

Vervolgens draagt Joe een veel te groot t-shirt of slobbertrui (in functie van het weer) met in het groot de naam van zijn staat vermeld. Wij vermoeden dat dit voornamelijk dient als geheugensteuntje in het geval hij de listige vraag krijgt ‘where are you from?’. Bij het aankleden ’s morgens trekt Joe zijn spijkerbroek aan en trekt deze ostentatief tot net onder de oksels. De slobbertrui wordt uiteraard volledig in de broek gestoken zodat nog net de naam van de staat te lezen is (cfr het geheugensteuntje zoals hierboven toegelicht).

Op een warme dag draagt Joe uiteraard een korte broek, tot net boven de knieën. Hij trekt zijn witte sportkousen dan tot net onder de knieën zodat zijn knieschijven fijntjes kunnen bruinen. Stijlicoon Joe sluit zijn outfit af met een paar versleten witte sportschoenen, zodat hij speels doch comfortabel over de catwalk kan flaneren. De beschrijving van de vrouwelijke versie is bondig : idem aan mannelijke average Joe! We mogen echter niet iedereen over dezelfde kam scheren. We hebben ook verschillende dames ontmoet met een sportief shirt met opschriften zoals ‘keep on running’, ‘fitness girl’ of ‘gym addict’. Dat deze t-shirts steeds gedragen werden door corpulente dames (lees : dikke potvissen) durfde al wel eens een grimas op ons gezicht toveren. ‘Keep on eating’ , ‘Hamburger girl’ of ‘Couch addict’ hadden misschien iets adequater geweest...