Zuidwest VS : nationale parken en wereldsteden (I)

Op dinsdagavond 19 september pikken we Sven op aan de luchthaven in Las Vegas. Hij reist gedurende tien dagen met ons mee. Op de ambitieuze planning staan maar liefst 5 nationale parken en 3 wereldsteden! Beginnen doen we uiteraard met Las Vegas, de legendarische stad die iedereen in zijn leven eens moet gezien hebben. Om ons optimaal te kunnen onderdompelen in de sfeer hebben we een kamer geboekt in het fameuze Monte Carlo hotel in het centrum.

Zoals je wel kan verwachten staat volledig Vegas in het teken van het casinogebeuren, dat geconcentreerd is in de hotels. Daar waar de wolkenkrabbers in andere grote steden voornamelijk kantoorgebouwen zijn, zijn dit hier allemaal luxueuze hotels met casino erin. Er gaat daarbij geen vierkante meter verloren : de lobby van ons hotel staat vol met speelautomaten en er zijn nagenoeg geen ramen zodat er 24/24 kunstmatig licht heerst. Op elk uur van de dag zitten er dan ook mensen bewegingsloos naar de automaat te staren en om de dertig seconden eens aan de hendel te trekken.

We verlaten ons hotel en maken met ons drie een avondwandeling op Las Vegas Boulevard (aka the strip), de hoofdstraat van Vegas waar ook alle hotels, restaurants en evenementencentra gelokaliseerd zijn. Joyce en ik werden wekenlang omringd door natuur en we hebben het lastig met de vele prikkels : drukke straten, flitsende neonreclame, luide muziek die overal langsheen de boulevard speelt en proppers die je om de haverklap aanspreken met de meest absurde voorstellen. Zo hebben we geluk want het is net vanavond ‘family night’ in de stripclub! Na het eten en het rondflaneren besluiten we om het casino ‘treasure island’ binnen te stappen. We beproeven ons geluk met enkele dollars aan de slotmachine. Het duurt welgeteld enkele seconden alvorens onze eerste dollar verslonden is. Enkele dollars later zijn we het beu en bekijken we enkele andere tafels. Sven en ik twijfelen om ons voor tien dollar in te kopen aan een pokertafel, maar net op het moment dat we willen happen wordt onze plaats ingenomen door drie mannen die zich voor 200$ inkopen. De goesting in een amusant pok erpartijtje was meteen weg. Dan maar de roulette eens proberen! Ook hier verdwijnt onze tien dollar inzet als sneeuw voor de zon. Het is al snel duidelijk dat we geen doorwinterde gokkers zijn en gezien het ondertussen al 2 uur ’s nachts is besluiten we de bedstede op te zoeken.

De volgende ochtend nuttigen we ons ontbijt en leggen we ons nog even aan het zwembad van het naburige MGM Grand Hotel. Dan ontstaat één van de moeilijkste momenten van de reis tot nu toe… Om onze flitsende planning te respecteren moeten we op tijd naar de grand canyon vertrekken, maar het stralende zonnetje, de vrolijke beats en het verfrissende water verhinderen ons vertrek. We geraken uiteindelijk toch vertrokken en komen omstreeks 18h aan in Grand Canyon National Park. Vlak voor zonsondergang kunnen we nog een glimp opvangen van de indrukwekkende rotsmassa. De canyon is veel groter dan ik me had kunnen inbeelden. Ze is bij benadering 30 km breed en zo’n 450 km lang. We besluiten om nog snel iets te kokerellen en ons tentje op te slaan net buiten het park.

De volgende ochtend gaan we langs in het visitor center. Sven zou graag een helikoptervlucht maken boven de canyon en we horen even of er nog plaats is. En effectief : nog geen twee uur later snorren we boven de canyon met fenomenale uitzichten! We vliegen van de ‘south rim’ naar de ‘north rim’ en terug. Een onvergetelijke ervaring voor Sven en mij, iets minder voor Joyce gezien zij al menig helikoptervlucht op haar palmares staan heeft. Na de middag besluiten we om de south kaibab trail te volgen die afdaalt in de canyon. Om volledig tot in het dal te geraken aan de Colorado River moet je een hoogteverschil van 1100m overbruggen op een wandeling van ca 15 km. Gezien de extreme temperaturen wordt het afgeraden om de tocht heen en terug op één dag te doen. We kiezen ervoor om de trail maar deels te doen tot aan skeleton point, over een lengte van ca 9 km en met een hoogteverschil van ca 600m. Na deze pittige kuitenbijter rijden we nog wat rond langs de ‘south rim’ en stoppen aan verschillende viewpoints. Op gebied van grillige rotsformaties is Bryce spectaculairder dan de Grand Canyon, op gebied van avontuurlijke wandelingen heeft Zion meer te bieden, maar de omvang van de Grand Canyon maakt ook enorm veel indruk op ons. We kokerellen en slapen op dezelfde plek als de nacht voordien en we staan vrijdag vroeg op voor een lange rijdag van Grand Canyon naar Dead Valley.

Het is zo’n 700km rijden van Grand Canyon naar Dead Valley en gelukkig brengt Sven een nieuwe boost om de tijd te doden in de auto. Naast zijn onophoudelijk inhoudsloos gezever omvat zijn uitgebreide Spotify playlist enkele klassiekers zoals ‘Ik plantte nekeer patatn’ van Willem Vermandere die dan ook luidkeels meegezongen worden. We komen omstreeks 15h aan in Dead Valley en besluiten er volledig door te rijden. In het contract met de verhuurfirma van de campervan staat genoteerd dat deze niet verzekerd is in Dead Valley. Gezien het al iets later op de dag is en gezien we toch ook al naar eind september gaan schommelen de temperaturen rond de dertig graden, wat best wel meevalt. De trip door Dead Valley duurt ongeveer 2 uur en we stoppen af en toe op de dorre vlakte. Het uitzicht is best indrukwekkend maar ook wat ééntonig. We doen een korte wandeling door de duinen, waar Sven zijn acrobatisch vernuft etaleert met een loodrecht verticale handenstand. Eens de avond gevallen is vinden we onderdak net voorbij Dead Valley en dat op een camping waar ook een restaurantje gevestigd is. Het steakske / hamburger smaakt enorm na een lange dag in de auto.

Op vrijdag vertrekken we vroeg vanuit Dead Valley zodat we kort na de middag aankomen in Sequoia National Park. We gebruiken de stad ‘Three rivers’ als uitvalsbasis omdat een italiaanse medepassagier van onze whale watching op Vancouver Island ons gezegd had dat daar veel beren kunnen gespot worden. Sven heeft uiteraard nog geen beer gezien en wij zijn na de ‘gratis beer’ ook op zoek naar een ‘privé beer’ : eentje voor ons alleen waar geen dertig andere toeristen op zitten kijken. We maken nog een korte avondwandeling door Sequoia national park en zijn bijzonder onder de indruk van de gigantische bomen met stammen van meer dan 3 meter diameter. Net zoals in Bryce ligt Sequoia National park op zo’n 2500m hoogte en schommelen de nachttemperaturen rond het vriespunt. Gelukkig ligt ‘three rivers’ een pak lager… We gaan er iets eten in de lokale bar, waar zelfs een live bandje komt optreden. We kruipen op tijd onder de wol en spreken af om op zaterdag vroeg op te staan om beren te gaan spotten!

Het ochtendlijk beren spotten kan kort geresumeerd worden : er is giejn kluujten te zien. Licht teleurgesteld besluiten we dan om het park terug in te rijden en de redwood mountain grove trail te hiken, een trail die ons is aangeraden door de parkwachter. Op weg naar het startpunt van de trail zien we respectievelijk de ‘omvangrijkste’ (= het meest volume hout) en de ‘dikste’ (= grootste diameter) boom ter wereld. De wandeling van ca 10km leidt ons eerst over een bergtop om vervolgens af te dalen in een vallei. In het begin van de trail spotten we enkele hertjes, waarna we op regelmatige basis worden vergast op machtige sequoia’s die ons vanuit de hoogte aankijken. De combinatie van de gigantische lichtbruine stam met de felgroene naalden maakt van de sequoia werkelijk een prachtige boom. Een dappere poging van Steven om dergelijke loebas omver te plassen mislukt jammerlijk.

We zijn al diep in de namiddag wanneer we de trail afronden en verder rijden naar het noorden. We besluiten om nog door Kings Canyon National Park te rijden, wat spectaculaire zichten oplevert van een ruwe en kale canyon. Toch een verrassing gezien Sequioa National Park , dat er vlak naast ligt, bijzonder bosrijk is. We rijden tot het diepste punt van de canyon, bezoeken enkele watervallen en besluiten om daar iets te eten. We kokerellen regelmatig wraps, omdat je er wat variatie in kan steken, het gezond is en vooral omdat ze …………………………………………………… wrap klaar zijn.

Na onze maaltijd rijdt Joyce nog enkele uren verder, terwijl Sven en ik ons tegoed doen aan enkele stella’tjes die we eerder op de reis gekocht hebben. We rijden tot op een 200km van Yosemite en slapen aan een motel, waar Sven een kamer boekt. Joyce en ik slapen in de campervan maar we profiteren van de luxe om nog eens een warm stortbad te nemen. De volgende ochtend vertrekken we omstreeks 9h om ons 5e en laatste nationaal park te bezichtigen : Yosemite National Park. Dit park is een pak groter dan Bryce, Zion, Sequoia en King’s canyon. De voornaamste bezienswaardigheden bevinden zich in ‘the valley’, een lange vallei met aan beide zijden ruwe rotsflanken. Eén van deze flanken is de befaamde berg ‘El Capitan’, het walhalla voor elke bergbeklimmer.

Op aanraden van een behulpzame ranger doen we maandagnamiddag de trail naar taft point, een uitstekende rots op enkele honderden meters hoogte met prachtig zicht op de vallei en ‘el capitan’ aan de overzijde (zie ook foto op instagram). Het pad loopt langs de bergflank van de canyon en we passeren nog verschillende viewpoints over de vallei. Op één van deze viewpoints wordt Sven aangeklampt door een koppel met de vraag om een foto te nemen. We keuvelen wat met deze mensen, waarvan de man, Ulrich, van origine een duitser is en de vrouw, Kathy, van Californië afkomstig is. Ze vertellen wat over hun leven en al snel blijkt dat de man nogal bazig is over zijn vrouw vermits hij haar op elke hoek van de viewpoint een rotsblok opjaagt om een correcte foto te kunnen nemen. Hij gromt – zoals alleen een duitser dat kan – naar Kathy : ‘Get on that rock Kathy, und Schnell!!’ We laten het komiek duo achter en hiken verder tot we aan Taft point komen. We nemen enkele prachtige kiekjes aan de rots en genieten van het uitzicht op ‘El Capitan’ en de yosemite falls aan de overzijde van de canyon. Deze worden gecatalogeerd als de ‘hoogste van Noord-Amerika’ , maar gezien we in een zeer droge periode zitten is het debiet van de waterval vrij beperkt en dus ook verre van de indrukwekkendste die we al gezien hebben op onze reis.

De volgende ochtend doen we de Nevada falls trail, een drukbezochte wandelroute die ons naar twee watervallen leidt. De watervallen zijn bijzonder mooi, maar luxepaardjes als we zijn storen we ons aan de drukte op de trail. We kiezen een route met een kleine omweg zodat het wat rustiger wordt en zetten opnieuw een tiental kilometer op onze stappenteller. Opnieuw beneden gekomen is het stilaan tijd om Yosemite te verlaten, maar bij het wegrijden uit de vallei stoppen we nog even beneden aan El Capitan. Dan pas wordt duidelijk hoe steil en hoog de rots is die Tom Waes enkele jaren geleden beklom. We spotten wat moedige klimmers halverwege de rotswand en Sven en ik nemen ons voor om binnen dit en 5 jaar ook eens een poging te wagen om deze mythische granietmassa te overwinnen. We verlaten Yosemite en rijden nog enkele uren door zodat we in de vooravond in San Francisco aankomen.

Op het moment van het ter perse gaan van deze blog is El Capitan verschillende keren in het nieuws gekomen omwille van het afbreken van grote brokstukken. Dit gebeurde de dag nadat wij aan de voet de klimmers stonden te bewonderen en de dag daarop kwam er nog een groot rotsblok naar beneden, met in totaal één dode en enkele gewonden tot gevolg. De kans is dus reëel dat we nog naar de slachtoffers van deze natuurramp hebben staan kijken… Intussen blijkt ook een zware aanslag gebeurd te zijn op de strip in Las Vegas. Wij zijn daar gelukkig al een tijdje niet meer in de buurt, maar zijn toch geschokt door deze zinloze schietpartij op enkele honderden meters van het hotel waar wij verbleven.

Eerstdaags volgt het tweede deel van 'zuidwest VS : nationale parken en wereldsteden' met een uitgebreide beschrijving van onze passage in San Francisco en LA.