Yellowstone : een bizondere ervaring

We slikken de teleurstelling van Canada snel door en draaien de knop om. Op zaterdagavond rijden we nog een tweetal uur verder van Banf richting de grens tussen Canada en de VS. Na een uurtje rijden verlaten we de rocky mountains en stuiten we op een gigantische vlakte met nauwelijks menselijke tekenen. We zien een machtige prairie met maar één weg die dan ook kaarsrecht rechtdoor loopt. Het lijkt of we op een uurtje zo’n 200 jaar terug in de tijd gegaan zijn. We zien verschillende pompsystemen die olie bovenhalen, zoals je ze ook in de betere western terugvindt. Tegen etenstijd komen we aan in een miniscuul dorpje, waar welgeteld één etablissement open is : een brouwerij met aangebouwd café. We kunnen er een klein hapje eten en ik proef één van de lokale biertjes. Het valt me op dat ik voor het eerst in Canada een ‘blonde’ bier en een ‘double’ bier op de kaart zie staan. Normaal gezien is er steeds sprake van een ‘pale ale’ of een ‘lager’. Ik kies voor een blondje bij het eten. Bij het afrekenen zie ik ‘belgian style ale’ staan en ik vraag de gastvrouw meer uitleg met de melding dat ik ook van België ben. Ze begint meteen te vertellen dat ze de belgische bieren als leidraad nemen in hun brouwproces en dat de ‘belgian style ale’ erop wijst dat ze de namen ‘blonde’ en ‘double’ gebruiken zoals bij ons. Ze laat me ook hun ‘double’ eens proeven en vertelt me dat ze nu proberen om de ‘double’ nog wat donkerder en hoppiger te maken, om op termijn de smaak van de trappisten te kunnen benaderen. Ik moet zeggen dat het niet het lekkerste biertje was dat ik ooit gedronken heb, maar er zat veel meer smaak in dan in het andere lokaal pompwater dat ik al geproefd heb in Alaska en Canada. Ik schenk ze dan ook enkele bemoedigende woorden over hun brouwproces alvorens de zaak te verlaten.


We overnachten in Pincher Creek, een stadje op zo’n kwartiertje van onze eetgelegenheid, en dat op de parking van de Walmart. Dat klinkt veel sjofeler dan het is! De Walmart is open tot 22h ’s avonds en opent om 8h00 ’s morgens. We kunnen van in de campervan op de wifi en mits een gerichte timing van ochtend- en avondtoiletbezoek komen we dus niets te kort. We maken gebruik van de wifi om zondagochtend de wedstrijd Gent-Genk te volgen en een belletje te doen naar het thuisfront. Omstreeks 10h00 zetten we onze rit verder richting Yellowstone. Ons doel van de dag ligt in het noorden van de staat Wyoming, wat betekent dat we de volledige staat Montana moeten doorkruisen. Joyce rijdt het grootste stuk van de dag en we genieten van de machtige leegte, afgewisseld met zacht glooiende heuveltjes. Af en toe een ranch of grote boerderij is het enige teken van menselijke aanwezigheid dat we zien. Het is alsof je elk moment een horde indianen van achter een heuvel kan zien verschijnen, met dikke springmuis voorop!


De weg loopt altijd rechtdoor, er is geen kat op de baan en onze vertrouwde zon is terug van de partij dus we beleven een voorspoedige rit en komen in de vooravond aan in Gardiner, aan de rand van Yellowstone National Park. We verblijven op een verzorgde camping waar we zelfs een douche kunnen nemen, een luxe die op hoe langer hoe meer gejuich onthaald wordt (vooral Joyce is zeer enthousiast als ik nog eens kan douchen en enkele vervelende geurtjes kan wegschrobben ;) ). Er is zelfs wifi op de camping waardoor we op internet al een beetje de hotspots van Yellowstone opzoeken. We besluiten om de volgende dag om 6h00 op te staan om de queeste naar de gratis beer verder te zetten.


De ietwat norse en corpulente uitbaatster van de camping (lees : dikke toert) had ons aangeraden om te beginnen in de ‘Lamar valley’ en te zoeken naar de lokale Piet Pienters – te herkennen aan een kaki broek met bijpassend hemd, hoedje met muskietennet, ecologisch verantwoord opvouwbaar stoeltje, de obligate verrekijker rond de hals en een camera met een lens waar de hubble jaloers op zou zijn. Zo gezegd, zo gedaan, en omstreeks 6h30 snorden we het park binnen. We komen een camping tegen en besluiten al een plekje te reserveren voor ’s avonds, zodat we in het park zelf kunnen overnachten en dus een mooie lus kunnen maken door het noordoosten van het park. Na deze strategische stop rijden we verder en worden meteen spontaan begroet door enkele elks. Enkele minuten later kruist een coyote ons pad en op weg naar de Lamar Valley wordt onze campervan ingesloten door een kudde bizons. Machtige hoogbehaarde beesten, ongeveer even hoog als onze bolide en een absurd groot hoofd. De bulls bekijken ons argwanend en maken een brommend geluid, terwijl ze regelmatig hun tong tot tegen hun neusgaten laten kletsen. We zijn meteen smoorverliefd op de rakkers!


Nog enkele minuten later komen we de eerste Piet Pienters tegen. Ze staan netjes opgesteld aan de uitwijkplaatsen van de baan en we stoppen om een praatje te slaan en te vragen wat ze spotten. Ze wijzen ons enkele antilopes aan, maar nog geen beer te zien. De Lamar valley is licht glooiend en bestaat voornamelijk uit kniehoog struikgewas zodat je eigenlijk heel ver kan kijken. Misschien nog wel best te vergelijken met een afrikaanse savanne. Yellowstone wordt soms ook het ‘Serengeti’ van het noorden genoemd. Dat is een bekend gebied in Botswana dat bekend staat voor zijn safari’s. Deze bestemming staat trouwens ook op onze route, hierover volgt later dus ongetwijfeld nog veel meer info! Naarmate we met de Piet Pienters staan te praten wijzen ze ons af en toe nog wat dieren aan, zoals roofvogels, antilopes en nog wat bizons. Opeens horen we in de verte een huilend geluid. De Piet Pienter die het dichtst bij mij staat grijpt zijn verrekijker en wijst ons heel in de verte enkele wolven aan. We mogen zijn verrekijker ook even lenen en inderdaad, we zien vier pikzwarte wolven lopen aan de andere kant van de vallei. Prachtig en uniek om te zien!


De wolven verdwijnen uit beeld en we rijden verder. De baan door de Lamar valley is ongeveer 50km lang maar we doen er zo’n 4 uur over omdat we telkens stoppen bij verschillende groepjes Piet Pienters. Iedereen is zeer vriendelijk en laat ons spontaan meekijken door hun verrekijkers of ingezoomde camera’s. We zien nog veel bizons en antilopes, maar helaas geen wolven meer, noch beren.


De rest van de dag rijden we verder door het noord-oosten van het park en om 18h stoppen we aan een picknickplaats om een potje te koken, zodat we tijdens zonsondergang het laatste stukje naar onze camping kunnen rijden door Hayden valley, gelijkaardig aan Lamar valley en ook gekend om zijn wildlife. We spotten nog een bever, bizons en enkele kraanvogels maar geen wolven noch beren. De zoektocht naar onze gratis beer begint een beetje frustrerend te worden gezien we al wekenlang midden in de natuur vertoeven, er langs alle kanten gewaarschuwd wordt voor het beergevaar maar we er geen zien. Na overleg met enkele Piet Pienters in Hayden valley besluiten we de volgende dag opnieuw voor dag en dauw op te staan om nogmaals de Lamar valley door te rijden.


Zo gezegd, zo gedaan en de volgende ochtend rijden we fris (Steven) en monster (Joyce) de Lamar valley in. Hetzelfde scenario ontplooit zich als de dag ervoor, maar deze keer helaas geen wolven. We raken opnieuw aan de praat met een Piet Pienter die aandachtig luistert naar ons geweeklaag over het gebrek aan beren. Hij raadt ons een plekje aan op zo’n dertig mijl van daar waar regelmatig een vrouwelijke zwarte beer zit met twee ‘cubs’. We springen in de auto, rijden naar de aangeduide plaats en als we daar aankomen zien we een groep mensen aan de kant van de straat staan. We stoppen en iemand fluistert ons spontaan toe ‘there are three bears in the woods’. Ongelofelijk maar waar : enkele ogenblikken later komt moeder beer piepen aan de rand van de weg, waarna ze kordaat haar welpen in haar kielzog neemt en de straat oversteekt. Het zijn drie prachtige zwarte beren! Onze dag kan niet meer stuk en we besluiten het verder rustig aan te doen en ons naar het zuidwesten te begeven, de streek waar er meer geothermische activiteit heerst. We bekijken een uitbarsting van de bekende geiser ‘old faithful’ maar zijn licht teleurgesteld. De geiser in Ijsland heeft meer indruk gemaakt…


We rijden verder en merken dat het westen van Yellowstone bol staat van de geisers, hot springs en pruttelende mudpots, … in dit warme water floreren diverse soorten bacteriëen en mineralen die zich op de oevers vasthechten en zo diverse kleurenpaletten genereren. Het resultaat is een azuurblauwe hotspring, met aan de rand een variëteit aan kleuren gaande van sulfergeel tot bloedrood. Met de stralende zon erop levert het enkele prachtige foto’s op (zie ook instagram). De avond nadert en we besluiten de nacht door te brengen in West-Yellowstone, een stadje net buiten het park. Op weg daar naartoe zien we een kleine kegelvormige geiser die toch een bijzonder krachtige straal produceert. Een omstaander leert ons dat de geiser ca om het half uur spuit dus we besluiten ons picknickgerief uit te halen en te kokerellen naast de geiser. De setting is uniek : rustig een kipfiletje braden terwijl op 50 meter van jou de geiser een witte straal produceert die prachtig afsteekt tegen de blauwe hemel en ondergaande zon.


Op woensdagmorgen besluiten we een trail te doen langs één van de hot springs. Het trail van ca 8 km leidt de bergen in en brengt ons via de ‘mystic falls’ naar een prachtig viewpoint over Yellowstone. Ook hier verdwijnen de andere toeristen als sneeuw voor de zon zodra we 1 km gewandeld hebben : we zijn helemaal alleen aan de mystic falls! De viewpoint levert eveneens enkele beeldige kiekjes op en we dalen opnieuw af naar de vallei om ons tussen ‘average Joe’ te begeven. Net als we terug op de ‘standaard’ wandelpaadjes komen spreekt een lichtcorpulente average Joe ons aan. Hij vraagt of er nog iets te zien is in de richting waarvan we komen. Ik vertel hem vriendelijk en enthousiast dat er een trail van ca 5 mijl begint dat naar een indrukwekkend viewpoint leidt via pittoreske watervallen. Bij het uitspreken van het woord ‘trail’ verstart mijn gesprekspartner en bij het horen van ‘5 mijl’ gaat een koude rilling over zijn rug. Hij bekijkt me walgend aan en zijn adem stokt even wanneer hij probeert ‘wauw, awesome’ te stamelen. Met een olijke ‘have a good hike!’ begroeten we onze nieuwe vriend en wandelen we terug richting de auto. Een nonchalante blik achterom leert ons dat onze Ivo Van Damme rechtsomkeer gemaakt heeft en ook terug naar zijn wagen rolt. In de volgende editie van deze blog volgt een uitgebreidere fysieke beschrijving van het bizonder creatuur samengevat onder de noemer ‘average Joe’ ;).


Woensdagmiddag slaat het weer geleidelijk om en we besluiten het prachtige Yellowstone achter ons te laten. Daar waar Jasper en Banff ons teleurgesteld hebben door de rook, heeft Yellowstone ons bijna perplex doen staan met zijn schoonheid en diversiteit aan wildlife. We rijden zuidwaarts om Grand Teton te bezoeken, een nationaal park dat grenst aan Yellowstone. Het park bestaat eigenlijk uit een gigantische vlakte, omringd door hooggebergte. Tegenover Yellowstone heeft het ons insziens iets minder te bieden en we spenderen er één nacht. Op donderdag rijden we een lus door het park en zien nog enkele moose, elks en warempel nog een zwarte beer! Dit echter van heel ver en in dik struikgewas, zonder de aanwijzingen van enkele doorwinterde Piet Pienters was hij ons nooit opgevallen. In de namiddag regent het pijpestelen en we sluiten onze 4 prachtige dagen in de nationale parken af, om vervolgens nog enkele uren zuidwaarts te rijden in de richting van Las Vegas. Daar zullen we op dinsdag 19 september Sven oppikken die ons gedurende 10 dagen gaat vergezellen. In afwachting daarvan bezoeken we nog de nationale parken Bryce en Zion die net ten noordoosten van Las Vegas liggen. Tot blogs!