Nieuw-Zeeland: van hoge pieken tot donkere grotten

Op woensdag 29 november nemen we de ferry van het Zuidereiland naar het Noordereiland. We hebben er afgesproken met Mario, een vriend van Joyce die gedurende 6 weken door Nieuw-Zeeland reist. Hij wacht ons op aan de ferry terminal in Wellington en we trekken samen het centrum in om daar een kort bezoek te brengen aan het Te Papa museum. Een prachtig (en gratis) museum met exhibities over natuur en cultuur, maar ook over de eerste wereldoorlog en de bijdrage van het ANZAC (Australia and New Zealand Army Corps). Dit wordt geïllustreerd met levensechte poppen, maar 2,5 keer groter dan de normale afmetingen. Een knap staaltje knutselwerk! Daarnaast ligt er in het museum één van de grootste reuzeninktvissen ter wereld op sterk water tentoongesteld, een waar gedrocht!

Na een uurtje rondflaneren ontmoeten we OJ en Marketa, het Tsjechisch koppel waarmee we enkele dagen in Fiji hebben doorgebracht. Na een terrasje onder een stralend zonnetje trekken Mario, Joyce en ik naar het Belgian Beer Café om te smullen van mosselen, vergezeld van een obligaat Belgisch biertje… Hemels! De dag erop is het weer bittere ernst en moeten we dapper verder globetrotten. We rijden zo’n 300 km noordwaarts naar het Tongariro National Park. De rijdag wordt afgesloten met een wandeling door het park, met enkele watervallen als einddoel. Gedurende het totale traject hebben we mooi zicht op Mount Ngauruhoe, de legendarische ‘Mount Doom’ uit The Lord of the Rings-trilogie. Op vrijdag bezoeken we een bont allegaartje aan bezienswaardigheden in het centrum van het Noordereiland : we starten de dag aan de hot pools van Tokaanu, waar de Maori twee baden uit rotsen gehouwen hebben en deze door middel van een klein kanaaltje verbonden hebben met een actieve geiser. Het kanaal is net lang genoeg zodanig dat het heet geiserwater voldoende afgekoeld is om er een lekker warm bad in te nemen. Vervolgens beklimmen we Mount Tauhara met prachtige zichten op Lake Taupo en aansluitend zijn we net op tijd om te zien hoe de sluizen van de Aratiatia dam opengezet worden om een indrukwekkende watermassa door de gelijknamige canyon te sturen. We eindigen de dag aan de Huka Falls, die gekend staan om zijn prachtige azuurblauwe kleuren.

Op zaterdagochtend bezoeken Joyce en ik Wai-o-tapu – geothermal wonderland, even zonder Mario gezien hij dit al eerder bezocht. Zoals de naam doet vermoeden gaat het hier om geothermische sites vol met bubbelende mud pools, kleine geisers en felkleurige meertjes. De site is best ok, maar niet zo indrukwekkend als degene die we in Ijsland en Yellowstone gezien hebben. In de namiddag staat een meet & greet met Marc en Liesbeth op de agenda. Dit bevriend koppel is eveneens voor 4 weken op reis doorheen Nieuw-Zeeland en met z’n vijven gaan we raften in de buurt van de stad Rotorua. Een activiteit die al een tijdje rood aangestipt staat in de planning aangezien we de grootste bevaarbare waterval ter wereld gaan overwinnen, eentje van 7m hoog. Een toffe ervaring, maar verder hebben de stroomversnellingen niet zo veel om het lijf en al bij al hadden we allemaal toch wat meer adrenaline verwacht.

Ook naar de zondagactiviteit kijken we al een tijdje reikhalzend uit. We gaan met z’n vijven de Tongariro Crossing doen, naar verluidt één van de mooiste dagwandelingen van het Noordereiland. Over het algemeen stellen de Nieuw-Zeelanders ons een prachtige infrastructuur ter beschikking : overal gratis parking, talloze propere openbare toiletten en oneindig veel unieke plekjes waar je gratis mag overnachten met de campervan. We fronsen dus onze wenkbrauwen wanneer we horen dat je verplicht bent om een shuttle te nemen naar het beginpunt, voor een studentikoze prijs van 35 dollar per persoon. De licht-krenterig ingestelde Joyce krijgt vapeurkes bij de gedachte alleen, dus beramen we een strijdplan om het uitmelken te omzeilen. We staan op om 5h ’s morgens, waarna Mario ons afzet vlakbij het beginpunt. Vervolgens parkeert hij heldhaftig zijn campervan op de gratis parking aan het eindpunt en neemt één shuttle terug naar het beginpunt, waar wij hem opwachten. Om 7h is onze list afgerond en starten we aan de wandeling van 19km, die ons over Mount Tongariro en langs Mount Doom zal leiden. Gezien we vrij hoog in de bergen zitten kan het weer zeer wisselvallig zijn. Bij heldere hemel zijn de uitzichten prachtig, maar op regenachtige dagen kan de zichtbaarheid amper enkele meters zijn waardoor je er helemaal niets aan hebt.

We hebben geluk vandaag en een stralend zonnetje lacht ons guitig toe. Al na een half uurtje stappen besluiten Marc en ik de afritsbare pijpen van onze trendy wandelbroek te ritsen, zodat onze gespierde kuitjes nog een kleurtje kunnen nemen. Na een uurtje klimmen komen we aan de top van Mount Tongariro, waarbij we zicht krijgen op drie prachtige kratermeren. Ook hier zitten we in vulkanisch gebied en de rotsen rond de meren spuien onophoudelijk witte rooksignalen om het tafereel wat majestueuzer te maken. Het water heeft een felgroene of -blauwe kleur, met aan de rand knalgele en oranje ringen die gevormd worden door micro-organismen die zich in het zure water opperbest voelen. De zon schijnt volop waardoor de kleuren nog beter tot hun recht komen en het zicht is zo spectaculair dat we er bijna 2 uur blijven rondhangen om kiekjes te nemen en het tafereel goed in ons op te nemen. Na een hartige lunch hiken we verder richting eindpunt. Tijdens de afdaling hebben we continu zicht op lake Taupo in de verte en we eindigen de tocht met een klein stukje door het regenwoud. We duiken met z’n vijven in de campervan van Mario en we snorren met een goed gevoel naar Turangi, onze slaapplaats voor de avond. Niet alleen was de tocht prachtig en het weer schitterend, maar bovendien hebben we 4x35$ gered uit de hebberige Nieuw-Zeelandse melkgrage handjes. Na een heerlijke ‘Steve’s superspaghetti’ kruipen we vermoeid maar voldaan onder de wol.

Op maandag scheiden de wegen : Mario trekt verder noordwaarts, Marc en Liesbeth doen nog een wandeling naar de top van een naburige vulkaan en Joyce en ikzelf doen het rustig aan en genieten nog wat van het zonnetje. In de namiddag hangen we nog even in en rond Lake Taupo met Marc en Liesbeth, waarna we weer afscheid nemen voor minstens 4 maanden. Joyce en ik volgen de voetsporen van Mario om in het noorden het Coromandel schiereiland te bezoeken. Op dinsdag 5 december doen we een mooie roadtrip door het pittoreske landschap, met prachtige zichten op groene weiden die overlopen in de lichtblauwe oceaan. Aan de oostkant van het eiland bezoeken we ‘Hot water beach’, een strand dat midden in een geothermisch gebied ligt. Je kan er een schopje huren en als je zo’n 50 cm diep graaft loopt je put vol met heerlijk warm water. Opportunistisch als we zijn nemen we het putje in van een corpulente Aziaat (lees : dikke jap) die net vertrekt. Ook ‘Cathedral Cove’ is een bezoekje waard, een machtige grot op het strand waar je volledig door kan wandelen. We eindigen de dag op een camping aan de oostkust om er samen met Mario nog een ‘afscheidsmaal’ te nuttigen.

Eén van de laatste dingen op onze ‘New Zealand bucket list’ is het bezoek aan een glowworm cave. Daarvoor rijden we zo’n 3 uur op woensdagvoormiddag om de ‘Waipu caves’ ten noorden van Auckland te bezoeken. Zodra onze ogen gewend zijn aan het duister trekken we op expeditie doorheen de grotten. Al snel aanschouwen we het prachtig spektakel van duizenden piepkleine fluogroene lichtjes die de grotwanden decoreren. We trekken dieper de grotten in en waden door kniediep water. Eens we het beste plekje gevonden hebben spelen we wat met de fotocamera om de glimwormen optimaal te fotograferen (resultaat te bezichtigen op instagram). In totaal spenderen we zo’n 2 uur in de grotten en zoeken aansluitend uitgelaten een plekje om te overnachten.
Op donderdag 7 december moeten we onze campervan alweer inleveren in Auckland. Voor onze laatste avond in Nieuw-Zeeland hebben we een airbnb’tje geboekt in het centrum. Het is van 22 oktober bij Lieve in Australië geleden dat we nog eens in een echt bed geslapen hebben, dus het is een welkome traktatie. Onze gastheer is Gustavo, een Colombiaanse inwijkeling. Gustavo is anders geaard en als je je ogen toe doet is het net alsof je ‘Fez’ uit ‘That 70’s show’ hoort praten. Maar hij is bijzonder vriendelijk en verrast ons met enkele boeiende wist-je-datjes. Zo is bij de Maori de corpulentie van een vrouw een teken van welvaart : hoe molliger, hoe rijker (wij vroegen ons al af waarom er hier zoveel Maori vrouwen rond rollen). Daarnaast is het in Thailand onbeleefd om je voeten te laten zien aan tafel en mag je in Vietnam nooit iemand 1 kussen geven omdat dat ongeluk brengt. Twee kussens mogen wel… In Nieuw-Zeeland is er zodanig weinig criminaliteit dat er een grote politiemacht op de been was toen enkele honderden Tonganen de straat opkwamen om de winst van het WK rugby te vieren. De Tonganen doen in essentie niet veel meer dan wat heupwiegen in strooien rokjes en alles verliep dan ook vrij rustig, op wat luid getoeter na. We vertellen Gustavo dat er al twee weken échte rellen zijn in Brussel omdat Marokko zich geplaatst heeft voor het WK voetbal… Wat een contrast!

We hebben gedurende onze laatste weken in Australië en Nieuw-Zeeland verschillende keren de vergelijking gemaakt met België. De woorden ‘in België zou dat toch niet mogelijk zijn’ waren daarbij schering en inslag. Enkele banale voorbeelden…

Voorbeeld 1 : Aan alle scholen in Nieuw-Zeeland hangt de nationale vlag uit. Dit heb ik in België nog nooit gezien en maar goed ook. Je ziet de discussies al van ver aankomen : School A hangt enkel een Vlaamse vlag, School B hangt naast de Belgische ook vlaggen van de kinderen met andere nationaliteiten, School C hangt enkel een Belgische vlag… HLN zou met volgende artikels het land op stelten zetten: ‘School A ondersteunt de splitsing van België’, ‘School B hangt Turkse en Marokkaanse vlaggen aan schoolpoort’ en ‘School C discrimineert kinderen van andere origine’, met daaronder nog eens 500 ondoordachte en inhoudsloze opmerkingen.

Voorbeeld 2 : Overal in Australië en Nieuw-Zeeland zijn gratis gasbarbecues beschikbaar. Deze zijn perfect proper en functioneel. Een boeiend sociaal experiment zou zijn om dit te doen in een doorsnee park in België en te bekijken hoe lang het duurt alvorens het toestel vuil is, beschadigd is of de gasfles gestolen is… Laat staan de buurtbewoners die moord en brand schreeuwen dat zoiets geluidsoverlast veroorzaakt, of nog erger, andersgepigmenteerden aantrekt…

Voorbeeld 3 : In Auckland – centrum zien we een frigo staan met als opschrift ‘Take what you need, leave what you don’t’. Een tof initiatief om voedselverspilling tegen te gaan. Een gelijkaardig experiment in Gent een tijdje geleden resulteerde in enkele opportunisten die de koelkast zelf meegenomen hebben, wat het experiment helaas abrupt beëindigde.

Met deze gedachtenkronkel ronden we ons verblijf in Oceanië af. Het was een fascinerende rondreis vol boeiende impressies en adembenemende landschappen. Op vrijdag nemen we het vliegtuig naar Singapore om van daaruit over land gedurende 1 maand naar Hanoi in Vietnam te trekken. Benieuwd welke nieuwe avonturen ons daar te wachten staan! Tot gauw!