Thailand – Onderwaterpracht en lelijke badsteden

Na de calvarietocht van donderdag 14 december verblijven we noodgedwongen een nacht in Krabi, Thailand. De volgende ochtend nemen we de ferry naar Koh Phi Phi waar we omstreeks de middag aankomen. Het eiland ligt vlakbij Phuket en er zijn noch wegen, noch auto’s. Zodra we van de boot op de pier wandelen komen we meteen in het bruisende centrum terecht. Het is duidelijk een bijzonder toeristisch oord want overal waar we kijken zien we Britten, Fransen en Duitsers die gezapig langs de tientallen Thaise prullaria winkeltjes flaneren. Geen tijd voor die flauwekul bij ons want zoals steeds hebben we een strak schema : ik wil op 2 dagen mijn PADI open water duikbrevet halen, terwijl Joyce en Gilles enkele mooie duiken doen op zaterdag en zondag. Zoals elke moderne jonge dertiger heb ik een beetje last van het FOMO syndroom dus zou ik nog liefst van al zoveel mogelijk tijd met hen spenderen en zo mogelijk ook al enkele duiken samen doen. We leggen deze kwestie voor aan drie verschillende duikcentra. Het zijn Romany en Dodo, twee duikinstructrices van een centrum tegenover ons hotel, die het gretigst zijn en volledig meegaan in het verhaal. Op vrijdagnamiddag volg ik een intensieve theoretische les, terwijl Joyce zich onder de toeristen mengt en het eiland een beetje verkent. Omstreeks 18h arriveert ook Gilles en we spenderen met ons drieën een gezellige avond op restaurant.

Zaterdagmorgen wip ik al om 8h30 het water in voor mijn praktijklessen, terwijl Joyce en Gilles een beetje ontspannen met een koffietje, massage en wat shopping. Om 14h00 vertrekken we allemaal samen in een kleine boot om twee duiken te doen langsheen de Thaise riffen. Terwijl ik nog wat oefeningen doe op lagere diepte met Romany, trekken Joyce, Gilles en Dodo de onderwaterwereld in. Enkele minuten later volgen ook wij hun voetsporen voor een korte verkenningstocht. We zijn allemaal dolenthousiast over het tafereel dat zich voor onze ogen afspeelt. Koralen in diverse kleuren waarrond honderden tropische visjes vrolijk paraderen. Na enkele minuten wordt een hoge onderwater canyon zichtbaar waar we doorheen kunnen zwemmen. Eens je de goede verhouding vindt tussen het volume lucht in je duikvest en de diepte waarop je zwemt is het net alsof je gewichtsloos bent. Een heerlijk ontspannend gevoel om te zweven tussen de vissen en koralen!

Na een 40-tal minuten komen we terug boven en rusten we even uit op het dek in de stralende zon. De kapitein van het bootje heeft wat verse ananas en watermeloen klaargezet als versnapering. Na een uurtje is het tijd voor de tweede duik, enkele kilometers verderop. We gaan ditmaal op zoek naar schildpadden maar helaas zonder succes. We blijven opnieuw zo’n 40 minuten onder om te smullen van al het moois dat zich onder de zeespiegel tentoonspreidt. Moe maar voldaan keren we omstreeks 17h, doorheen een plotse tropische plensbui, terug naar het eiland. We hebben de smaak volledig te pakken en besluiten om op zondag 4 duiken te doen in plaats van de eerder geplande twee. We zullen nagenoeg de volledige dag op de boot doorbrengen, waarbij ik in de voormiddag nog twee duiken onder begeleiding moet doen alvorens ik mijn diploma krijg. Dit betekent dat we in de namiddag nagenoeg de volledige duiken met ons vijven kunnen doen. Bijzonder tof om deze prachtervaring te kunnen delen met je partner en goede vriend! Bovendien hebben we Romany haar onderwatercamera gestrikt om zo enkele toffe kiekjes te maken (zie ook facebook en instagram). Gilles en ik eindigen de dag in een Britse sportsbar met wat Premier League voetbal. Het is ook alweer enkele maanden geleden dat ik nog eens rustig naar een voetbalmatch gekeken heb.

Op maandagochtend nemen we opnieuw afscheid van Gilles , ditmaal voor enkele maanden. Joyce en ik wandelen nog eens rond op het eiland, waarvan ik nog quasi niets gezien heb door de intensieve duikactiviteiten. We trekken naar een viewpoint op één van de naburige bergtoppen met prachtig zicht op het eiland. Koh Phi Phi werd tijdens de tsunami van 2004 bijzonder hard getroffen en de reden is op slag duidelijk. Het dorpscentrum ligt op een stukje land dat aan twee zijden grenst aan de zee en aan de twee andere zijden geflankeerd wordt door vrij steile bergen. Hierdoor wordt een soort natuurlijke trechter gecreëerd die al het water van de gigantische vloedgolf dwars door het dorp stuurde, met veel dodelijke slachtoffers tot gevolg.

Na de middag nemen we de ferry naar Phuket town, waar we het rustig aan doen vermits ik plots zeer moeilijk kan wandelen door een hevige pijn aan mijn achillespees. De opeenvolging van het intensief spartelen bij het duiken en het wandelen in de voormiddag heeft mijn rechterhiel doen opzwellen tot 3x de dikte van mijn linker. Vermoedelijk een acute peesontsteking dus rusten is de boodschap! Om die reden boeken we op dinsdag een scootertje om het eiland Phuket wat rond te snorren. De eigenares van onze hostel, die tevens de scooter ter beschikking stelt, kijkt raar op wanneer ik vraag hoe het ding precies werkt. Ze kijkt me verbaasd en wantrouwig aan : ‘You never ride a scooter before?’. Zowel Joyce als ikzelf haasten ons om zonder bikken of blozen te beklemtonen ‘Off course we did, but it was a very long time ago!’. Ik heb natuurlijk nog nooit een scooter van dichtbij gezien en het knotsgekke Thaise verkeer is niet meteen de ideale plaats is om het rustig onder de knie te krijgen. Maar goed, een wijze profeet zei ooit : ‘Durven is voor lange slurven en talmen is voor lelijke zalmen’ dus we hoppen vrolijk op de scooter (Joyce zit met een klein hartje achterop). Na een aarzelende start in het centrum van Phuket Town gaat het best vlot, zeker zodra er wat minder verkeer is.

We trekken naar de westkust waar we eerst Patong Beach bezoeken. Dit strandoord is dé plek bij uitstek voor de Britse toerist die tuk is op een weekje vol cultuur, musea en verfijnde cuisine (lees : alcohol, seks en fuiven). Tijdens het rondsnorren op de scooter besef ik dat het vermoedelijk zowat het lelijkste stadje moet zijn dat ik ooit gezien heb (samen met Tirana in Albanië). Het strand ligt overvol rosse Britten, de straten zijn vuil en boven de wegen hangt een ondoorgrondelijk kluwen van elektriciteitsdraden die vervaarlijk knetteren. Een beetje zuidelijker ligt Karon Beach. Iets minder volk, maar voorts heel gelijkaardig aan Patong Beach. Het derde strand dat we op onze route treffen, Kata Beach, is nog wat rustiger en we besluiten er iets te eten en te bronzeren. Na een uurtje hebben we (lees : ik) het wel gehad met het zonnekloppen en snorren we terug het binnenland in om een tempel met een gigantisch Boeddha beeld te bezoeken op een naburige heuvel. We hebben er een prachtig uitzicht over het eiland en het tafereel wordt muzikaal opgesmukt door de monotone gezangen van de monniken. Als laatste halte van de dag stoppen we bij een ander indrukwekkend tempelcomplex net buiten Phuket town. Van daaruit wagen we ons weer aan het drukke wespennest van het stadscentrum om net na zonsondergang de scooter weer veilig naar het hostel te laveren, tot grote opluchting van onze gastvrouw ;).

De aandachtige, tussen de lijnen door lezende volger heeft waarschijnlijk al gemerkt dat Phuket ver van het mooiste is dat we op deze reis al gezien hebben. We snakken er dan ook naar om een beetje weg van de drukte te zijn en beslissen om twee dagen een autootje te huren zodat we de streek ten noorden van Phuket wat kunnen verkennen. Op woensdag 20 december snort Joyce vrolijk noordwaarts op de Thaise wegen. We doen het rustig aan en maken regelmatig tussenstopjes aan de stranden net boven Phuket. We zijn hier steeds nagenoeg alleen met prachtige uitzichten op kilometerslange verlaten stranden. Wat een contrast met de scootertocht gisteren! Na de middag bezoeken we het Tsunami museum in Khao Lak, een boeiende uiteenzetting over de oorzaak en de gevolgen van de tsunami in 2004. Khao Lak is één van de zwaarst getroffen dorpen aan de Thaise kust. ’s Avonds eten we aan een typisch Thais restaurantje op één van de stranden vlakbij Khao Lak met zicht op de prachtige zonsondergang. Moeilijk te vatten dat de nu zo rimpelloze oceaan dertien jaar geleden zo veel schade veroorzaakt heeft.

Op donderdag vervolgen we onze mini roadtrip met als eerste halte de Rommanee hot spring, waar we snel een verkwikkende duik nemen. Vervolgens staat het Khao Sok National Park op de agenda. Er lopen echter geen wegen door het park, de tijd is te beperkt en de achillespees nog te pijnlijk om een lange wandeling te doen. Bij het rijden op de hoofdbaan langs het park worden we wel getrakteerd op enkele mooie uitzichten. De natuur spreekt echt aan en we hebben er spijt van dat we niet een dagje extra hebben om een jungle hike te doen. ’s Avonds laten we Phuket achter ons en nemen een vlucht naar Bangkok om daar gedurende twee dagen de sfeer van de legendarische stad op te snuiven. Meer daarover in het volgend reisverslag!

Zoals in de vorige editie van onderhavig reisverslag al uitgelegd zijn we niet danig onder de indruk van de vriendelijkheid van de Thaise bevolking. En dat is bijzonder eufemistisch uitgedrukt. We kunnen ons niet van de indruk ontdoen dat men je als een stuk vuil behandelt zodra duidelijk wordt dat je geen geld gaat spenderen. Zo worden we aan het loket van de busterminal afgesnauwd en weggewuifd wanneer we de weg naar het postkantoor vragen. Op een pittoresk marktje willen we enkele bananen kopen maar de marktkraamster jaagt ons weg omdat ze aan het sluiten is. Een banaan van een tros plukken is nochtans niet het einde van de wereld me dunkt. Een kraamhouder langs een rivier snauwt ons halverwege onze zin toe ‘On the boat!!’ wanneer ik vraag ‘Excuse me, where can we buy tickets for the ferry?’. En zo hebben we nog tientallen voorbeelden.

Het meest frappante is misschien nog het voorbeeld van onze lunch tijdens de mini roadtrip… Aan een afgelegen strandje staan een drietal kraampjes met etenswaren. Rondom ons zien we enkel locals die naar dit plekje komen om wat te verpozen. Aan het eerste kraampje kopen we 5 gegrilde stukken vlees voor de studentikoze prijs van 20 Baht, ofwel 0,5€. Bij het volgend kraampje nemen we twee tomaten, een mini komkommertje en twee hard gekookte eitjes. De twee dames achter de toonbank lijken even te overleggen en vragen me dan 40 Baht, wat natuurlijk absurd veel is in verhouding met de 5 stukken vlees die we 30 seconden eerder kochten. Wanneer we hen dit proberen duidelijk te maken beginnen ze onbeschaamd de dame van het eerste kraampje de huid vol te schelden omdat zij ons wél de correcte prijs aanrekende. We bekijken het fenomeen walgend, maar de honger overwint en we nemen uiteindelijk de groentjes mee voor 30 Baht. Een middagmaal voor 1,25€ dus en het gaat natuurlijk helemaal niet om die 20 cent meer of minder, maar louter om het principe.

Bovenstaande voorbeelden zijn natuurlijk momentopnames van confrontaties met mensen in één van de meest toeristische delen van Thailand. Ze moeten met de nodige nuance en kritische blik bekeken worden. We horen ook enorm veel positieve verhalen over de Thaise vriendelijkheid. Maar het feit dat wij op slechts enkele dagen zoveel voorbeelden van onbeschoftheid vergaard hebben doet onze wenkbrauwen fronsen. Is het de taalbarrière? Zijn we zelf te grof? Is er een algemene tendens van toeristen die de Thai al jarenlang minderwaardig behandelen waardoor deze ons nu op dezelfde manier behandelen? Indien u in onze voetsporen zou treden en een bezoekje brengt aan Thailand, laat ons zeker uw ervaringen weten! Tot blogs!