Peru - Het begin van een solocarrière

Op vrijdagavond 6 april nemen Steven en ik met een piepklein hartje afscheid van elkaar na een intense maar prachtige 8 maanden samen. En moesten jullie er nog enigszins over twijfelen: er vloeien traantjes! Gelukkig heb ik zakdoekjes mee voor Steven ;))))!

Na een hele lange tocht van meer dan 30 uur via Addis Abeba en São Paolo kom ik eindelijk in Lima toe waar ik om 1u 's nachts uitgeput toekom in mijn hostel in Miraflores. Deze wijk staat gekend als één van de rijkere quartiers van Lima, met veel ho(s)tels, en een betere reputatie qua gezelligheid en vooral veiligheid. De volgende ochtend word ik voor de eerste keer in 8 maanden alleen wakker, en toegegeven, ik loop toch wat verloren. Maar aangezien binnen zitten in mijn klein eenpersoonskelderkamertje absoluut geen optie is, besluit ik om mij om 10u al aan te sluiten bij een free walking tour, die op 1 km van mijn hostel vertrekt. Franco, onze jolige gids, neemt ons mee op de metrobus en zo'n half uurtje later staan we op het bruisende Plaza Mayor (of Plaza de Armas), het centrale plein van de stad.
Laat ons eerlijk zijn, onze Franco zal nooit in aanmerking komen voor de "gids van het jaar"-award; zo kent hij van de gebouwen geen bouwjaren, alleen de bouweeuwen, en zijn er ooit eens Spanjaarden toegekomen in Peru, en ik citeer:"They killed a lot of people, PAW PAW PAW" en zijn ze op een zeker moment weer vertrokken. Maar zijn enthousiasme is op z'n minst aandoenlijk! We wandelen langs de mooie herenhuizen in koloniale stijl, gezellige straatjes met heerlijk ruikend streetfood en bezoeken de prachtige kathedraal die enkel op zondag open is voor het publiek, lucky us!!

Over Lima had ik tot nog toe weinig positiefs gehoord, velen noemen het een grijze stad. Misschien heeft het stralende weer er iets mee te maken, maar centrum Lima heeft mij zeer zeker gecharmeerd!

Tijdens de tour raak ik aan de praat met Lucy en Emma, 2 grappige meiden uit de UK die ook alleen reizen en we belanden na de tour samen met nog 2 Braziliaanse anders geaarde heren in een gezellig cafétje en daarna op de rooftopbar van Lucy's hostel. Deze olijke bende heeft mijn eerste dag zonder mijn travelbuddy alvast een pak leuker gemaakt dan ik ooit had durven hopen!!

Ik verlaat als eerste de groep, want de ochtend erna op 9 april heb ik mijn vlucht naar Iquitos, een stad in het noorden van Peru die bekend staat als de poort naar het Amazonewoud. Na een rit van anderhalf uur met een minibusje en nog eens 2 uur op een houten bootje, kom ik toe in de Curuhuinsi Ecolodge waar ik de komende 5 dagen zal vertoeven om één van de meest tot de verbeelding sprekende plaatsen op de wereld te ontdekken. Laat u niet misleiden door de term "lodge": het bestaat uit een groep grote houten hutten langs de rivier, gebouwd op palen en verbonden met brugjes. De "ramen" zijn muggennetten, er is elektriciteit van 18u tot 21u, en enkel koud (rivier)water. Ik krijg een hut met 3 bedden en een badkamer helemaal voor mij alleen. In de "dining area" maak ik kennis met het enige andere (Australische) koppel dat hier verblijft. Om 16u hoppen we samen met onze gids Gumer op een bootje om wilde dieren te spotten, en met succes (en zijn ongelofelijke arendsogen). Hij toont ons verschillende soorten apen, een leguaan en na zonsondergang kaaimannen. Dat tonen mag je zeer letterlijk nemen want wanneer we op een lagoon door honderd duizenden waterplantjes varen schiet Gumer ineens zijn handen in het water en tovert een kaaiman van zo'n 50 cm lang voor onze neus! Hij geeft het perplexe dier vrolijk aan iedereen door en na de obligate kiekjes maken we rechtsomkeer. Na 4 uur (!) zijn mijn rug en ikzelf het geschommel op het gammele bootje strontbeu en zijn we blij dat we eindelijk terug aankomen in de lodge waar we een stevige maaltijd voorgeschoteld krijgen en wat napraten. Na een zeer snelle douche kruip ik moe maar voldaan onder de wol.

Wanneer ik de volgende ochtend wakker word blijkt al snel dat ik de nacht niet alleen heb doorgebracht: mijn voeten staan VOL muggenbeten, ondanks de klambou rond mijn bed. Maar tijdens het tandenpoetsen wordt dat het minste van mijn zorgen wanneer op de muur naast mijn bed Ursula de tarantula vrolijk voorbij paradeert. Note to myself: voor je je handen of voeten in een donkere holte steekt, een kleine visuele check doen!

Na het ontbijt staat een hike door de jungle op de planning. Renée, Darcy en ik krijgen rubberen laarzen en trekken met de gids de wildernis in! We moeten iets op ons hoofd zetten: je zou denken "ah ja, tegen de zon", maar nee hoor, je kan gebeten worden door een soort mug die haar eitjes het liefst onder je hoofdhuid legt :-s. Gumer toont ons welke planten goed zijn voor welke kwaaltjes, hoe je termieten gebruikt als anti-muggencrème en hoe je water haalt uit de boomstammen. Al wandelend valt het mee, maar telkens wanneer we stoppen om naar zijn uitleg te luisteren, of om hem (tevergeefs) te zien speuren naar slangen in allerlei spleten en gaten worden we opgegeten door hon-der-den muggen!! En tegen de middag lopen de temperaturen op tot een slordige 30 graden. Dus ook deze keer ben ik blij wanneer we na 4 uur ploeteren door de jungle terug op de lodge toekomen, om al snel te ontdekken dat nu HEEL mijn lijf vol staat met beten...

In de namiddag gaan we op zoek naar dolfijnen. In het Amazonewoud leven 2 soorten zoetwaterdolfijnen: de grijze en de roze, en we hebben het geluk beide soorten te spotten tijdens onze boottocht. De roze zijn makkelijk te herkennen aan hun, je raadt het al, rozige kleur, en zijn een pak groter dan de grijze. De gids verzekert ons dat het veilig is om in het water te springen, en dat wij niet op de menu staan van de piranha's en de kaaimannen, maar dat aanbod sla ik toch liever af, ik heb het thuisfront beloofd om voorzichtig te zijn...

Na zonsondergang, wanneer de nachtdieren het overnemen, maken we nog een wandeling in het woud rond de lodge. We spotten gigantische kikkers, een schattige buidelrat, en een groene anaconda van zo'n 3 meter lang die naast een boom op z'n gemakje aan het vervellen is. De gids vangt een roodlijf tarantula en dolt er wat mee op zijn handen en gezicht (!). Het aanbod om het harige exemplaar ook eens te knuffelen sla ik deze keer niet af (sorry thuisfront ;-)).

Op woensdagochtend 11 april gaan we vissen! We krijgen een smalle tak met wat visdraad en een haakje met wat lokaas aan. De druk is niet gering: onze buit moet dienen als lunch! Gelukkig bijten ze en smikkelen we 's middags van dagverse meervallen en piranha's! Na een korte siësta kruipen we opnieuw in ons bootje en gaan we opnieuw op zoek naar de lokale fauna. We spotten luiaards, papegaaien, roofvogels, boa's en de kleinste apensoort van de wereld, amper groter dan een Monchhichi! (jaja, zo schrijf je dat!)

Op de terugweg al diep in de avond laat ik stomweg onze camera in onze lekke boot vallen, en bereik een mentaal breekpunt. De lange, drukke dagen, de jetlag, de letterlijk honderden muggenbeten op mijn lijf, het gebrek aan contact met de buitenwereld, mijn maag en darmen die het niet kunnen vinden met het Peruaanse eten en het gedacht dat ik misschien al mijn foto's van de laatste 3 dagen ben kwijtgespeeld, worden mij even te veel. Ik kruip in mijn bed met rode oogjes en val met de typische oerwoudgeluiden (en de luide muziek van de dorpsdancing wat verderop) op de achtergrond uitgeput in slaap... Voor een korte nacht, want in de (zeer) vroege ochtend gaan we naar de zonsopgang kijken. Ja, DAT ook nog eens!! (Voor zij die mij nog niet goed kennen, ik ben het tegenovergestelde van een ochtendmens!)

Door het dikke wolkenpak zien we niet veel van de zonsopgang, dus is het mij die 2 uur op ons gammele bootje waard? Nope!
Na het ontbijt staat een bezoek aan het plaatselijke dorp Puerto Miguel op het programma! We wandelen over de "hoofdstraat" tussen de hutten, bezoeken de school en een Frans NGO project dat sinds 2017, en nu komt het, cursussen Engels geeft! Ik beeld mij al in dat binnen een paar jaar de 250 dorpelingen perfect "Alloo Alloos" zullen spreken :-D. Het is er opmerkelijk proper: ook hier moet iedereen, net zoals in Rwanda, 1 dag per maand verplicht community work doen. Hier hangt echter helemaal geen "givememoney" sfeer! Maar het hoogtepunt van de uitstap is toch wel het knuffelen van de dorpsluiaard, Pablo, die meteen ook mijn rothumeur wegtovert!

Na de lunch neem ik afscheid van Renée en Darcy en krijg ik nog een privé-boottochtje op de rivier. Ik blijf verwonderd hoe onze gids, geboren en getogen in Puerto Miguel, één is met de jungle. Het is zijn achtertuin en hij kent elke boom, elk dier, elke geur, elk geluid. Het woud en de rivier zijn zijn supermarkt, zijn apotheek, zijn Ikea, zijn thuis...

's Avonds maak ik kennis met 3 nieuwe gasten, een Madrileen die al 2 jaar de wereld rondreist, en 2 nogal...speciale Amerikanen die in de Amazone zijn voor de Ayahuasca ervaring, een reeks traditionele ceremonies waarbij men in groep een mengsel van wortels en bladeren inneemt en onder begeleiding van gezangen van de sjamaan een "outerbody experience" beleeft. Na een wat rare doch interessante avond geef ik Ursula nog een nachtzoen en kruip ik onder de wol voor mijn laatste nacht in de jungle.

De ochtend erop gaan we opnieuw vissen, al moeten we snel rechtsomkeer maken naar de lodge: blijkbaar heeft dat Ayahuasca spul niet alleen een hallucinerend effect maar ook een purgerend effect op het lichaam (lees de 2 rare kwieten hadden beide een accute diarree aanval). In de namiddag keer ik terug naar Iquitos, terug naar de bewoonde wereld!!

Het Amazonewoud is een prachtig stuk natuur dat bruist van het leven, en het was een ongelofelijke ervaring maar er waren toch sommige momenten waarbij ik mij heb afgevraagd waarom ik dit mezelf in godsnaam aandoe! Deels te wijten aan het feit dat ik niet de juiste kledij mee had, en dat mijn muggenspray veel te zwak was... Ik ben zeker dat je, mits wat betere voorbereiding, ten volle kan genieten van deze trip. Ben je echter niet zo zot van beestjes groot en klein, moet je niet in het Amazonewoud zijn...en houd je het best bij Amazon.com :).

Is de camera echt onherstelbaar? Zijn de foto's gered? Staat mijn grote rugzak MET laptop nog veilig in de hostel? Dat ontdek je allemaal in de volgende episode!! Tot blogs!!