Fiji - kakkerlakken en zwangerschapstesten

We zijn overeen gekomen dat Fish ons met een klein bootje naar Drawaqa Island brengt, omdat dit goedkoper is dan de dure ferry die de Yasawa islands met mekaar verbindt. We maken echter voor het eerst echt kennis met de beruchte ‘Fiji time’. Cherry meldt ons dat de boot net na de lunch vertrekkensklaar zal zijn. Vanaf 12h30 zitten we enthousiast en gretig te wachten zoals twee scoutswelpjes die naar hun eerste kamp vertrekken. Uiteindelijk vertrekt de boot pas om 16h20, waardoor we na een bijzonder woelige tocht pas omstreeks 17h30 toekomen op onze bestemming. We nemen afscheid van Fish en Cherry, die speciaal meegekomen is om ons uit te wuiven, waarna we inchecken in het hotel.

Het resort ligt langs een smal kanaal tussen twee eilanden en dit is de enige plaats in Fiji waar je de bekende manta rays, reusachtige roggen, kan spotten. De majestueuze dieren zwemmen tussen april en oktober bij hoogtij regelmatig door het kanaal. Wanneer een manta ray gespot wordt luidt men de traditionele fijiaanse tam tam en haast iedereen zich naar de boot, die vervolgens het kanaal opvaart. Je kan dan gewoon naast de reuzenroggen snorkelen en je laten bedwelmen door hun imposante verschijning en genieten van de elegante salto’s in het water die ze maken om plankton en kleine vissen te verschalken. Het is één van Joyce’s jeugddromen om te zwemmen met manta rays, dus dit resort werd heel bewust gekozen. Bij het inchecken horen we dat er eerder op de middag nog manta’s gespot zijn en Joyce haar snoetje verandert even in een donderwolkje. Hadden we immers de dure ferry genomen dan waren we op tijd geweest om ze nog te zien, maar door ‘Fiji time’ hebben we ze gemist.

We blijven twee nachten op het eiland dus we vestigen onze hoop op donderdag 12 oktober om te stoeien met de manta rays. ’s Morgens gaan we snorkelen langs een nog mooier koraal dan dat op Wayalailai eiland. Omstreeks 11 uur is het hoogtij en hangen we verwachtingsvol rond op het strand, met snorkelgerief in de aanslag om bij de eerste drumslag naar de boot te hossen. De minuten tikken echter voorbij en rond 14h blijkt dat het water al te veel gezakt is. Er zullen vandaag dus geen manta’s gespot worden… Op dit moment hebben we nog geen overnachtingsplaats geboekt voor de overige dagen dus komen we voor een dilemma te staan. Enerzijds nog enkele dagen in de resort boeken en hopen op meer geluk, anderzijds willen we ook nog enkele andere facetten van Fiji ontdekken. Gezien het Joyce haar jeugddroom is neigt ze naar plan A, maar bij mij overheerst de wetenschap dat het waarschijnlijk de enige keer in mijn leven is dat ik in Fiji zal zijn en ben ik dus voorstander van plan B. Er hangt bovendien een veel koelere sfeer in het resort dan in het dorp de vorige dagen. De bula’s van de staff zijn wat artificiëler dan deze van de dorpelingen en gesprekken met andere gasten zijn bijzonder schaars. We willen beiden ook nog eens proeven van de Fijiaanse hartelijkheid in een andere homestay en beslissen uiteindelijk samen om toch maar verder naar het noorden te trekken, ondanks Joyces bloedend hart…

Om de teleurstelling wat te verzachten doen we op vrijdagmorgen onze eerste duik van de reis. Onder begeleiding van de Australische instructeur Josh doen we een kort ‘beginners’-duikje doorheen de plaatselijke koralen. Het is voor mij de eerste keer dat ik in open zee ga duiken, voor Joyce is dit een eitje gezien zij al veel meer duikervaring heeft. Ondanks dat het bij mij nog wat moeizaam gaat, genieten we beide met volle teugen van ons half uurtje onder water. Josh toont ons koralen die van kleur veranderen als je ze aanraakt, verschillende tropische vissen en diverse mooie en vreemde creaturen zoals zeesterren en zeekomkommers. Een mooi afscheid van Barefoot Manta Island en dus toch een pleistertje op dat houten been der manta ray teleurstelling.

We nemen de ferry noordwaarts naar Nanuya island, om daar twee nachten door te brengen in ‘Enadala homestay’. De ferry vertrekt om 11h30 en doet er zo’n 3 uur over om op onze bestemming te geraken. De ontvangst is een pak minder hartelijk dan in de eerste homestay en zowel Joyce als ik lopen met een zeer wrang gevoel. Stel je maar eens voor dat ze vandaag of morgen toch een manta zouden spotten in het resort… We worden door de gastvrouw, Litte genaamd, enigszins aan ons lot overgelaten en hangen een beetje rond op het strand, dat door het hoogtij gelimiteerd is tot enkele meters breedte. Het dorp ligt er desolaat bij en de bula’s zijn zeldzaam. Bij het rondwandelen komen we aan het eind van het dorp een schattig theehuisje tegen waar we een vieruurtje nuttigen. We krijgen het gezelschap van een Zwitsers koppel, Sandro en Adina, waarvan de jongeman voor Heineken blijkt te werken. Ik vraag hem of ze niet te veel last hebben van de moordende concurrentie van Evian, Chaudfontaine en Vittel. Sandro grijnst en blijkt wel degelijk een bierliefhebber te zijn. Hij weet me te melden dat Heineken ook regelmatig lokale brouwerijen opkoopt en niets wijzigt aan hun artisanale brouwsels. Zo leer ik dat ook Affligem – één van mijn persoonlijke favorieten – deel uitmaakt van de Heineken groep. We kletsen wat verder en omstreeks 18h trekken we terug naar onze homestay voor het avondmaal.

De accommodatie is zo mogelijk nog meer basic dan deze van onze eerste homestay bij Cherry en Fish. We verblijven in een donker hutje zonder stromend water en elektriciteit. Er is een ‘badkamertje’ met toilet aan onze kamer met enkele multifunctionele grote emmers regenwater : enerzijds voor het traditionele kattewasje en anderzijds om het toilet door te spoelen gezien het flushsysteem niet functioneert. Waar de accommodatie bij Cherry ‘basic maar vrij proper’ was, kunnen we het nu catalogeren als ‘basic’ zonder meer. De badkamer vergast ons regelmatig op enkele onfrisse geurtjes en de grote kieren in de primitieve woning zorgen ervoor dat spinnen en kakkerlakken vrank en vrij onze kamer in en uit kunnen. Omstreeks 19h zit ons kattewasje erop en schuiven we aan tafel in de gemeenschappelijke gelagzaal. Onze homestay was vroeger een resort, gerund door een Fijiaanse familie. Vorig jaar werd het resort echter grotendeels verwoest door een zware orkaan. Om rond te komen heeft men sinds juni van dit jaar de ‘homestay’ opgericht. De gelagzaal is dus een overblijfsel van het resort.

Er zitten nog twee andere koppels aan tafel : de Amerikanen Jamie en Chris, alsook de Tsjechen O.J. en Marketa. Ze worden vergezeld door de pater familias van het Fijiaanse gezin, een mompelende zeventiger. Hij heeft zijn naam zeker drie maal gezegd zonder dat ik het begreep maar het klinkt een beetje als ‘Boss’, dus zal ik hem vanaf nu ook zo noemen in dit verslag. Boss maakt er een principekwestie van om steevast samen met zijn gasten te eten, ze tips te geven en te waarschuwen voor de gevaren van het eiland. Zo moeten we oppassen voor pijlstaartroggen onder het zand bij laagtij, voor ‘stonefish’ die venijnig steken als je er op trapt en voor zeeslangen die in de regel mensenschuw zijn, maar wel bijzonder giftig en dus dodelijk!

Het eten smaakt best lekker en we keuvelen gezellig met ons zevenen tot een uur of tien. We merken dat we de mensen ondertussen ook al wat tips kunnen geven met reiservaringen die we al beleefd hebben. Joyce en ik trekken met een iets beter gevoel terug naar ons hutje. Dat gevoel verdwijnt echter alweer snel wanneer duidelijk wordt dat we enkele kakkerlakken moeten overmeesteren alvorens we rustig in ons bed kunnen kruipen.

De volgende ochtend boeken Joyce en ik een excursie naar de grotten van Sawa - I -Lau op een nabijgelegen eiland. Een vrij dure uitstap, maar we willen eens iets anders doen dan snorkelen en op het strand liggen. We worden opgepikt door een bootje met als opschrift ‘Joes water taxi’ en het is warempel Joe zelf die de boot bedient. Joe is een ietwat corpulente Fijiaan, die wat nors uit zijn varkensoogjes staart waardoor hij effectief een beetje op een zwijntje lijkt. Enkele dappere pogingen om een gesprek aan te knopen met Joe stuiten op een korte ‘no’, ‘yes’ of een ongeïnteresseerd schouderschokje. Na enkele minuten houden we halt aan een ander resort en er stappen warempel nog 4 andere belgen op : een koppeltje uit Arendonk en twee vriendinnen uit Deinze. Ze zijn ook op wereldreis en hebben mekaar toevallig in Fiji ontmoet. De boottocht duurt ongeveer een uur en we keuvelen volop. Als je Belgen, en bij uitbreiding Europeanen, tegenkomt aan de andere kant van de wereld creëert dat meteen een zekere band en ben je al snel enkele uren reisverhalen aan het uitwisselen. Bijzonder geestig! Intussen blijft Joe stuurs voor zich uitstaren, alsof hij een walgelijke afschuw heeft van Belgen.

Het grottencomplex bestaat uit twee grotten met een onderwater verbindingsgang tussen beide grotten. Je moet dus even onderduiken om van de eerste naar de tweede grot te geraken. Een Fijiaanse gids leert ons dat er een urban legend de ronde doet : een zwangere vrouw zou onmogelijk de tweede grot kunnen betreden. Een Fijiaanse zwangerschapstest dus, die bijzonder gelegen komt gezien we zo meteen kunnen nagaan of Joyce’s ziekteaanval eerder deze week geen voorbode was van een ongeplande gezinsuitbreiding. Ze glipt echter vrolijk en probleemloos de tweede grot binnen waardoor we weer met een gerust gemoed kunnen verder globetrotten. Het bezoek aan de grotten was op zichzelf verder niet zo spectaculair maar wel een aangename verpozing met tof gezelschap. Ook op de terugweg naar onze homestay blijft Joe ons overladen met bulderlachen, joviale beuken op onze schouderbladen, pittige anekdotes en schuine moppen tot we hem uiteindelijk smeken of we ook eens iets mogen vertellen (lees : hij keek zo mogelijk nog norser voor zich uit).

In de namiddag wandelen we ‘ons’ Nanuya island over om de namiddag door te brengen op één van de prachtigste stranden van de Yasawa Islands : blue lagoon beach. Er is bijzonder weinig volk op het strand, maar we komen er naast de amerikaanse en tsjechische koppels opnieuw de vier belgen tegen die vanuit hun resort op het andere eiland een uitstap maken naar ‘ons strand’. Er is zelfs nog een vijfde belg bijgekomen, Matthias uit Antwerpen, die twee jaar in Nieuw-Zeeland gewoond heeft en nu de wereld rondreist op weg naar huis. De Belgen nemen al snel de boot terug naar hun resort en we blijven achter op het strand met OJ, Marketa, Chris en Jamie. Een behulpzame Fijiaan geeft ons een spontane workshop ‘kokosnoot openmaken’ en na amper anderhalf uur slagen we er zelf ook in om eentje open te foefelen. Het vruchtvlees smaakt heerlijk! We wandelen terug naar de andere kant van het eiland, waar Boss al op ons zit te wachten voor de avonddis. Hij wordt geflankeerd door Julia, een Duitse jongedame waar we eerder op de barefoot manta ray resort al kort enkele woorden mee wisselden. Door de vele toffe mensen die we de laatste 24 uur hebben leren kennen beginnen we oprecht het gevoel te krijgen dat we de juiste beslissing genomen hebben om de ‘barefoot manta resort’ te verlaten en te kiezen voor de homestay. Dat gevoel wordt enkel maar versterkt wanneer Julia zegt dat er sinds ons vertrek op het resort geen manta’s meer gespot zijn (oef!!).

We tafelen gezellig allemaal samen, terwijl Boss mompelend sakkert op OJ omdat hij tabak gegeven heeft aan jongeren uit het dorp. De pater familias is soms een beetje overbezorgd over zijn gezin en gasten, maar daardoor creëert hij net het gevoel dat je zelf een beetje deel uit maakt van zijn familie. Omstreeks 21h besluiten we terug te gaan naar ons hutje, trappen we opnieuw feestelijk enkele kakkerlakken dood en kruipen vervolgens onder de wol voor onze laatste nacht op Nanuya island.

Onze tijd in Fiji begint ondertussen te korten en op zondag 15 oktober nemen we de ferry zuidwaarts, naar het ‘bounty island resort’ op het gelijknamige eiland. Dat heeft zijn smakelijke naam niet gestolen : een minuscuul muizenstrontje in de Pacifische oceaan, vol met palmbomen die verlangend wuiven naar het appelblauwzeegroene zeewater maar hiervan gescheiden worden door een parelwit zandstrand. We brengen hier onze voorlaatste nacht in Fiji door en genieten van wat meer luxe : we nemen onze eerste warme douche sinds we op 6 oktober vertrokken bij oom Peter in Los Angeles! Een goede internetverbinding geeft ons daarenboven de kans nog wat contact te houden met het thuisfront alvorens het slapen gaan. De laatste volledige dag in Fiji brengen we voornamelijk door al snorkelend en luierend aan het zwembad. Omstreeks 17h verlaten we Bounty Island en nemen we de ferry terug naar het vasteland om daar in de nabijheid van de luchthaven de nacht door te brengen in een hotelletje. Op de ferry komen we opnieuw wat bekende gezichten tegen, waaronder Josh, de duikinstructeur vanuit Barefoot Manta Island, Matthias de Antwerpenaar en onze Tsjechische vrienden van op Nanuya Island. In het gezelschap van deze laatste brengen we de rest van de avond door, nakaartend over de ervaringen in Fiji en genietend van enkele ‘Fiji bitters’, een biertje dat zowaar iet of wat drinkbaar is! (Nvdr : Josh wist ons te melden dat er geen manta rays meer gespot werden in het resort sinds ons vertrek. We hebben hier dus gelukkig de juiste keuze gemaakt, zoniet ging dit verslag 3 pagina’s korter geweest zijn)

Op dinsdagochtend 17 oktober vliegen we van Nadi naar Brisbane in Australië om een nieuw hoofdstuk te breien aan onze trip. We blikken met een bijzonder goed gevoel terug op onze afgelopen 9 dagen. We zijn in contact gekomen met een cultuur die bijzonder verschillend is van de onze en voor ons volledig onbekend terrein was. Fiji heeft zijn paradijselijk imago meer dan eer aangedaan en bovendien behandelden onze gastheren van de homestays ons als familie. Een enorme aanrader voor degene die een prinselijke luilekkervakantie wil combineren met de unieke en authentieke folklore van Oceanië. Als slotakkoord zijn we zo vrijpostig u aan te raden om voldoende tijd uit te rekken aangezien de verplaatsingen vrij ver zijn en je regelmatig geconfronteerd wordt met ‘Fiji time’ ;). Tot gauw!