Alaska - voor elk wat wil(d)s

Na onze rondreis door de verbluffende natuur van Ijsland heerst de vrees dat we minder onder de indruk zullen zijn van Alaska en Canada, en dat we al één van de absolute hoogtepunten van de wereldreis beleefd hebben. Toch vertrekken we vol belangstelling naar de mysterieuze staat in het noorden. Vanuit Reykjavik gaat de vlucht naar Seattle, om daar 11 uur later door te vliegen naar Anchorage in Alaska. We maken van de gelegenheid gebruik om Seattle even te bezoeken, een stad vlakbij de grens met Canada. Eigenlijk is Seattle zoals de gemiddelde amerikaanse stad : skuujn van veir mor veir van skuujn, zoals de doorsnee zoetgevooisde Aalstenaar zou zeggen. Mooie skyline met enkele wolkenkrabbers maar daarmee is het ook gezegd. We bezoeken er de ‘space needle’, een naaldvormig gebouw dat gebouwd werd voor de wereldtentoonstelling van 1965. Bovenaan vind je een platform met 360 graden panoramisch view over de stad. Nadien wordt er een hapje gesmikkeld in een verzorgd etablissement om vervolgens terug te keren naar de luchthaven.

Na een vermoeiende reis van 32 uur komen we uiteindelijk aan in Anchorage. Vooruitziende trippers als we zijn hebben we een B&B geboekt vlakbij de luchthaven. ’s Morgens wordt er ontbijt voorzien door onze charmante gastheer Jeff, een hoogbehaarde man die speels wat eieren met spek de pan injaagt. Er zit nog een ander koppel aan tafel, amerikanen van halverwege de 70 die samen het land rond reizen. De sfeer is opperbest en er ontstaat een interessant gesprek, waarbij mijn tafelgenoot begint te vertellen dat de gletsjers de laatste jaren bijzonder snel aan het terugwijken zijn. Wij vragen of dit een gevolg is van global warming en of je er nog veel tekenen van ziet… De schalkse blik verdwijnt uit Jeff’s ogen en maakt plaats voor een bitsige, koele opmerking : ‘ze vertellen nooit over de gletsjers die vooruit bewegen, want die zijn er ook’. De global warming is duidelijk een gevoelig onderwerp en het standpunt van Jeff is meteen duidelijk.

Wij zijn niet op wereldreis vertrokken om onze visie op de wereldproblemen overal te gaan verkondigen, maar om de standpunten van verschillende mensen te leren kennen. Daarom gaan we niet in discussie met Jeff, maar beginnen we vragen te stellen over diverse onderwerpen. Zo ook de vraag hoe Jeff tegenover Trump staat. Hij legt me uit dat Obama Amerika veel schade heeft toegebracht. Zo is er Obamacare, waarbij Obama de 20 000 000 armsten van minimum gezondheidszorg voorziet, maar dit wel op de kosten van de gemiddelde Amerikaan die er hard voor moet werken. Jeff vertelt dat zijn gezondheidszorg door Obamacare sterk gestegen is in prijs. Daarnaast heeft Obama het boren naar olie in Alaska zo goed als stilgelegd, wat de economische toestand in de staat zeker niet ten goede komt. Het wordt al snel duidelijk dat ‘global warming’ niet echt convenient is voor de olieproductie in Alaska, wat meteen Jeff’s bitsige reactie verklaart.

Onder Trump wordt de olieproductie weer aangewakkerd en de positieve economische gevolgen zijn daarvan al merkbaar volgens Jeff. Tenslotte voegt hij eraan toe dat er opnieuw meer militaire activiteit is in Alaska ten gevolge van het geharrewar tussen Trump en Kim Jung Un. Hij besluit zijn betoog met de melding dat hij geen fan is van de president als persoon, maar dat zijn presidentschap wel positieve gevolgen kan hebben voor Alaska en voor de USA in het algemeen. Na die uitleg blijft Trump in mijn ogen nog steeds een bijzonder groot paasei, maar we beginnen te begrijpen waarom hij de verkiezingen gewonnen heeft.
Zonder hierbij een fanatieke politieke discussie te willen losweken, stel ik vast dat Trump in België enkel op negatieve manier in het nieuws komt. Toch is deze man als president verkozen door een meerderheid van de 220 000 000 amerikanen. De logische besluitvorming is dat alle nieuwsartikelen toch met een gezonde dosis kritieke geest moeten gelezen worden – ook in België. De zaken die in het nieuws komen zullen allemaal wel waar zijn, maar door te focussen op bepaalde punten en andere punten systematisch te verzwijgen creëert de pers een totaal fout beeld over een bepaalde situatie.

Na dit bijzonder boeiend ontbijt trekken we verder Alaska in. Jeff wijst ons enkele plekjes in de buurt waar we kans maken om een moose (eland) te spotten. We trekken er meteen naartoe en warempel , nog geen twee minuten na we Jeff’s b&b verlaten spotten we een elegante vrouwtjesmoose. Nog geen 5 minuten later komen we een mannelijk exemplaar tegen met een prachtig gewei. Na de nodige kiekjes rijden we met onze huurauto van Anchorage naar Talkeetna – zo’n 200 km naar het noorden. We moeten melden dat we – veel vroeger dan verwacht – onze eerste cultuurshock tijdens deze rit krijgen. De route is vlak en dichtbebost, maar tussen de bomen zie je overal vervallen huizen of trailers, waarbij nagenoeg elke tuin bezaaid is met autowrakken. Bovendien zijn er regelmatig langs de kant van de weg pick ups te zien die daar vermoedelijk enkele jaren geleden zijn achtergelaten na een ongeval. We vermoeden dat de eigenaar de herstel- of wegsleepkosten niet meer kon betalen en zijn wagen gewoon in de gracht liet liggen. Het geheel oogt armtierig en ‘skruffy’ en is verre van de prachtige staat die wij voor ogen hebben. Het wordt al snel duidelijk dat je om de natuurpracht te bewonderen je je weg van de wegen moet begeven. De wegen in Alaska zijn bijzonder schaars en zelfs de hoofdstad is vanuit Anchorage enkel te bereiken per vliegtuig of boot.

Na een rit van een dikke twee uur komen we aan in Talkeetna. We verblijven in de airbnb van Doug, een gezette (lees : dikke) man die zijn prachtig huis met zicht op een rivier ter beschikking stelt. De locatie is werkelijk adembenemend en we kunnen onze ogen niet van de rivier afhouden in de hoop nog een moose of zelfs een beer te spotten. Een verademing na de teleurstellende rit van Anchorage naar Talkeetna.

Voor zaterdag (19/08) hadden we op voorhand een flightseeing geboekt rond de Mount Denali, de hoogste berg van noord-Amerika, met landing op de gletsjer. Helaas is het weer te regenachtig en mistig om op de gletsjer te kunnen landen. In de plaats doen we een spectaculaire vlucht doorheen de bergen met scheervluchten over lager gelegen gletsjers. Lepe vossen als we zijn, werpen we ons lijntje uit om de mening van de piloot over global warming te weten te komen. Op de vraag ‘can you see signs of global warming?’ antwoordt hij pertinent :’yes, dramatically’. De piloot vliegt al jaren over de streek en ziet de gletsjers jaar na jaar spectaculair terugwijken en dunner worden.

Op zondag trekken we vanuit Talkeetna zuidwaarts naar een dorpje genaamd Seward. Het ligt aan de ‘Golf van Alaska’, die verder uitmondt in de stille oceaan. Gezien er eigenlijk maar één echt noord-zuid verbinding is in Alaska moeten we dezelfde weg afrijden die we genomen hebben toen we van Anchorage kwamen. Seward ligt zo’n 180 km ten zuiden van Anchorage en de weg van Anchorage naar Seward loopt door een beschermd natuurgebied, waardoor het prachtige alaska beter tot zijn recht komt. We stoppen op Beluga point, een uitkijkpunt over de imposante baai ‘cook inlet’ waar je soms de befaamde Beluga-whales kan spotten : kleine witte walvissen met een bizarre snoet. Helaas strooit de regen opnieuw roet in het eten. Aangekomen in Seward volgt een nieuwe teleurstelling. Wat aangekondigd werd als een ‘place you have to see’ blijkt opnieuw een skruffy dorpje te zijn, met grotendeels onverharde wegen en enkele sjofele, veel te dure restaurantjes. We verbleven hier 4 nachten in een pittoreske airbnb. We beginnen te beseffen dat je niet naar Alaska moet komen voor de dorpen of steden maar echt louter voor de natuur!

Ook op maandag valt de regen met bakken uit de lucht maar we besluiten toch onze wandelschoenen aan te trekken en maken een lange, zware klim naar de top van een berg aan ‘exit glacier’. Beneden aan de gletsjer zijn bordjes gezet met jaartallen op. Elk bordje staat op het punt waar de gletsjer eindigde in dat jaar. Frappant is dat er tussen het bordje ‘2010’ en ‘2015’ al verschillende tientallen meters kale, ijsloze rotsen zichtbaar zijn. Opnieuw een teken van global warming? Er wordt weinig expliciet over vermeld op de informatieborden in de nationale parken, maar het signaal lijkt ons wel heel duidelijk. We gaan verder met de zware klim, waarbij we een hoogteverschil van ca 1200m overbruggen op een afstand van 6 km enkel, gemiddeld stijgingspercentage van 20% dus! Boven aangekomen hebben we een verbluffend zicht op de imposante ijsmassa.

Dinsdag komt het zonnetje er door en de temperaturen stijgen van 13 à 14 graden naar een tropische 20 graden! We hebben opnieuw een flightseeing geboekt, ditmaal specifiek voor het spotten van grizzlyberen. Hiervoor rijden we naar Soldotna, een stad op zo’n 100km ten westen van Seward. Hier komen we trouwens op het meest westelijk deel van het Alaskaans wegennet (in theorie de stad Homer in het zuidwesten). Het loont de moeite om dit even op te zoeken op google maps, om een beeld te krijgen welk gigantisch deel van Alaska dus enkel met vliegtuig of boot te bereiken is!

Vanuit Soldotna vertrekt onze piloot Ron met zijn sportvliegtuigje en vliegt over cook inlet naar een strand aan de overkant van de baai en dus onmogelijk te bereiken over de weg. We landen op het strand en zien al snel enkele grizzlyberen rondscharrelen. De beren komen systematisch uit de bossen bij laagtij om de ‘intertidal zone’ af te speuren. Zolang we in groep blijven en geen onverwachte wilde manoevres maken voelen de beren zich niet bedreigd en laten ze ons tot op enkele tientallen meters benaderen. Het gevoel om zo dicht bij dit machtig dier te zien is echt subliem. We blijven ongeveer een half uurtje op het strand rondwandelen tot Ron ons duidelijk maakt dat het echt tijd is om te vertrekken. We vliegen nog wat verder over het gebied dat niet per auto bereikbaar is en zien een prachtige gletsjer, vliegen langs een actieve vulkaan en zien de stoom eruit komen. Vreemd genoeg is de vulkaan bedekt met een gletsjer, een fenomeen dat we ook in Ijsland enkele malen zagen terugkomen.

Ron is een atypische noord-amerikaan : weinig van zeg, zeer rustig en als hij dan toch iets zegt hangt er een bijzonder cynisch toontje aan vast. Ook aan hem stellen we de vraag ‘can you see signs of global warming?’. Ron wordt – net als Jeff eerder op de week – bitsig en cynisch en antwoordt : ‘you see some glaciers decreasing but also some glaciers increasing… I love global warming, it’s gonna be nice and warm here if the temperature rises 1 degree in the next 100 years.’ Het cynisme druipt eraf en je hoeft geen gediplomeerd psycholoog te zijn om te beseffen dat Ron deze vraag al meermaals gekregen heeft en ze ook strontbeu is. Opnieuw besluiten we niet in discussie te gaan, ook al zijn we op dat moment al lang genoeg in Alaska om te beseffen dat de tekens wel degelijk heel duidelijk en schrijnend zijn! Los van deze bedenking was onze tocht met Ron één van de absolute hoogtepunten van de reis tot nu toe!!

Op woensdag boeken we een whale watching tour vanuit het centrum van Seward. Al bij het verlaten van de haven spotten we twee ‘bold eagles’, de gekende visarend die tevens hét symbool is van de Verenigde Staten. De imposante roofvogel staart ons brutaal aan vanop een boei in de haven. Naast enkele zeehondjes, zeeleeuwen en een kolonie papegaaiduikers komen we ook al snel twee ‘humpback whales’ (bultruggen) tegen. Nadien varen we door naar een gletsjer die uitmondt in de zee. Een indrukwekkend zicht en de boot stopt een half uurtje langs de gletsjer. We horen het ijs knarsen en af en toe brokkelt een stuk af dat met een luide plons in het water verdwijnt. Het weer is intussen opnieuw omgeslaan en op het water staat een continu snerende wind die af en toe vergezeld wordt van een buitje. Bij het terugkeren van de haven worden we nog uitgewuifd door enkele zeeotters. Op zich was dit ook een bijzonder boeiende uitstap! Na afloop doen we nog een wandeling langs de kustlijn waarbij we opnieuw een zeearend spotten. We wandelen grotendeels door een niet-tropisch regenwoud, een bijzonder interessant fenomeen dat zich uitstrekt langs de pacifische kust van Alaska tot noord-californië (meer daarover in onze blog over Canada).

Op donderdag trekken we terug naar Anchorage om daar snachts onze vlucht naar Seattle te nemen. We maken nogmaals de kapitale fout om te luisteren naar enkele Amerikanen die ons aanraden om ‘Whittier’ te bezoeken. We komen in een gigantisch hellhole terecht waar we alles letterlijk op 10 minuten gezien hebben. Besluit : don’t go there, it’s fake news!! Zoals de aandachtige lezer al heeft opgemerkt hebben we geen enkele moose meer gespot sinds de eerste dag, ondanks onophoudelijk gespeur tijdens onze wandelingen, autoritten en vliegtochten. Op enkele kilometers van Anchorage ziet Joyce ineens een mooi exemplaar in een wei staan. We stoppen, en wandelen een klein stukje de wei in tot ca 70m van het dier. Enkele mooie kiekjes later besluiten we richting de auto te gaan om verder te rijden, tot we plots merken dat het dier dichter en dichter komt. Moeder Moose zet het plots op een drafje in onze richting en zoals gediplomeerde pantoffelhelden verschuilen we ons snel achter de auto. De moose begint doodleuk op 10m van ons wat blaadjes van de bomen te smikkelen, terwijl ze lijkt te zeggen ‘khad jullie goed beet he, triestige tweevoeters!’. Uiteindelijk rijden we opgetogen en een beetje opgelucht verder naar Anchorage, om met een smakelijke maaltijd ons verblijf te eindigen.

Ons besluit over Alaska : zeker een bezoekje waard maar om het échte alaska te zien moet je er durven een flappie tegenaan te gooien en weggaan van het wegennet met behulp van vliegtuigen en boten. Verwacht geen noemenswaardige menselijke aspecten (dorpen, steden, bezienswaardigheden) want integendeel : de armetierigheid en vuilheid is een smet op deze prachtige staat. Onze vrees dat we minder onder de indruk waren van de natuur was ongegrond, aangezien de fauna in Alaska wel een meerwaarde geeft ten opzichte van Ijsland, waar nauwelijks fauna te spotten viel. Op naar Canada nu, met als eerste halte : Vancouver Island!