Zuidwest VS : nationale parken en wereldsteden (II
Door: Steven
Blijf op de hoogte en volg Steven en Joyce
06 Oktober 2017 | Verenigde Staten, Los Angeles
Op dinsdagavond 26 september snorren we tegen valavond San Francisco binnen. We zijn alledrie goedgeluimd omdat we ons voorgenomen hebben om in het belgisch restaurant ‘Belga’ te gaan dineren. Niet zozeer de spijskaart maar wel de drankkaart is de bron van euforie. De afgelopen 6 weken heb ik aan den lijve moeten ondervinden dat de lokale pilsjes nauwer aanleunen bij lauwe ochtendurine dan bij het rijkelijk schuimende en olijk parelende bier zoals wij het kennen. Een strategische voorafgaande blik op de online bierkaart heeft ons geleerd dat er naast Duvel en Chimay ook enkele persoonlijke favorietjes te verkrijgen zijn zoals Affligem, Karmeliet en zelfs Kwak! Enige smet op de avond is dat ze de biertjes niet in het correcte glas serveren, wat toch een doodzonde is en zeker voor Kwak. We genieten toch met volle teugen en na de maaltijd is het tijd om een slaapplekje te zoeken.
Met campervan en tent een plekje zoeken in het centrum van San Francisco is geen sinecure. We vinden een parkeerterreintje met zicht op de golden gate bridge en het lijkt ons een tof idee om wakker te worden met zicht op de brug. Net op het moment dat we geïnstalleerd zijn rijdt de plaatselijke sheriff met zwaailichten het parkeerterrein op. Vriendelijke doch kordaat jaagt hij ons weg van ons droomplekje en wijst ons een kampeerterreintje zo’n 2 km verderop waar we de nacht doorbrengen. ’s Morgens zijn we omstreeks 7h wakker en na het opkramen rijden we meteen terug naar het viewpoint op de golden gate bridge. De mythische brug die baadt in de ochtendzon is werkelijk een prachtig zicht en we zijn het gesukkel met de slaapplaats van de avond ervoor meteen vergeten. We trekken de straten van San Francisco in om onder de stralende zon op een terrasje een stevig ontbijt te nuttigen.
San Francisco is één van de prachtigste steden die ik ooit gezien heb. Ze is gebouwd op een bijzonder steile heuvel met de typische steile straten vol met statige houten amerikaanse herenhuizen die in verschillende films en series te zien zijn. We wandelen langs de kade waar je boottochten kunt nemen naar Alcatraz en whale watching tours kunt doen. Op enkele staketsels in het water liggen californische zeeleeuwen (lees : dikke zjiehonden) die ons olijk begroeten met hun typisch gebalk en potengeklap. De stad is bijzonder proper, op enkele wijken na. Bij het binnenrijden van de stad de avond ervoor kwamen we immers in een ghetto terecht waar de voetpaden bezaaid zijn met psychisch gestoorde en/of drugsverslaagde afro-amerikanen. We zagen bovendien een ruzie tussen twee vrouwen waarbij de ene de andere tot bloedens toe aan het slaan was. Toch wel een contrast met het paradijselijke ‘uptown’ San Francisco. Het is ondertussen woensdagmiddag en we hebben nog zo’n 48 uur alvorens Sven in Los Angeles zijn vlucht moet terugnemen naar huis. We twijfelen of we nog wat langer in San Francisco blijven voor een bezoek aan Alcatraz, maar we besluiten om nog even te picknicken en te shotten op het strand alvorens de rit naar Los Angeles aan te vatten.
De rit van San Francisco naar LA duurt ongeveer 8 uur en loopt langs de bekende pacific coast highway. Helaas is een deel van de baan onderbroken omdat er in januari een grote landslide een deel van de autostrade heeft weggespoeld. Op woensdagnamiddag rijden we een kort stukje richting Los Angeles en overnachten in de buurt van Santa Cruz, een stadje op zo’n 2 uur rijden van San Francisco. We merken dat er steeds meer en meer daklozen in het straatbeeld opduiken. Santa Cruz oogt lang niet meer zo leefbaar als uptown San Francisco. We houden een bbq’tje aan de Santa Cruz boulevard met zicht op de ondergaande zon in de oceaan en starten dan onze zoektocht naar een overnachtingsplaats. We hebben nogal wat gezweet de laatste dagen en een stevige douche dateert ook alweer van enkele dagen geleden. We willen dus graag nog eens een nacht wat meer comfort. Sven en ik stappen een motel binnen om te vragen hoeveel een kamer kost. Aan de balie worden we voorafgegaan door een Duits koppel die uitleg vraagt mbt de landslides. Gezien Sven en ik er meer en meer zoals de daklozen beginnen uit te zien bekijken ze ons alsof we een penetrant geurtje verspreiden waar een doorwinterd flatulist jaloers op zou zijn (nvdr : ik ga ervan uit dat het in praktijk toch niet zo erg was). Wanneer we echter onze vriendelijkheid bovenhalen en ze wat meer uitleg geven over de landslides (het groentje achter de balie heeft geen idee waar het over gaat) slaat hun afgrijzen om in hartelijkheid ,voor zover een Duitser hartelijk kan zijn natuurlijk. We vertellen dat we Belg zijn en de vrouw, Sylvia genaamd, vertrouwt ons toe dat ze dol zijn op België. Ik kon nog net een ‘dat hebben we gemerkt in 14-18 en 40-45’ inslikken en knikte enthousiast in de plaats. Bovendien gaan Sylvia en Werner, haar gemaal die duidelijk niet zo veel te zeggen heeft in de relatie, jaarlijks op reis naar De Haan aan de Belgische kust. Ik vertel hun dat Joyce van De Haan is en daar zelfs een appartement verhuurt. Ze stormen als een bezetene naar buiten om Joyce aan te klampen die op ons aan het wachten is achter het stuur van de campervan. Joyce plaatst meteen haar opportunistische marketingmuts op en geeft haar coördinaten door waarna Sylvia en Werner beloven om contact te zullen opnemen. De conversatie verloopt verder in een amusante mengelmoes van Frans, Jean-Marie Pfaffduits en Engels. Het motel blijkt uiteindelijk toch aan de dure kant te zijn, dus we nemen afscheid van Sylvia en Werner en besluiten de nacht door te brengen op een camping zo’n 5 km buiten Santa Cruz.
Donderdag kunnen we catalogeren als één van de mindere dagen van de reis. Door de landslides moeten we een grote omweg nemen en de stukken van de pacific coast highway die we wel kunnen afrijden stellen enigszins teleur qua uitzichten. Bovendien hebben sommige stukken absurd veel verkeerslichten waardoor de rit helemaal niet vooruit gaat. We komen pas na zonsondergang toe in LA en hebben uiteindelijk bijna 10 uur in de auto gezeten. Vooral Sven is begrijpelijk teleurgesteld omdat we maar een zeer korte tijd in LA kunnen doorbrengen. Mijn achterneef Alex woont en werkt al jarenlang in LA en we hebben hem een adresje gevraagd om de laatste avond iets te gaan drinken. Hij raadt ons de rooftop bar van het ACE hotel aan in downtown LA en we parkeren onze campervan daar in de buurt. We wandelen wat rond in het centrum maar in tegenstelling tot San Francisco ervaren wij LA als een zeer onaangename stad. Op elke hoek van de straat liggen daklozen die je regelmatig dingen toeroepen of zelfs een tijdje volgen. De straten zijn vrij vuil en we lopen een half uurtje rond alvorens we een tof Aziatisch restaurantje vinden waar we lekker kunnen eten. Tot onze vreugde serveren ze er duveltjes, die welverdiend zijn en bijzonder smaken na de lange dag in de campervan. We sluiten de passage van Sven af op de rooftop bar van het Ace hotel, waar we onszelf in de watjes leggen met enkele cocktails. Al snel raakt onze begeerde casanova aan de praat met een Australische blondine. Even later begint ook Sven er mee te praten en de deerne komt zich aan ons tafeltje zetten. Er groeit duidelijk iets moois en Joyce en ik trekken ons even terug om de twee wat tijd te geven om mekaar beter te leren kennen. We genieten van het machtige uitzicht tussen de wolkenkrabbers in downtown LA. De bar is vrij fancy en hipster, met zelfs een klein zwembad erbij.
Intussen leert Sven de Australische deerne effectief beter kennen en meldt ons dat ze absoluut knettergek is. Dat bewijst ze dan ook meteen door Sven hartstochtelijk te kussen. Hij probeert haar tevergeefs van zich af te slaan, maar zodra ze beseft dat hij niet ingaat op haar avances herlaadt ze haar liefdesboog, draait zich een kwartslag en schiet haar pijl op mij. Ze probeert me te kussen voor de ogen van Joyce, die verbauwereerd toekijkt op het absurde tafereel dat zich voor haar ogen afspeelt. Gelukkig ben ik het gewend om vrouwen van me af te slaan dus ontwijk ik gezwind de poging tot verkrachting met de woorden ‘my boss is standing right here!’. Om mijn woorden kracht bij te zetten jaagt Joyce de crazy cat woman uiteindelijk overtuigend weg. Een mooie afsluiter van de avond dus en we besluiten om een motel te zoeken in Inglewood, de buurt waar we de campervan de ochtend nadien moeten indienen.
De volgende ochtend leveren we onze campervan in en nemen we afscheid van Sven, met wie we toch tien bijzonder mooie dagen beleefd hebben met een karrevracht aan mooie foto’s en herinneringen tot gevolg. Joyce en ik spenderen een week bij mijn nonkel Peter, die net onder Los Angeles woont. We maken gebruik van deze week om wat uit te rusten na onze vermoeiende roadtrip en onze kleren nog eens te wassen. Het is plezierig om ‘gewone’ dingen als luxe te ervaren: een proper toilet, warme douche en een comfortabele zetel om ’s avonds een streepje American Football te kijken met een stellaatje in de hand. Op zondagavond gaan we met mijn nonkel Peter, tante Nancy, neefje Thomas en nichtje Catherine eten in een Belgisch restaurant in Laguna Beach, genaamd Brussels Bistro. Een bijzonder gezellige avond en zeer tof om de familie nog eens terug te zien die ik anders maximaal 1 keer per jaar zie. Bovendien worden de streekbiertjes ,Grimbergen en Affligem ditmaal, hier wél in het correcte glas geserveerd. Hemel op aarde! Op maandagavond gaan we supporteren voor Thomas die ‘flag football’ speelt, een iets rustigere variant van American Football. Een toffe ervaring en het voelt aan alsof we midden in de doorsnee amerikaanse film staan tussen de cheerleaders en enthousiaste vaders en moeders.
Joyce en ik gebruiken het huis van nonkel Peter als uitvalsbasis voor enkele uitstappen zoals een lange wandeling doorheen het O’neill regional park, een dagtripje naar Joshua Tree National park én tenslotte een daguitstap naar Disneyland en California Adventure Park! Deze uitstap, inclusief spectaculaire overkop rollercoaster met de veelzeggende naam ‘California Screaming’, is het verste dat ik tot op heden uit mijn comfort zone gegaan ben, maar we hebben er uiteindelijk wel een zeer toffe dag beleefd. Het Joshua Tree National park is het laatste Nationaal park dat we bezoeken in de VS. Het park is gevormd rond de strook waar de Colorado en Mojave woestijn samenkomen. Zoals de naam doet vermoeden staat het gekend om zijn ‘joshua tree’ – zie ook foto op instagram – een specifieke boom die slechts op een zeer beperkt aantal plaatsen ter wereld voorkomt. We maken een lange wandeling door de woestijn naar een oude goudmijn. De temperaturen schommelen rond de dertig graden maar een strakke bries zorgt ervoor dat het nog net draaglijk is.
Donderdag cruisen Joyce en ik door Hollywood, Beverly Hills en Bel-Air, likkebaardend kijken naar de mansions van verschillende filmsterren. ’s Avonds hebben we afgesproken met mijn achterneef Alex en zijn goedlachse vriendin Joanna om iets te gaan eten in Culver City, tussen downtown LA en Venice beach. Opnieuw een bijzonder gezellige avond! Vrijdagnacht vliegen we door naar Fiji, waar we op dit moment al drie dagen vertoeven. Komiek wist-je-datje is dat we vertrekken op 6 oktober om 23h30 lokale tijd en toekomen op zondagochtend 8 oktober om 5h50 lokale tijd. We hebben zaterdag 7 oktober 2017 dus in principe niet beleefd. Een uitgebreide samenvatting van onze eerste avontuurlijke dagen in fiji volgt zeer binnenkort!!
Met campervan en tent een plekje zoeken in het centrum van San Francisco is geen sinecure. We vinden een parkeerterreintje met zicht op de golden gate bridge en het lijkt ons een tof idee om wakker te worden met zicht op de brug. Net op het moment dat we geïnstalleerd zijn rijdt de plaatselijke sheriff met zwaailichten het parkeerterrein op. Vriendelijke doch kordaat jaagt hij ons weg van ons droomplekje en wijst ons een kampeerterreintje zo’n 2 km verderop waar we de nacht doorbrengen. ’s Morgens zijn we omstreeks 7h wakker en na het opkramen rijden we meteen terug naar het viewpoint op de golden gate bridge. De mythische brug die baadt in de ochtendzon is werkelijk een prachtig zicht en we zijn het gesukkel met de slaapplaats van de avond ervoor meteen vergeten. We trekken de straten van San Francisco in om onder de stralende zon op een terrasje een stevig ontbijt te nuttigen.
San Francisco is één van de prachtigste steden die ik ooit gezien heb. Ze is gebouwd op een bijzonder steile heuvel met de typische steile straten vol met statige houten amerikaanse herenhuizen die in verschillende films en series te zien zijn. We wandelen langs de kade waar je boottochten kunt nemen naar Alcatraz en whale watching tours kunt doen. Op enkele staketsels in het water liggen californische zeeleeuwen (lees : dikke zjiehonden) die ons olijk begroeten met hun typisch gebalk en potengeklap. De stad is bijzonder proper, op enkele wijken na. Bij het binnenrijden van de stad de avond ervoor kwamen we immers in een ghetto terecht waar de voetpaden bezaaid zijn met psychisch gestoorde en/of drugsverslaagde afro-amerikanen. We zagen bovendien een ruzie tussen twee vrouwen waarbij de ene de andere tot bloedens toe aan het slaan was. Toch wel een contrast met het paradijselijke ‘uptown’ San Francisco. Het is ondertussen woensdagmiddag en we hebben nog zo’n 48 uur alvorens Sven in Los Angeles zijn vlucht moet terugnemen naar huis. We twijfelen of we nog wat langer in San Francisco blijven voor een bezoek aan Alcatraz, maar we besluiten om nog even te picknicken en te shotten op het strand alvorens de rit naar Los Angeles aan te vatten.
De rit van San Francisco naar LA duurt ongeveer 8 uur en loopt langs de bekende pacific coast highway. Helaas is een deel van de baan onderbroken omdat er in januari een grote landslide een deel van de autostrade heeft weggespoeld. Op woensdagnamiddag rijden we een kort stukje richting Los Angeles en overnachten in de buurt van Santa Cruz, een stadje op zo’n 2 uur rijden van San Francisco. We merken dat er steeds meer en meer daklozen in het straatbeeld opduiken. Santa Cruz oogt lang niet meer zo leefbaar als uptown San Francisco. We houden een bbq’tje aan de Santa Cruz boulevard met zicht op de ondergaande zon in de oceaan en starten dan onze zoektocht naar een overnachtingsplaats. We hebben nogal wat gezweet de laatste dagen en een stevige douche dateert ook alweer van enkele dagen geleden. We willen dus graag nog eens een nacht wat meer comfort. Sven en ik stappen een motel binnen om te vragen hoeveel een kamer kost. Aan de balie worden we voorafgegaan door een Duits koppel die uitleg vraagt mbt de landslides. Gezien Sven en ik er meer en meer zoals de daklozen beginnen uit te zien bekijken ze ons alsof we een penetrant geurtje verspreiden waar een doorwinterd flatulist jaloers op zou zijn (nvdr : ik ga ervan uit dat het in praktijk toch niet zo erg was). Wanneer we echter onze vriendelijkheid bovenhalen en ze wat meer uitleg geven over de landslides (het groentje achter de balie heeft geen idee waar het over gaat) slaat hun afgrijzen om in hartelijkheid ,voor zover een Duitser hartelijk kan zijn natuurlijk. We vertellen dat we Belg zijn en de vrouw, Sylvia genaamd, vertrouwt ons toe dat ze dol zijn op België. Ik kon nog net een ‘dat hebben we gemerkt in 14-18 en 40-45’ inslikken en knikte enthousiast in de plaats. Bovendien gaan Sylvia en Werner, haar gemaal die duidelijk niet zo veel te zeggen heeft in de relatie, jaarlijks op reis naar De Haan aan de Belgische kust. Ik vertel hun dat Joyce van De Haan is en daar zelfs een appartement verhuurt. Ze stormen als een bezetene naar buiten om Joyce aan te klampen die op ons aan het wachten is achter het stuur van de campervan. Joyce plaatst meteen haar opportunistische marketingmuts op en geeft haar coördinaten door waarna Sylvia en Werner beloven om contact te zullen opnemen. De conversatie verloopt verder in een amusante mengelmoes van Frans, Jean-Marie Pfaffduits en Engels. Het motel blijkt uiteindelijk toch aan de dure kant te zijn, dus we nemen afscheid van Sylvia en Werner en besluiten de nacht door te brengen op een camping zo’n 5 km buiten Santa Cruz.
Donderdag kunnen we catalogeren als één van de mindere dagen van de reis. Door de landslides moeten we een grote omweg nemen en de stukken van de pacific coast highway die we wel kunnen afrijden stellen enigszins teleur qua uitzichten. Bovendien hebben sommige stukken absurd veel verkeerslichten waardoor de rit helemaal niet vooruit gaat. We komen pas na zonsondergang toe in LA en hebben uiteindelijk bijna 10 uur in de auto gezeten. Vooral Sven is begrijpelijk teleurgesteld omdat we maar een zeer korte tijd in LA kunnen doorbrengen. Mijn achterneef Alex woont en werkt al jarenlang in LA en we hebben hem een adresje gevraagd om de laatste avond iets te gaan drinken. Hij raadt ons de rooftop bar van het ACE hotel aan in downtown LA en we parkeren onze campervan daar in de buurt. We wandelen wat rond in het centrum maar in tegenstelling tot San Francisco ervaren wij LA als een zeer onaangename stad. Op elke hoek van de straat liggen daklozen die je regelmatig dingen toeroepen of zelfs een tijdje volgen. De straten zijn vrij vuil en we lopen een half uurtje rond alvorens we een tof Aziatisch restaurantje vinden waar we lekker kunnen eten. Tot onze vreugde serveren ze er duveltjes, die welverdiend zijn en bijzonder smaken na de lange dag in de campervan. We sluiten de passage van Sven af op de rooftop bar van het Ace hotel, waar we onszelf in de watjes leggen met enkele cocktails. Al snel raakt onze begeerde casanova aan de praat met een Australische blondine. Even later begint ook Sven er mee te praten en de deerne komt zich aan ons tafeltje zetten. Er groeit duidelijk iets moois en Joyce en ik trekken ons even terug om de twee wat tijd te geven om mekaar beter te leren kennen. We genieten van het machtige uitzicht tussen de wolkenkrabbers in downtown LA. De bar is vrij fancy en hipster, met zelfs een klein zwembad erbij.
Intussen leert Sven de Australische deerne effectief beter kennen en meldt ons dat ze absoluut knettergek is. Dat bewijst ze dan ook meteen door Sven hartstochtelijk te kussen. Hij probeert haar tevergeefs van zich af te slaan, maar zodra ze beseft dat hij niet ingaat op haar avances herlaadt ze haar liefdesboog, draait zich een kwartslag en schiet haar pijl op mij. Ze probeert me te kussen voor de ogen van Joyce, die verbauwereerd toekijkt op het absurde tafereel dat zich voor haar ogen afspeelt. Gelukkig ben ik het gewend om vrouwen van me af te slaan dus ontwijk ik gezwind de poging tot verkrachting met de woorden ‘my boss is standing right here!’. Om mijn woorden kracht bij te zetten jaagt Joyce de crazy cat woman uiteindelijk overtuigend weg. Een mooie afsluiter van de avond dus en we besluiten om een motel te zoeken in Inglewood, de buurt waar we de campervan de ochtend nadien moeten indienen.
De volgende ochtend leveren we onze campervan in en nemen we afscheid van Sven, met wie we toch tien bijzonder mooie dagen beleefd hebben met een karrevracht aan mooie foto’s en herinneringen tot gevolg. Joyce en ik spenderen een week bij mijn nonkel Peter, die net onder Los Angeles woont. We maken gebruik van deze week om wat uit te rusten na onze vermoeiende roadtrip en onze kleren nog eens te wassen. Het is plezierig om ‘gewone’ dingen als luxe te ervaren: een proper toilet, warme douche en een comfortabele zetel om ’s avonds een streepje American Football te kijken met een stellaatje in de hand. Op zondagavond gaan we met mijn nonkel Peter, tante Nancy, neefje Thomas en nichtje Catherine eten in een Belgisch restaurant in Laguna Beach, genaamd Brussels Bistro. Een bijzonder gezellige avond en zeer tof om de familie nog eens terug te zien die ik anders maximaal 1 keer per jaar zie. Bovendien worden de streekbiertjes ,Grimbergen en Affligem ditmaal, hier wél in het correcte glas geserveerd. Hemel op aarde! Op maandagavond gaan we supporteren voor Thomas die ‘flag football’ speelt, een iets rustigere variant van American Football. Een toffe ervaring en het voelt aan alsof we midden in de doorsnee amerikaanse film staan tussen de cheerleaders en enthousiaste vaders en moeders.
Joyce en ik gebruiken het huis van nonkel Peter als uitvalsbasis voor enkele uitstappen zoals een lange wandeling doorheen het O’neill regional park, een dagtripje naar Joshua Tree National park én tenslotte een daguitstap naar Disneyland en California Adventure Park! Deze uitstap, inclusief spectaculaire overkop rollercoaster met de veelzeggende naam ‘California Screaming’, is het verste dat ik tot op heden uit mijn comfort zone gegaan ben, maar we hebben er uiteindelijk wel een zeer toffe dag beleefd. Het Joshua Tree National park is het laatste Nationaal park dat we bezoeken in de VS. Het park is gevormd rond de strook waar de Colorado en Mojave woestijn samenkomen. Zoals de naam doet vermoeden staat het gekend om zijn ‘joshua tree’ – zie ook foto op instagram – een specifieke boom die slechts op een zeer beperkt aantal plaatsen ter wereld voorkomt. We maken een lange wandeling door de woestijn naar een oude goudmijn. De temperaturen schommelen rond de dertig graden maar een strakke bries zorgt ervoor dat het nog net draaglijk is.
Donderdag cruisen Joyce en ik door Hollywood, Beverly Hills en Bel-Air, likkebaardend kijken naar de mansions van verschillende filmsterren. ’s Avonds hebben we afgesproken met mijn achterneef Alex en zijn goedlachse vriendin Joanna om iets te gaan eten in Culver City, tussen downtown LA en Venice beach. Opnieuw een bijzonder gezellige avond! Vrijdagnacht vliegen we door naar Fiji, waar we op dit moment al drie dagen vertoeven. Komiek wist-je-datje is dat we vertrekken op 6 oktober om 23h30 lokale tijd en toekomen op zondagochtend 8 oktober om 5h50 lokale tijd. We hebben zaterdag 7 oktober 2017 dus in principe niet beleefd. Een uitgebreide samenvatting van onze eerste avontuurlijke dagen in fiji volgt zeer binnenkort!!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
