Rubriek van de moderne globetrotster

Na een fantastische roadtrip door de Verenigde Staten en Canada hebben wij onze campervan opnieuw binnengebracht bij de verhuurfirma. Met een klein hartje, als een mama en papa die hun spruit op zijn allereerste schooldag aan de schoolpoort afzetten, want 35 dagen lang was dit ietwat log maar zeer hip Ford busje ons vervoermiddel, ons huis en vooral onze thuis.

Onze door Steven tot ‘bangbus’ gedoopt gevaarte was uitgerust met wasbakje met kraantje met pompsysteem, een propere en vuile watertank, een kampeervuurtje op propaangas en een kleine schuifkoelkast. De ‘zitkamer’ kon worden omgevormd tot een dubbel bed door de tafel te laten zakken en de zetel open te klappen, al hebben wij er zeer snel voor gekozen de ‘slaapkamermodus’ op permanent te zetten. Onder het bed kwam er zo een zee van ruimte vrij voor onze rugzakken, kampeermateriaal en ons mini barbecue’tje dat we op licht aandringen van onze carnivoor Steven op de 2de dag in Canada hebben aangeschaft. Met deze basisuitrusting hebben we een dikke maand rondgetrokken. We hebben in den beginne letterlijk en figuurlijk onze draai moeten vinden, maar éénmaal alles z’n plaatsje had gekregen en we meer voeling kregen met het nomadenleven, hebben wij met z’n tweetjes een catchy, up-tempo ritme gevonden. Om 7u uit de veren (vergezeld met het nodige gegrom van mijnentwege), gezond ontbijtje, dagactiviteiten, kokerellen en afwassen, avondactiviteit (bestond bij gebrek aan licht meestal uit aan de blog typen, een kryptogrammeke oplossen, of de camper wat op orde zetten) en met de kippen op stok… We leefden dus meer volgens zonsopgang en –ondergang, mee met het licht, mee met de natuur.

Wegens overwegend budgettaire redenen kozen we vaak voor basic campgrounds met enkel picknickbank en outhouse, of een gratis parkeerplaats op een tankstation of langs de kant van de weg om de nachten door te brengen. Elektriciteit, stromend (laat staan warm) water en deftige sanitaire voorzieningen waren dus allesbehalve vanzelfsprekend. Afwasjes en plodderwasjes gebeurden in een plastic teiltje, uiteraard met koud water. Onszelf wassen gebeurde, als de omstandigheden het enigszins toelieten in datzelfde multifunctionele teiltje, met even koud water.
Ons ochtendtoilet, alsook ons avondtoilet, beperkten zich dus vaak noodgedwongen tot de simpelere, Franse variant (voor zij die nog niet vertrouwd zijn met dit concept: een Franse douche bestaat uit een korte, zuinige spriet deodorant onder beide okselholten). We hebben dus meermaals gesmacht naar een deftige douche. Wat ik ook heb gemist is een wasmachine die je niet moet delen met de rest van het dorp en waar je geen 100 muntjes in moet droppen om een half uurtje te laten draaien. Als je weet dat onze conversaties zich soms beperkten tot ‘Liefje, ik denk eraan om vandaag eens een proper onderbroek aan te trekken! – ‘Amaaai, en wat is de speciale gelegenheid?!’ dan krijgen jullie wel een idee van hoe ‘frequent’ we onze kleren deftig konden wassen.

Een koelkast die groter is dan een gemiddeld nachtkastschuifje en die niet is aangesloten op een batterij van de motor is ook een ware luxe. Zolang we voldoende reden, werd de batterij opgeladen en bleef alles lekker fris, maar na onze eerste 2 warme dagen zonder kilometers op de teller hebben wij ontdekt dat rauwe kip groen kan uitslaan, en dat gehakt donkerblauw kan kleuren… De grootte van de koelkast was dan weer een bron van dilemma’s: in de supermarkt konden we niet onbedacht onze winkelkar vullen en moesten we kiezen tussen OF de komkommer OF de druiven... en buiten de supermarkt kreeg ik nogal regelmatig de vraag “Houden we de druiven koel, of die 2 pintjes?” (al kunnen we hier dankzij het voor de hand liggend antwoord eigenlijk niet meer spreken van een dilemma…). Voor een matras dat uit 1 stuk bestond en niet uit 6 verschillende mousse stroken had ik soms veel geld gegeven, zeker na een nacht waarbij ik wakker werd met ofwel één van mijn knieën ofwel mijn billen tegen een houten plank die overdag deel uitmaakte van de eetkamer.

Het moet worden toegegeven: het was toch wel wennen, dat ‘back to basics'! Fascinerend is wel hoe snel een mens zich aanpast, en hoe snel hij zijn standaarden verandert (verlaagt in ons geval). Wij waren blij, nee euforisch, wanneer we een openbaar toilet MET doorspoelsysteem mochten gebruiken (we moesten ons vaak tevreden stellen met een simpel gat in de grond met een houten barakje rond), of wanneer we onze bangbus waterpas konden parkeren en zo eens niet alle kanten uitrolden in onze slaap.

Ook worden alledaagse handelingen plots memorabel: in Clearwater, Canada, hebben we een 2-daagse kanotocht gemaakt op een prachtig meer waar we ons tentje opzetten op een strandje op de oever. Dat we ons klein paradijsje jammer genoeg moesten delen met 3 Duitse toeristen, hun Canadese kennis en haar 2 irritante, worstvormige viervoeters, zal ik niet meteen vergeten. Maar dat ik daar in het zand, bij een prachtige ondergaande zon mijn haar stond te wassen met meerwater (en meer water dan normaal ;-) ) krijgt toch ook een mooie ereplaats in mijn geheugenkast.

Het bezoek aan de kapper krijgt ook zo’n plaatsje in de vitrine. Na 6 weken reizen, werd het voor mij steeds moeilijker Steven niet te verwarren met een mannetjesbizon, en kon ik letterlijk niets meer van de wereld zien door mijn froufrou die het tipje van mijn neus nog net niet raakte. Aan de grens tussen Nevada en Arizona zijn we noodgedwongen in Mesquite (de woonplaats van de Las Vegas schutter Steven Paddock nota bene) een kleine kapperszaak binnengestapt. Aan het kapsel van de 2 dames achter de stoelen konden we meteen opmaken dat ze niet helemaal mee waren met de laatste nieuwe trends, dus gingen we met enig scepticisme achter de spiegel zitten. Terecht bleek snel: ik ben van de kappersstoel gekomen met een froufrou, die mits enige begeleiding van mijnentwege, toch 3 cm korter was. Maar de dame die Stevens wilde haren moest temmen had klaarblijkelijk in haar leven amper een schaar in haar handen gehad. Bij de uitleg ‘bovenaan wat langer en opzij met de tondeuse op een paar millimeter’ antwoordde ze prompt ‘dat ze nooit met een tondeuse werkte’. Vanop de zijlijn kon ik gadeslaan hoe ze met veel aarzeling Stevens haren begon kort te wieken, en naarmate haar creatie vorm kreeg, vertrok zijn anders vriendelijke blik gestaag naar standje ‘donder’. Bovenaan werd het geleidelijk korter, maar opzij was er weinig verandering, waardoor Stevens kapsel op een gebreid mutske begon te lijken. Daarenboven kwam ze met haar schaar gevaarlijk dichter en dichter bij zijn oren. Toen de spreekwoordelijke emmer volgelopen was, sprak hij met gebiedende toon de verlossende woorden ‘Maybe you can do the sides with the raiser after all?’, waarna ze met meer arrogantie dan precisie de zijkanten is beginnen scheren, zonder nog de bovenkant mee aan te pakken, waardoor Steven uiteindelijk naar buiten is gewandeld met een wild kiekennestje op zijn hoofd. Ik vond het hilarisch, onze ijdeltuit iets minder…

Grappig is dan weer hoe alles heerlijk relatief is: wanneer we op de campgrounds collega kampeerders met personenwagen gadesloegen toen zij ’s avonds in het duister hun tentje al sukkelend opzetten, werd onze bangbus met opgemaakt bed en stromend water plots een 4-sterren (of beter 4-banden) luxeresort . Wat ons allebei heeft verbaasd, was de schaarste aan ‘goede’ wifi. In elke nieuwe staat dat we doorsnorden een lokale gsm-kaart aanschaffen, liet het budget niet toe. We waren bijgevolg volledig afhankelijk van restaurants, tankstations en plaatselijke visitor centers voor onze digitale shots. Je zou denken, “Canada en de VS, dat zou geen probleem mogen vormen”, maar niets is minder waar. Als er al een wifi signaal aanwezig was, was het vaak ofwel tergend traag, ofwel gewoon niet operationeel, waardoor we soms dagen van de wijde wereld waren afgesloten. Dit gemis werd bij mij snel opgevuld met een gevoel van rust. De afwezigheid van duizenden prikkels die je dagelijks moet verwerken, of denkt te moeten verwerken, bezorgde mij peace of mind. Steven, ook al ontkent hij in alle talen, had het lastiger zijn dagelijks zakje van 10 instagram te moeten missen.

Steven had het ook moeilijker met het eerder vermelde gebrek aan licht. Straatverlichting in en rond de nationale parken is zeer schaars tot onbestaand, maar ook op de campgrounds zelf kon je geen kunstmatig lichtje bespeuren, buiten dat wat we op ons voorhoofd plantten met behulp van een elastiek (btw papa, dat lampke van den Aldi is de volle 2 dagen meegegaan :-s…). Ikzelf zag er eerder de charme van in - niet gemakkelijk hoor, zo zonder licht ;-)! We hebben zelden zoveel sterren gezien als tijdens die laatste 5 weken!

Er waren gelukkig een aantal zaken die we niet hebben moeten missen: Lotus speculoosjes (een klein, rood pakje heimwee te vinden in de koekjesafdeling van vele Amerikaanse en Canadese supermarkten), muizenstrontjes (dit dankzij een kleinere, geniepigere viervoeter die zich waarschijnlijk een aantal dagen verschanst heeft in onze ‘ruime' keuken, en zich daar tegoed heeft gedaan aan onze beperkte voorraad rijst) en heerlijke avondmalen dankzij mijn privé-chef die met een handvol verse basisingrediënten en een simpel gasvuurtje de lekkerste ‘herehjes' uit onze 2 ijzeren potten toverde. En om de vrouwelijke lezers thuis nog een tikkeltje jaloerser te maken dan pakweg 1 zin geleden: romantische dinertjes bij kaarslicht met mijn lief waren hier da-ge-lijk-se kost (louter kaarslicht wel te verstaan ;-) ).

Je vraagt je misschien af hoe je zo’n lange reis samen als koppel ervaart. We zitten letterlijk 24 uur op 24 op elkaars lip, en dat is toch wel wat wennen. De mensen rondom ons weten dat wij in België allebei een zeer druk leven hebben, met eigen jobs, hobby’s en vriendenkringen, en us-time letterlijk in de agenda moeten inplannen. Het contrast kan dus onmogelijk groter zijn. Maar de liefhebbers van de gemiddelde romcom zullen het graag lezen: we hebben elkaar nog niet vermoord ;-). We hebben deze eerste weken ons eigen kleine team opgericht, waarin elk actief lid zijn eigen taakjes voor zich neemt (of bewust afgeeft) op basis van sterktes en zwaktes. Kaartlezen, ook al geef ik het als geëmancipeerde vrouw niet graag toe, moeten we bijvoorbeeld catalogeren als één van mijn zwaktes. Verstandig boodschappen doen, zonder de helft te vergeten, is dan weer één van mijn fortes. Toen Sven ons in Las Vegas vervoegde, werd ons team uitgebreid met een 3de actief lid. Dit zorgde voor een nieuwe dynamiek, met zowel z’n voordelen (zoals nieuwe Spotify lijstjes) als z’n nadelen (zoals nieuwe Spotify lijstjes ;-) ).

Tijdens zo’n avontuur worden sterktes, zwaktes, en karaktertrekjes nota bene, extreem uitvergroot. Het is niet altijd evident om die zwaktes en rare trekjes van de andere reispartner(s) te aanvaarden. Het is nog moeilijker, en confronterend trouwens , om die van jezelf onder ogen te zien!

Aangezien het onmogelijk was om 8 maanden op voorhand in detail te plannen, zijn onze dagen bezaaid met beslissingen, zowel grote als kleine, een mijnenveld dus van potentiële discussies, misverstanden en akkefietjes…gelukkig hebben we allebei snel de klik gemaakt dat alle beslissingen samen genomen worden volgens de huidige stand van zaken, gemoedstoestand, bekende en onbekende parameters. Het heeft dus geen zin om achterom te kijken op de paden die we uiteindelijk kiezen te bewandelen, ook al leiden die ons heel af en toe naar minder ideale plekken.

Het helpt ook dat Steven en ikzelf niet van zeer koppige aard zijn, zeer snel de positieve en humoristische kant van de zaken inzien, het ons niet ontzien geregeld uit onze comfortzone te treden, en ons interessevelden voor een groot stuk overlappen. De fun erin houden deden we met klassieke nummerplaatspelletjes, Steven zijn windjes indelen in 5 categorieën (van cat 1 stil en quasi geurloos naar cat 5 ‘the silent killer’), de consistentie van onze stoelgang catalogeren zoals die van beton (van S1 zeer hard naar S5 zeer liquide), en ongegeneerd roddelen over de dikke Amerikanen en de prettig gestoorde Koreanen die toch geen jota begrijpen van ons Olsjters/West-Vlooms dieventaaltje.

Benieuwd of we in Fiji een mooi vervolg kunnen breien aan dit vooralsnog succesverhaal!