Thailand– bacteriële infectie & gekneusde schouder

Op donderdagnacht 21 december komen we toe in Bangkok waar we twee volledige dagen zullen blijven om de wereldstad te bezoeken. De volgende ochtend worden onze plannen echter danig in de war gestuurd. Ik blijf aan bed gekluisterd met een vermoeid en grieperig gevoel. De achillespees zit nog steeds gezwollen en een vervelende uitslag verspreidt zich snel over mijn lichaam. Joyce trekt alleen Bangkok in terwijl ik in de hotelkamer blijf. Ze wandelt via Chinatown richting het koninklijk paleis. Een trip van zo’n 3 km waar ze meer dan twee uur over doet omwille van de verschrikkelijke drukte. Zebrapaden zijn een schaars goed dus de wandelroute heeft meer weg van een hindernissenparcours waarbij je auto’s, tuktuks, brommers en roedels Chinese toeristen moet ontwijken. Ondanks de drukte voel je wel aan dat het een stad is met een ziel : naast de vele bezienswaardigheden bestaat de stad uit een wirwar van steegjes waarin je kan verdwalen tussen de charmante boetiekjes, winkeltjes en restaurantjes. Het gonst overal van de bedrijvigheid en je krijgt bijzonder veel prikkels, waardoor Joyce omstreeks 16u uitgeput op de hotelkamer terugkomt. ’s Avonds slepen we ons naar een rooftop restaurant, River Vibe genaamd, met naast goedkope en lekkere Thaise gerechtjes ook een prachtig uitzicht over downtown Bangkok.

Een whatsappconsultatie bij mijn tante die dokteres is leert dat ik vermoedelijk geen achillespeesontsteking maar een bacteriële infectie heb opgelopen via een wondje aan mijn enkel. We besluiten om de volgende dag naar het ziekenhuis te gaan voor aangepaste medicatie. Op aanraden van onze reisverzekering trekken we naar het BNH Hospital. De inkomhal doet een beetje denken aan deze van een riant vijfsterrenhotel en Joyce wijst me er subtiel op dat de handtasmerken van de dames variëren van Gucci, Louis Vuitton tot Hermes. Een vriendelijke dokter helpt ons verder en stelt dezelfde diagnose als mijn tante. De wondjes worden schoongemaakt, ik krijg een rantsoen medicatie mee en twee dagen later voel ik me al een pak beter.

Door dit akkefietje hebben we nog maar amper iets van Bangkok gezien. We besluiten om toch door te reizen naar Chiang Mai in het noorden van Thailand omdat we hier veel positieve dingen over gehoord hebben en we zeker een scootertocht willen maken tot vlakbij de grens met Myanmar. Op zaterdagavond 23 december nemen we een nachtbus van Bangkok naar Chiang Mai. Niet de meest comfortabele en aangename reis. Er is echter wel wifi op de bus waardoor ik via livestream naar Genk-Kortrijk kan kijken. Een foutieve keuze zo blijkt, aangezien ik rechtstreeks waarneem hoe Kortrijk in de absolute slotseconden Genk een nederlaag aansmeert. Daar zit je dan te vloeken in een bus ergens in Thailand om 3u ’s nachts…

We komen op zondagmorgen vroeg aan in Chiang Mai en in tegenstelling tot Bangkok en Phuket hangt er een vrij rustige en aangename sfeer. We hebben een tof hotelletje gevonden dat uitgebaat wordt door een Nieuw-Zeelander. Na een ontbijtje nemen we een tuktuk naar de Doi Suthep heuvel net buiten de stad om daar de gelijknamige tempel te bezoeken. De tempel wordt overrompeld door de toeristen en we maken de bedenking dat de tempels eigenlijk nog weinig met Boeddhisme te maken hebben, maar echte toeristische attracties zijn. In de namiddag maken we een georganiseerde uitstap naar de ‘Dumbo Elephant Spa’, een soort opvangcentrum voor olifanten. We hebben voor onze trip veel gelezen over de mishandeling van olifanten in Thailand. Je kan op veel plaatsen olifanten berijden, maar de dieren worden van jongs af aan afgericht met stokslagen en vastgeketend aan veel te korte kettingen om dit mogelijk te maken. De Dumbo Elephant Spa gaat er prat op dat dit bij hen niet gebeurt: er worden dan ook geen olifanten bereden, maar enkel gevoederd, en de dieren lopen vrij rond. Daarnaast kun je samen met de majestueuze, langgeslurfde viervoeters zwemmen in een naburige rivier.

De ervaring is schitterend. Samen met een klein groepje toeristen brengen we de namiddag door al stoeiend en dollend met de grote sloebers. De tijd vliegt en wanneer de avond begint te vallen krijgen we van de organisatoren – een groepje verrassend jonge Thai, waarvan er één redelijk goed Engels kan – een heerlijk avondmaal voorgeschoteld. We smikkelen er op los met zicht op de olifanten en de ondergaande zon. Ongetwijfeld dé kerstavond maaltijd die we de rest van ons leven zullen herinneren! De sfeer in de groep is dan ook uitgelaten en omstreeks 18u30 stappen we terug in de minibus voor een amusante rit van 2,5 uur terug naar Chiang Mai. Deze dag is ongetwijfeld ons absoluut hoogtepunt in Thailand tot nu toe!

Op kerstdag huren we een scooter en rijden we van Chiang Mai naar Pai, een dorpje vrij dicht bij de grens met Myanmar in het uiterste noorden van Thailand. Het staat gekend om zijn toffe bruisende sfeer en de weg er naartoe zou bijzonder mooi zijn. Omstreeks 10u snorren we – elk op een scooter- Chiang Mai uit en nemen we de hoofdbaan naar het noorden. Al na 10 km worden we tegengehouden door de Thaise politie voor een rijbewijscontrole. We hebben een internationaal rijbewijs aangeschaft, maar helaas is dat niet geldig voor scooters. De slinkse (lees : zwaar corrupte) agent dreigt ermee ons mee te nemen naar het politiebureau, maar haalt dan een geplastificeerd papier boven met enkele Thaise tekens en een bedrag erachter : 1000 Baht (zo’n 25€). De lorejas maakt ons duidelijk dat dit de boete is die we elk moeten betalen. Ik verwacht dat hij ons vervolgens terug zou sturen naar Chiang Mai, maar nadat hij de flappies gretig in zijn borstzakje gestoken heeft lacht hij ons guitig toe : ‘Where are you going? Oh to Pai, it’s beautiful there, have a nice trip!’ Ik sta even versteld, maar vraag hem vervolgens een bewijsje van betaling. Je ziet het natuurlijk al afkomen, 10 km verder kan er een andere politiecontrole staan en hangen we er opnieuw aan! De guitige blik verdwijnt even snel als ze gekomen is en hij snauwt ons toe dat dat niet kan en we moeten ophoepelen.

We snorren dan maar verder en zodra we van de hoofdbaan af zijn komen we inderdaad op een zeer rustige, goed onderhouden weg die zich doorheen de bergen slingert. Zo’n 5 uur later komen we uiteindelijk aan in Pai. We bekomen even van de rit in onze guesthouse en kuieren vervolgens wat rond in het dorpje. Het wordt omschreven als ‘backpackers heaven’ en inderdaad, het loopt er vol met alternatieve tsjoepen die de laatste 5 jaar geen bus shampoo meer vastgehad hebben. Toch zijn er ook heel veel toffe bars en restaurantjes en we besluiten een lekker kerstmaal te nuttigen op het terras van een gezellig Italiaans etablissement.

Een beetje research online leert ons dat er in de buurt enkele prachtige grotten zijn, the Lod Caves, waar een rivier doorheen loopt die je kan bevaren op een bamboevlot. We besluiten onze scooter weer boven te halen en trekken er de volgende dag lustig op uit. Wanneer we echter halverwege zijn word ik verrast door een steile helling. Ik heb mijn manueel geschakelde scooter nog niet honderd procent onder controle waardoor ik halverwege stil val. Joyce rijdt achter me met een automatische geschakelde bromfiets en kan me nog net ontwijken, maar valt door dat manoeuvre op haar schouder in de grasberm. Ze heeft bijzonder veel pijn en het is meteen duidelijk dat we niet verder kunnen rijden. Er stoppen enkele vriendelijke Thai om ons te helpen de brommer recht te trekken en aan de kant van de weg te zetten.

Na een half uurtje bekomen proberen we heel voorzichtig opnieuw naar Pai te rijden zodat we naar het ziekenhuis kunnen. Het lukt Joyce aardig om de scooter heel traag en voorzichtig te besturen, terwijl ik kort achter haar rij om in te grijpen indien nodig. Na een tiental minuten komt er plots een felwitte rook uit haar uitlaat en moet ze meteen stoppen. Lap, naast het fysiek leed dus ook materiële schade. We beslissen dat ik alleen naar Pai zal rijden om zo snel mogelijk hulp te halen en Joyce bij haar scooter blijft wachten. Ik snor gezwind verder en stop bij een scooterverkoper in Pai. Onze eerdere stellingen over de onvriendelijke Thai (zie vorige blogs) worden volledig ontkracht door deze mensen. Ik leg hen uit dat Joyce 10 km verderop met een pijnlijke schouder naast een kapotte scooter zit te wachten. Ze springen meteen in hun pick-up en met z’n drieën rijden we terug naar Joyce. We pikken haar op en tillen de scooter achteraan op de jeep. Onze redders tonen zich bijzonder bezorgd en brengen Joyce rechtstreeks naar het hospitaal en vervolgens de scooter naar de dichtstbijzijnde garagist. Terug bij hun handel aangekomen vraag ik hen wat mijn schuld is voor de reddingsoperatie maar ze willen geen geld aanvaarden. Ongelofelijk vriendelijk maar ik geef ze toch 300 Baht (zo’n 7,5€) bij wijze van bedanking.

Vervolgens spring ik op mijn scooter en snor naar het hospitaal, waar ik net op tijd ben om samen met Joyce bij de dokteres binnen te wandelen. Er worden meteen X-rays genomen van haar schouder, die nog eens 15 minuten later geanalyseerd worden door de dokteres. Conclusie : gekneusde schouder maar gelukkig niet gebroken! Joyce krijgt pijnstillers en een steunverband mee. Na het betalen van de hospitaalkosten (700 Baht = ca 17€) brommen we samen naar de garage om de status van de kapotte scooter te bekijken. Een behulpzame mekanieker laat alles vallen en begint er onmiddellijk aan te sleutelen. Zo’n half uur later is het gefikst en betalen we nog eens 300 Baht voor de herstelling. Het totale avontuur (val + reddingsoperatie + hospitaal + garage) heeft slechts 2,5 uur geduurd en het heeft bijna langer geduurd om dit verslag te typen dan de effectieve gebeurtenissen… We zijn logischerwijs wat aangeslagen maar ook bijzonder dankbaar voor de vriendelijke Thai die ons zo snel geholpen hebben. Een bijzonder groot contrast met de ervaringen die we in de grotere steden gehad hebben!

Diezelfde avond hebben we in Pai afgesproken om iets te gaan eten met Ely en Seba, een ‘koppel’ (lees : buck fuddies) die we hebben leren kennen tijdens de Dumbo Elephant Spa. Ely is een olijke Turkse en Seba is zowaar een Belg uit Brugge. We starten de avond met een prachtig uitzicht op de ondergaande zon achter de bergen rondom Pai. Nadien gaan we gezellig eten en er valt zelfs een Duveltje te scoren, tot groot jolijt van Seba en mezelf. Wanneer we terug slenteren naar de guesthouse worden we naar een bar gezogen waar nog een gezellige sfeer hangt met live music. Een muzikale Thai kweelt vrolijk ‘No woman no cly’ van Bob Marley. Inderdaad ‘cly’, want blijkbaar is de info die Jef Nys ons in de Jommeke strips verschaft correct mbt het niet kunnen uitspreken van de letter ‘r’ door Aziaten. Het heeft al hilarische momenten opgeleverd, zoals een jongeman die in ‘The haldlock café’ werkt, of een gids die ‘The vely busy ploglam’ toelicht… Tot gauw voor meer aziatische verhalen!