West-Canada : de queeste naar een 'gratis' beer

Op donderdagavond 31 augustus nemen we de ferry in Nanaimo, Vancouver Island, naar horseshoe bay ten noorden van Vancouver. We besluiten om praktische redenen om Vancouver zelf niet te bezoeken en de focus op de natuur te leggen. Na de fantastische ervaring met de bearviewing in Alaska hebben we ons voorgenomen om een ‘gratis’ beer te zoeken en bij voorkeur een zwarte omdat we deze nog niet gezien hebben.

We rijden richting Whistler via de route 99, een scenic highway die ons meteen op een bergflank langs een fjord leidt waardoor we kunnen genieten van enkele prachtige uitzichten. Over de passage door Whistler kunnen we kort zijn : een mondain (lees : peperduur) skioord dat ook in de zomer druk bezocht wordt. Het stadje is wel gezellig maar bijzonder toeristisch. We spenderen er toch 2 nachten in een goedkope camping buiten het centrum. We proberen de logge toeristen zoveel mogelijk te ontwijken en brengen deze dagen voornamelijk door al hikend in de omgeving. Een komisch gegeven in Noord-Amerika is dat je haast geen mensen meer tegenkomt nadat je 1 km gewandeld hebt op een trail. Later volgt nog een uitgebreide beschrijving van de doorsnee Noord-Amerikaan ;). We kiezen voor de pittige ‘rainbow lake trail’ die ons over een afstand van 8 km en een hoogteverschil van 800m naar een prachtig meer leidt waar we nagenoeg alleen zijn.

Op zondag vervolgen we onze route naar het noord-oosten richting het stadje Clearwater, de poort van het Wells Grey provincial park. Onderweg doorkruisen we nog enkele prachtige bergmassieven maar vreemd genoeg rijden we ook een heel stuk door bijzonder vlak en dor gebied met ranches en veel vee. Het heeft heel veel weg van de Far West, en aan de dorre gewassen te zien heeft dit gebied al lang geen regen meer gehad. Overal in West-Canada staat de fire danger status op ‘extreme’ en geldt er een absoluut verbod om vuur te maken. Na een boeiende rit komen we in de vooravond aan in Clearwater. Ook nu is het weer stabiel en schitterend : temperaturen tussen 25 en 30 graden, geen wolkje aan de lucht en af en toe een zacht briesje.

We verblijven op een camping waar we begroet worden door een bijzonder vriendelijke vrouwelijke ranger. Gezien het ook voor ons zondag is beslissen we om eens niet zelf te koken maar iets te gaan eten. De ranger raadt ons een ‘smokehouse’ aan in Clearwater met een uitgebreide keuze aan gerookte steaks, burgers, pork en zalm. We volgen haar raad op en bij het aanschuiven om naar binnen te gaan komen we Franky en Abigail tegen, het koppel uit Oudenaarde dat we eerder die week ontmoetten op de whale watching in Campbell River. We zetten ons samen aan tafel en keuvelen gezellig de avond door. Gezien amerikanen totaal geen eetcultuur hebben sluiten we omstreeks 22h het restaurant en gaan allen goedgemutst slapen. Ondanks dat we bijna 4 weken continu samen zijn is er nog geen vorm van spanning te merken tussen ons. Toch doet het eens deugd om een avondje met een ander koppel door te brengen. Ge hebt eens andere klap hé (lees : Steven is blij eens een pintje te kunnen drinken met een collega bierliefhebber)!

De ochtend nadien huren we een kano en vertrekken op een tweedaagse kanotrip op het Clearwater lake. Op verschillende punten langs de oever van het meer zijn campgrounds gesitueerd die enkel over water bereikbaar zijn. We vertrekken rond de middag met pak en zak in onze kano en peddelen vrolijk het meer op. Onder een stralende zon en zonder een zuchtje wind is het zalig op het water. Omstreeks 16h bereiken we de kampeerplaats en zetten we ons tentje op op het strand. We zijn volledig alleen in de wildernis en we verheugen er ons op om de nacht daar door te brengen, zoals op het strand van een onbewoond exotisch eiland! Het is ook de eerste keer van de reis dat we de tijd hebben om even in de zon op het strand te liggen. Zowat alle avonden brengen we door met het zoeken naar een geschikte slaapplaats en het kokerellen. Gezien alles pikdonker is na zonsondergang is dat meestal ook nog een race tegen de tijd. Het deed dus enorm deugd om even te kunnen relaxen op het strand.

Onze romantische bubbel werd al snel doorprikt toen er in de verte nog twee kano’s aan kwamen varen. Nog voor ze aan wal kwamen sprong er een irritant keffende viervoeter uit en ik hoorde enkele vrouwen al van ver roepen ‘we are here to entertain you!!’. Joyce kreeg er nog een geforceerde ‘thanks’ uit, maar ik was sprakeloos. Op dat moment zou zelfs ‘el sympatico’ Jean Marie, of een roedel gewillige topmodellen niet welkom geweest zijn, maar toch werden we vergast met het gezelschap van een Oostenrijks koppel met hun dochter en een Canadese vriendin des huizes. Tot overmaat van ramp kwam er nog een tweede keffer uit de kano gestrompeld en Joyce antwoordde dapper ‘No, not at all’ op de vraag ‘you don’t mind the dogs, do you?’. Joyce haat honden.

Na veel vijven en zessen trekt ons gezelschap zich terug aan de andere kant van het strand waardoor we toch een beetje het gevoel krijgen alleen te zijn, afgezien van het regelmatig gekef van onze joviale viervoeters. We eten ons avondmaal op een boomstronk voor de tent en kijken naar de ondergaande zon. In de verte zien we een rookpluim en onze Canadese strandgenote vertelt ons dat er een bosbrand woedt op zo’n 12km van onze tent.

We kijken naar de prachtige sterrenhemel tot het te fris wordt om buiten te zitten. We trekken ons terug in onze tent. In de vooravond hebben we een groot luchtmatras opgeblazen en we installeren ons knus in de slaapzakken. Vermoeid door het peddelen gaan we al snel slapen. Tot zover de romantische versie van de camping trip. Het matras is oneffen en ligt bijzonder oncomfortabel. De keffers houden eraan om op tijd en stond ons op de hoogte te houden van hun aanwezigheid en we doen bijgevolg geen oog dicht. Net op het moment dat we toch indommelen omstreeks 1h ’s nachts , besluit een uil zich op een tak boven onze tent te installeren en daar een uurtje lustig te oehoe’en. De open hemel zorgt er bovendien voor dat het ’s nachts zeer sterk afkoelt en we liggen wat te rillen tot we uiteindelijk toch enkele uren kunnen slapen. Joyce is als eerste wakker en als ze haar hoofd uit de tent wilt steken wordt ze bijna besprongen door een enthousiaste keffer die aan de tent staat. Ze schrikt zich rot en kan met een of andere bovenmenselijke kracht toch nog ‘that’s all right’ uitbrengen wanneer de Canadese in de verte roept : ‘ooops, sorry about that!’.

Uiteindelijk blijken onze strandgenoten de slechtste nog niet en we keuvelden nog wat. De man van het koppel blijkt ook burgerlijk ingenieur bouwkunde te zijn en hij werkt in Saoudi – Arabië. We vertrekken om 9h ‘s morgens terug naar ons startpunt en zijn toch een prachtige ervaring rijker. Ondanks de kleine akkefietjes en de slaaparme nacht was het een machtig gevoel om volledig in de natuur te overnachten. Er kan in principe op elk moment een beer naast je tent uit de bossen komen, maar gelukkig was dat niet het geval. Goedgezind en onder een guitig ochtendzonnetje peddelen we terug.

Het startpunt van onze kanotocht lag diep in het Well’s Grey Provencial park en op de terugweg naar Clearwater zijn er nog diverse dingen te bezichtigen. Hoogtepunt is de Helmcken falls, een bijzonder indrukwekkende waterval (zie ook instagram foto) waar bijna geen toeristen aanwezig waren. Zelden hebben we dergelijk schouwspel gezien met zo weinig andere kijklustigen! We keren ’s avonds terug naar de camping van onze joviale ranger om daar een potje te koken en op tijd te gaan slapen.

Op woensdag 5 september rijden we door naar Jasper national park, voor wat één van de absolute hoogtepunten van Noord-Amerika zou moeten worden. Op weg er naartoe kunnen we een waas waarnemen die tot discussie leidt. Volgens de ene is het rook, volgens de andere is het een stofwolk. Navraag bij een lokale ranger leert ons dat het wel degelijk rook is van bosbranden in de verdere omgeving. Wie gelijk had in bovenliggende discussie is niet relevant, maar uit de triomfantelijke ondertoon van deze alinea leert de aandachtige lezer dat de auteur gelijk had ;).

Eens in Jasper National Park aangekomen bezoeken we de omgeving van Jasper, de centrale stad in het park. We doen een korte wandeling op zoek naar wat wildlife, we hebben immers nog steeds geen ‘gratis beer’ tegengekomen. Ondanks dat er in Jasper een gezellige drukte heerst zijn we helemaal alleen op het trail. We zetten ons een half uurtje naast een meertje in de hoop dat er een beertje komt baden, of tenminste een moose of een elk wat komt grazen. Tevergeefs, want buiten enkele eekhoorns, een legioen muggen en enkele slangen zien we niets op de wandeling. Wanneer we echter met de campervan terug richting het centrum van Jasper rijden zien we enkele elks de weg oversteken, waaronder een prachtig mannetje met imposant gewei (zie ook foto op instagram).

Voor de faunaliefhebber onder ons : een elk en een moose is niet hetzelfde dier, ook al worden beiden in het nederlands ‘eland’ genoemd. Een moose is een pak groter dan een elk en is te herkennen aan het bijzonder groot hoofd. De mannetjes - moose hebben een vol, bladvormig gewei, terwijl het gewei van de elk meer op dat van een hert lijkt, maar wel een pak groter is. In Alaska hebben we verschillende moose gezien en nu dus ook elks.

De tweede dag in Jasper rijden we naar Maligne lake om daar een pittige trail te doen, bald hills genaamd. Van daaruit zouden we een magnifique uitzicht moeten hebben over het meer dat omringd wordt door steile en ruwe bergflanken. Helaas is de rookvorming erger geworden, waardoor er zeer weinig zuurstof in de lucht hangt. Onze inspanning van 11km langs een bijzonder steil trail heeft dus enkel een foto van een dik rooktapijt opgeleverd. Op instagram is een foto te zien met ons uitzicht, vergeleken met een google foto vanop de bald hills op een stralende dag. We hebben verschillende vrienden, familie en kennissen die lyrisch zijn over Jasper en Banf, onder andere ook over Maligne lake. We beseffen dus goed dat we op één van de prachtigste plaatsen staan van Noord-Amerika. Bovendien hebben we geluk met het weer want de zon is duidelijk zichtbaar door het rooktapijt en geeft nog een warmte van ruim boven de twintig graden af. We zijn dus enorm teleurgesteld dat onze zware inspanning niet beloond wordt met een mooi uitzicht.

Over de volgende twee dagen kunnen we kort zijn : rook, rook en nog eens rook. We rijden van Jasper naar Lake Louise langs de Icefields Parkway. Deze weg wordt gecatalogeerd als één van de prachtigste wegen ter wereld, maar het dikke rooktapijt ontneemt alle zicht. Op zaterdag doen we nog een mooie trail, genaamd ‘plain of the six glaciers’, die langs Lake Louise de bergen intrekt. Het weer is omgeslaan en we worden al na een half uur vergast op een stevige plensbui die gedurende de rest van de wandeling (15km) aanhoudt. Voordeel is dat de rook een tikje dunner wordt door de regen. Na de wandeling rijden we door naar Banf om daar even het plan van aanpak te overlopen voor de komende dagen. We merken beiden dat we het gehad hebben met de regen, de rook en het gebrek aan beren en besluiten al een stukje door te rijden richting Yellowstone (USA).

Laat u echter niet misleiden door het mistroostig einde van deze blog. West-Canada is ongelofelijk prachtig en zelfs naast de Nationale parken van Jasper en Banf is er overal prachtige natuur te ontdekken. Het is net omdat we door de rook deze pracht niet kunnen aanschouwen dat de teleurstelling zeer groot is. Opvallend is ook wel dat we nooit echt in de nabije omgeving van de branden geweest zijn (behalve het klein brandje tijdens de kayaktocht). De rook is afkomstig van branden op enkele honderden kilometers verder.

Bosbranden zijn trouwens vrij normaal in deze tijd van het jaar in Canada, de omvang ervan is dit jaar echter wel bijzonder groot. Ze ontstaan soms door menselijke handelingen, maar veelal ook door de bliksem. Wanneer er niet meteen mensen bedreigd worden door de branden worden ze zelfs niet bestreden door de Canadese overheid. Het is in zekere mate zelfs een deel van de natuurlijke cyclus dat een stuk bos afbrandt. Dit maakt dan weer plaats voor vruchtbare grond en nieuw leven binnen enkele jaren. Maar goed, we laten het achter ons en kijken reikhalzend vooruit Yellowstone, met hopelijk beter weer en meer beer!