Laos - oudejaar in de jungle
Door: Joyce & Steven
Blijf op de hoogte en volg Steven en Joyce
02 Januari 2018 | Laos, Ban Houayxai-Noy
Om geen domme incidenten meer te beleven hebben we besloten om op woensdag 27 december niet zelf met de scooter terug te rijden naar Chiang Mai, maar onszelf en de brommers te laten vervoeren met een pick-up. Dit blijkt meer dan ooit de juiste beslissing te zijn. Het regent onafgebroken en na een half uur rijden hebben we al drie ongevallen gezien. De goede weg die we twee dagen eerder nog zonder problemen hebben afgelegd blijkt omgetoverd te zijn in een spekgladde schaatsbaan. In deze omstandigheden op de scooter kruipen was ronduit zelfmoord geweest!
We blijven nog een nachtje bij onze Nieuw-Zeelandse gastheer in Chiang Mai en wandelen daar nog wat rond in de stad. Op donderdag 28 december nemen we een minibus van Chiang Mai naar Chiang Rai en ondanks dat de afstand slechts een kleine 200km bedraagt doet het busje er zo’n 5 uur over. We hebben er ons bij neergelegd dat het vervoer hier zodanig traag en onvoorspelbaar is dat je de rest van de dag niet veel meer moet plannen. Eens die klik gemaakt ben je veel meer ontspannen onderweg.
We hebben het gehad met de scootertochten en we besluiten om in Chiang Rai op vrijdag een georganiseerde dagtrip te maken waarbij een gids ons de belangrijkste bezienswaardigheden in de omgeving toont. Zo bezoeken we de ‘White Temple’ , een imposant bouwwerk waarbij de kunstenaar zich heeft laten inspireren door de Sagrada Familia in Barcelona. Boeiend is dat aan de ingang van de tempel de duivel staat afgebeeld met in zijn ogen een beeltenis van George Bush jr en Osama Bin Laden, die het kwaad vertegenwoordigen. Bovendien is de wand van de inkomdeur beschilderd met verschillende moderne fictieve figuren zoals Pikachu en Harry Potter, omdat deze volgens de artiest symbool zijn van de hebberige Westerse consumptiemaatschappij. Dat de kunstenaar zelf stinkend rijk is en hij bovendien 50 Baht entree vraagt voor zijn eigen ubertoeristische tempel, die bovendien overspoeld wordt door drank-, eet-, en souvenirkraampjes laat de gids subtiel achterwege in zijn betoog.
Na een bezoek aan de Blue Temple en The Black House worden we gedropt aan de Karen Longneck Tribe. Voor ons het meest boeiende moment van de dag! Het gaat om een klein dorp dat bewoond wordt door een volk dat enkele jaren geleden gevlucht is uit Myanmar wegens onderdrukking. Ze zijn gekend omwille van de ringen die de vrouwen rond hun nek dragen, waardoor het lijkt alsof ze een bijzonder lange nek hebben. De gids legt ons uit dat dit in hun cultuur een teken is van schoonheid vermits de lange nek geassocieerd wordt met een zwaan. Bovendien zijn de ringen een teken van welvaart vermits de meeste vroeger van écht goud gemaakt werden. Tenslotte is het een bescherming tegen kwade geesten die in de vorm van tijgers hun nek zouden kunnen overbijten. Boeiende materie dus en we wandelen wat rond in het dorp en nemen enkele foto’s van de dames. De overige stops van de dag zijn iets minder interessant. We bezoeken een theeplantage, het opium museum en het drielandenpunt tussen Thailand, Myanmar en Laos met prachtig zicht op de Mekong rivier. Tijdens de trip maken we kennis met David en Jennifer, een Schots koppel. ’s Avonds gaan we samen iets eten op een foodcourt in Chiang Rai. David blijkt ook bouwkundig ingenieur én voetballiefhebber dus vliegt de avond voorbij, vergezeld van enkele Leo Beers. De Thaise biertjes zijn al bij al nog wel best te pruimen!
Voorts heeft Chiang Rai niet zo heel veel te bieden en we nemen op zaterdag 30 december alweer een bus richting Chiang Khong. Dit is het laatste Thais stadje voor de grens met Laos en na een complexe tocht met verschillende bussen en tuktuks slagen we er in om de grens ook effectief over te steken. Omstreeks 15u komen we aan in Huay Xai, een stadje in Laos aan de Mekong rivier. Het is opvallend dat er hier meteen een andere sfeer hangt dan in Thailand. De wegen zijn duidelijk van veel mindere kwaliteit maar er is ook minder verkeer en bijgevolg straalt Huay Xai een zekere rust uit. Tijdens het middageten raak ik aan de praat met een oud Laotiaans vrouwtje die zowaar vlot Engels en Frans praat. Ze vertelt me dat Laos nog een Franse kolonie geweest is en daar zijn nog veel invloeden van merkbaar. Zo eten we bijvoorbeeld een ‘baguette’ als middageten, een heuse verademing na maandenlang zonder deftig brood.
Onderweg hebben we een Duits koppel leren kennen die al jarenlang in Nieuw-Zeeland woont. Ze nodigen ons ’s avonds uit in hun guesthouse waar een wood fire pizza oven is. Daarnaast is er een haardvuur waar iedereen gezellig rond zit te keuvelen. De uitbaters zijn een beetje verlegen, maar wel bijzonder vriendelijk. Onze eerste kennismaking met Laos is dus tien keer aangenamer dan de ontmoeting met Thailand zo’n 3 weken geleden.
Op 31 december staat één van de absolute hoogtepunten van onze reis op het programma. We hebben ‘The Gibbon Experience’ geboekt, een tweedaagse trektocht door de Laotiaanse jungle waarbij je door middel van een opeenvolging van ziplines hoog boven de jungle zweeft. De redenering is dat je hierdoor gemakkelijk diep in de jungle kan geraken, zonder dat de kwetsbare fauna en flora aangetast worden. We maken ons wat zorgen omdat Joyces schouder nog niet genezen is, maar de gids stelt ons gerust en neemt Joyce op sleeptouw. Hij klikt haar vast aan zichzelf en ze roetsjen alle ziplines samen af, waardoor Joyce prachtige foto’s en filmpjes kan nemen tijdens het zippen.
Het is in elk geval een ongelofelijke ervaring! Sommige ziplines zijn meer dan 500m lang en je snort over het landschap aan zo’n 35km/u. De zichten op de jungle zijn ronduit verbluffend. Na een uurtje of 4 stappen en ziplinen komen we aan onze slaapplaats : een prachtige boomhut met schitterend uitzicht op de ondergaande zon. Er zijn 4 andere reizigers die ons vergezellen op deze tocht, alsook twee lokale gidsen die beperkt Engels spreken. De scherpzinnige lezer zal opgemerkt hebben dat we in deze boomhut dus ook de overgang van 2017 naar 2018 gaan beleven. Na de vele prikkels in de drukke Thaise steden een zeer bewuste keuze om niet het feestgedruis, maar wel de natuur in te trekken.
De gidsen zorgen voor twee flessen rode wijn en een bijzonder uitgebreid avondmaal. Het gezelschap is een bont allegaartje : twee locals die ons in de watten leggen, een Duits-Chinees koppel dat in de VS woont, een Oekraïense leraar die de gangmaker van de avond is, een ietwat oudere, bedeesde Française die in Japan woont en werkt, en Joyce en ik als olijke Belgen. De boeiende conversaties wisselen mekaar af en aangezien iedereen vermoeid is van de lange dag besluiten we om 21u al te klinken op het nieuwe jaar. Uiteindelijk kruipt iedereen omstreeks 23u doodop onder zijn muskietennet. Niet de meest feestelijke, meer ongetwijfeld wel de meest onvergetelijke oudejaar ooit!
De nachtrust is echter beperkt omwille van de vele oerwoudgeluiden. Zo horen we apen amok maken, verschillende soorten krekels tsjirpen en tropische vogels lustig kwetteren. Af en toe horen we zelfs een geweerschot van een Laotiaanse stroper die ’s nachts de jungle intrekt om exotische vogels neer te knallen of op wilde zwijnen te jagen. Minder aangenaam is het trippelend geluid van beestjes op vier poten die in de boomhut naarstig op zoek zijn naar etensresten. De gidsen hebben ons inderdaad gewaarschuwd voor ratten die ’s nachts wel eens op bezoek durven komen.
De volgende ochtend vergasten onze gidsen ons op een riant ontbijt, waarna we weer verder ziplinen doorheen de jungle. Omstreeks 14h30 zijn we terug in Huai Xai. Blij met de prachtige ervaring maar ook opgelucht dat Joyce het avontuur zonder schrammetje is doorgekomen. Je moet achteraf maar eens gaan uitleggen dat er iets gebeurd is tijdens het met een gekneusde schouder ziplinen door de jungle. De grens tussen avontuurlijkheid en idiotie is soms aan de dunne kant… Maar goed, we hebben er beiden ongelofelijk van genoten en kijken uit naar verdere ontdekkingen in Laos… Die beginnen meteen morgen, 2 januari. Dan nemen we de ‘slow boat’ van Huay Xai naar Luang Prabang, een tocht van 2 dagen waarbij we halverwege overnachten in het dorpje Pakbeng. Meer hierover in het volgend reisverslagje… Tot gauw en ook langs deze weg nogmaals een bijzonder vreugdevol en gezond 2018 toegewenst!
We blijven nog een nachtje bij onze Nieuw-Zeelandse gastheer in Chiang Mai en wandelen daar nog wat rond in de stad. Op donderdag 28 december nemen we een minibus van Chiang Mai naar Chiang Rai en ondanks dat de afstand slechts een kleine 200km bedraagt doet het busje er zo’n 5 uur over. We hebben er ons bij neergelegd dat het vervoer hier zodanig traag en onvoorspelbaar is dat je de rest van de dag niet veel meer moet plannen. Eens die klik gemaakt ben je veel meer ontspannen onderweg.
We hebben het gehad met de scootertochten en we besluiten om in Chiang Rai op vrijdag een georganiseerde dagtrip te maken waarbij een gids ons de belangrijkste bezienswaardigheden in de omgeving toont. Zo bezoeken we de ‘White Temple’ , een imposant bouwwerk waarbij de kunstenaar zich heeft laten inspireren door de Sagrada Familia in Barcelona. Boeiend is dat aan de ingang van de tempel de duivel staat afgebeeld met in zijn ogen een beeltenis van George Bush jr en Osama Bin Laden, die het kwaad vertegenwoordigen. Bovendien is de wand van de inkomdeur beschilderd met verschillende moderne fictieve figuren zoals Pikachu en Harry Potter, omdat deze volgens de artiest symbool zijn van de hebberige Westerse consumptiemaatschappij. Dat de kunstenaar zelf stinkend rijk is en hij bovendien 50 Baht entree vraagt voor zijn eigen ubertoeristische tempel, die bovendien overspoeld wordt door drank-, eet-, en souvenirkraampjes laat de gids subtiel achterwege in zijn betoog.
Na een bezoek aan de Blue Temple en The Black House worden we gedropt aan de Karen Longneck Tribe. Voor ons het meest boeiende moment van de dag! Het gaat om een klein dorp dat bewoond wordt door een volk dat enkele jaren geleden gevlucht is uit Myanmar wegens onderdrukking. Ze zijn gekend omwille van de ringen die de vrouwen rond hun nek dragen, waardoor het lijkt alsof ze een bijzonder lange nek hebben. De gids legt ons uit dat dit in hun cultuur een teken is van schoonheid vermits de lange nek geassocieerd wordt met een zwaan. Bovendien zijn de ringen een teken van welvaart vermits de meeste vroeger van écht goud gemaakt werden. Tenslotte is het een bescherming tegen kwade geesten die in de vorm van tijgers hun nek zouden kunnen overbijten. Boeiende materie dus en we wandelen wat rond in het dorp en nemen enkele foto’s van de dames. De overige stops van de dag zijn iets minder interessant. We bezoeken een theeplantage, het opium museum en het drielandenpunt tussen Thailand, Myanmar en Laos met prachtig zicht op de Mekong rivier. Tijdens de trip maken we kennis met David en Jennifer, een Schots koppel. ’s Avonds gaan we samen iets eten op een foodcourt in Chiang Rai. David blijkt ook bouwkundig ingenieur én voetballiefhebber dus vliegt de avond voorbij, vergezeld van enkele Leo Beers. De Thaise biertjes zijn al bij al nog wel best te pruimen!
Voorts heeft Chiang Rai niet zo heel veel te bieden en we nemen op zaterdag 30 december alweer een bus richting Chiang Khong. Dit is het laatste Thais stadje voor de grens met Laos en na een complexe tocht met verschillende bussen en tuktuks slagen we er in om de grens ook effectief over te steken. Omstreeks 15u komen we aan in Huay Xai, een stadje in Laos aan de Mekong rivier. Het is opvallend dat er hier meteen een andere sfeer hangt dan in Thailand. De wegen zijn duidelijk van veel mindere kwaliteit maar er is ook minder verkeer en bijgevolg straalt Huay Xai een zekere rust uit. Tijdens het middageten raak ik aan de praat met een oud Laotiaans vrouwtje die zowaar vlot Engels en Frans praat. Ze vertelt me dat Laos nog een Franse kolonie geweest is en daar zijn nog veel invloeden van merkbaar. Zo eten we bijvoorbeeld een ‘baguette’ als middageten, een heuse verademing na maandenlang zonder deftig brood.
Onderweg hebben we een Duits koppel leren kennen die al jarenlang in Nieuw-Zeeland woont. Ze nodigen ons ’s avonds uit in hun guesthouse waar een wood fire pizza oven is. Daarnaast is er een haardvuur waar iedereen gezellig rond zit te keuvelen. De uitbaters zijn een beetje verlegen, maar wel bijzonder vriendelijk. Onze eerste kennismaking met Laos is dus tien keer aangenamer dan de ontmoeting met Thailand zo’n 3 weken geleden.
Op 31 december staat één van de absolute hoogtepunten van onze reis op het programma. We hebben ‘The Gibbon Experience’ geboekt, een tweedaagse trektocht door de Laotiaanse jungle waarbij je door middel van een opeenvolging van ziplines hoog boven de jungle zweeft. De redenering is dat je hierdoor gemakkelijk diep in de jungle kan geraken, zonder dat de kwetsbare fauna en flora aangetast worden. We maken ons wat zorgen omdat Joyces schouder nog niet genezen is, maar de gids stelt ons gerust en neemt Joyce op sleeptouw. Hij klikt haar vast aan zichzelf en ze roetsjen alle ziplines samen af, waardoor Joyce prachtige foto’s en filmpjes kan nemen tijdens het zippen.
Het is in elk geval een ongelofelijke ervaring! Sommige ziplines zijn meer dan 500m lang en je snort over het landschap aan zo’n 35km/u. De zichten op de jungle zijn ronduit verbluffend. Na een uurtje of 4 stappen en ziplinen komen we aan onze slaapplaats : een prachtige boomhut met schitterend uitzicht op de ondergaande zon. Er zijn 4 andere reizigers die ons vergezellen op deze tocht, alsook twee lokale gidsen die beperkt Engels spreken. De scherpzinnige lezer zal opgemerkt hebben dat we in deze boomhut dus ook de overgang van 2017 naar 2018 gaan beleven. Na de vele prikkels in de drukke Thaise steden een zeer bewuste keuze om niet het feestgedruis, maar wel de natuur in te trekken.
De gidsen zorgen voor twee flessen rode wijn en een bijzonder uitgebreid avondmaal. Het gezelschap is een bont allegaartje : twee locals die ons in de watten leggen, een Duits-Chinees koppel dat in de VS woont, een Oekraïense leraar die de gangmaker van de avond is, een ietwat oudere, bedeesde Française die in Japan woont en werkt, en Joyce en ik als olijke Belgen. De boeiende conversaties wisselen mekaar af en aangezien iedereen vermoeid is van de lange dag besluiten we om 21u al te klinken op het nieuwe jaar. Uiteindelijk kruipt iedereen omstreeks 23u doodop onder zijn muskietennet. Niet de meest feestelijke, meer ongetwijfeld wel de meest onvergetelijke oudejaar ooit!
De nachtrust is echter beperkt omwille van de vele oerwoudgeluiden. Zo horen we apen amok maken, verschillende soorten krekels tsjirpen en tropische vogels lustig kwetteren. Af en toe horen we zelfs een geweerschot van een Laotiaanse stroper die ’s nachts de jungle intrekt om exotische vogels neer te knallen of op wilde zwijnen te jagen. Minder aangenaam is het trippelend geluid van beestjes op vier poten die in de boomhut naarstig op zoek zijn naar etensresten. De gidsen hebben ons inderdaad gewaarschuwd voor ratten die ’s nachts wel eens op bezoek durven komen.
De volgende ochtend vergasten onze gidsen ons op een riant ontbijt, waarna we weer verder ziplinen doorheen de jungle. Omstreeks 14h30 zijn we terug in Huai Xai. Blij met de prachtige ervaring maar ook opgelucht dat Joyce het avontuur zonder schrammetje is doorgekomen. Je moet achteraf maar eens gaan uitleggen dat er iets gebeurd is tijdens het met een gekneusde schouder ziplinen door de jungle. De grens tussen avontuurlijkheid en idiotie is soms aan de dunne kant… Maar goed, we hebben er beiden ongelofelijk van genoten en kijken uit naar verdere ontdekkingen in Laos… Die beginnen meteen morgen, 2 januari. Dan nemen we de ‘slow boat’ van Huay Xai naar Luang Prabang, een tocht van 2 dagen waarbij we halverwege overnachten in het dorpje Pakbeng. Meer hierover in het volgend reisverslagje… Tot gauw en ook langs deze weg nogmaals een bijzonder vreugdevol en gezond 2018 toegewenst!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
